ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ
Είναι αλήθεια ότι οι έννοιες του Χρόνου και της αιωνιότητος, λόγω της αινιγματικότητός των, ασκούσαν, ασκούν και θα ασκούν τη γοητεία τους στον άνθρωπο. Ενσαρκούται με διάφορες μορφές στα λατρευτικά έθιμα όλων σχεδόν των λαών. Οι Αρχαίοι Έλληνες ταύτιζαν τον Χρόνο με τον Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του. Βρίσκουμε αναφορές του Χρόνου τόσο στα Έπη του Ομήρου, όσο και στις περιγραφές των Άθλων του Ηρακλέους, καθώς και στην ιστορία του Προμηθέως. Στα ορφικά δηλούται ως κοσμική οντότητα όπου η εκδήλωσή του αποτελεί έκφραση της γέννησης του Σύμπαντος. Αργότερα, ο Φερεκύδης κατά τον 6ο αιώνα επιχειρεί να ερμηνεύσει αποσπασματικά τη φύση του χρόνου.
Ο Ζήνων θέτει το γνωστό “παράδοξό” του, ο Πλάτων τον ορίζει ως την “κινητή εικόνα της ακινήτου αιωνιότητος“, ενώ ο Αριστοτέλης είναι προσανατολισμένος στη γραμμική θεώρησή του. Ο Πλωτίνος, έχοντας υπ΄ όψιν του όλες τις παραπάνω θεωρήσεις, επιλέγει να βρεθεί πιο κοντά στην Πλατωνική, βάζοντας ταυτόχρονα τη δική του πνευματική σφραγίδα:
Επομένως, θα πρέπει να αναγάγουμε το κινούμενο σώμα σε ωρισμένο χρόνο στην κίνηση της ίδιας ωρισμένης εκτάσεως -γιατί αυτή είναι ο αιτιατός λόγος της σωματικής κίνησης- και της χρονικής διάρκειας, και αυτήν με την σειρά της πρέπει να την αναγάγουμε στην κίνηση της Ψυχής που διαρκεί εξίσου. Την κίνηση, όμως, της ψυχής σε τι θα την αναγάγουμε; Όπου και να θελήσουμε να την αναγάγουμε θα είναι ήδη αδιάστατο. Με αυτόν τον τρόπο η κίνηση της Ψυχής είναι πρωταρχική και μέσα της υπάρχουν όλα τα άλλα, χωρίς η ίδια να περιέχεται πουθενά. Το ίδιο ισχύει και με την Ψυχή του σύμπαντος. Άρα είναι και μέσα μας ο χρόνος; Είναι σε κάθε ατομική ψυχή, και ομοειδώς σε όλες, και όλες είναι μία. Με αυτόν τον τρόπο δεν πρόκειται ο χρόνος να διασπασθή, όπως δεν διασπάται η αιωνιότητα, η οποία ενυπάρχει σε όλα τα ομοειδή της.
(Σε ερμηνευτική απόδοση μετά σχολίων του Ιωάννη Σταματέλλου από τις εκδόσεις Γεωργιάδη)
Πηγή http://istorias-alitheia.blogspot.gr/2011/03/blog-post_26.html
ΠΛΩΤΙΝΟΣ ΕΝΝΕΑΣ ΤΡΙΤΗ – Περί αιώνος και χρόνου
Καθώς υποστηρίζουμε ότι αυτός ο κόσμος είναι αιώνιος και δεν υπήρχε χρονική στιγμή κατά την οποία αυτός δεν υφίστατο, θα ήταν σωστό και συνεπές να πούμε ότι πρόνοια για το σύμπαν είναι να υπάρχει αυτό σύμφωνα με τον νου, ότι ο νους είναι πρότερος του σύμπαντος, όχι υπό την έννοια της χρονικής προτεραιότητας, αλλά επειδή το σύμπαν προέρχεται από το νου και ο νους είναι πρότερος στη φύση και αιτία του σύμπαντος σαν ένα είδος αρχετύπου και υποδείγματος, καθώς το σύμπαν είναι εικόνα εκείνου, υπάρχει λόγω εκείνου και υφίσταται αιώνια, κατ’ αυτό τον τρόπο’ η φύση του νου και του όντος είναι ο αληθινός και πρωταρχικός κόσμος, που δεν είναι χωρισμένος από τον εαυτό του, που δεν εξασθένησε με τη διαίρεση, που δεν είναι ελλιπής ακόμα και στα μέρη του, καθόσον κάθε μέρος δεν έχει αποκοπεί από το όλον.