ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ
Το θέμα αυτό θα λέγαμε ότι είναι κάπως συμπληρωματικό των θεμάτων Αιχμής που έχουμε θίξει σε προηγούμενη ομιλία μας.
Θα θυμάστε ότι αναφερθήκαμε στο θέμα της αισιοδοξίας που πρέπει να έχουμε σε σχέση με τις μελλοντικές εξελίξεις. Αναλύσαμε αρκετά διεξοδικά κάποιες παραμέτρους που θα διαμορφώνονται όχι μόνο στην ελληνική κοινωνία, αλλά στην παγκόσμια κοινότητα οι οποίες δείχνουν ότι σημαντικές αλλαγές κυοφορούνται καταρχήν συνειδησιακά και στη συνέχεια βρίσκοντας έκφραση σιγά-σιγά στην καθημερινή και στην κοινωνική μας ζωή.
Τα στοιχεία αυτά που παραθέσαμε είναι απολύτως αληθινά και δεν θα πρέπει να ξεχνάμε την τεράστια διαφορά στη ζωή μας σε σχέση με τα παλιότερα χρόνια.
Όμως όπως σε κάθε νόμισμα, έτσι και στο συγκεκριμένο της αναζήτησης, υπάρχουν δύο όψεις. Αυτή τη δεύτερη όψη θα συζητήσουμε σήμερα, μέσα από αυτήν τη σύντομη εισήγηση που αναφέρεται στις μεγάλες πλάνες και τις μεγάλες Αλήθειες της Αναζήτησης.
Είμαστε σε έναν χώρο, που δεν ξέρω πόσο πετυχημένα έχει καθιερωθεί να λέγεται χώρος της Αναζήτησης, αλλά πράγματι όσοι είμαστε σ΄ αυτόν τον χώρο κάτι ψάχνουμε.
Άρα από αυτήν τη σκοπιά είναι καλό να εξετάζουμε τι πραγματικά μπορεί να βρει κανείς ψάχνοντας και τι νομίζει ότι μπορεί να βρει, ή τι του υπόσχονται συνειδητά ή ασυνείδητα ότι θα βρει.
Έτσι λοιπόν ας κάνουμε μια προβολή όλοι μας στα αρχικά ερεθίσματα που μας ώθησαν να μπούμε στο χώρο της αναζήτησης. Ας θυμηθούμε τον εαυτόν μας σε τι κατάσταση ήταν όταν άρχισε να ασχολείται. Θα θυμηθούμε κάποια αρχικά ερεθίσματα, κάποια βιβλία, κάποιες συζητήσεις, κάποιες εσωτερικές μας παρορμήσεις που μπουχτισμένοι από προβλήματα ή από τη ματαιότητα της πραγματικότητας έτσι όπως τη βιώναμε, νιώσαμε την ανάγκη να κάνουμε μια υπέρβαση της πεζής κατάστασης που χαρακτήριζε τη ζωή μας.
Ασφαλώς κανείς δεν μπορεί να βρει κάτι το αρνητικό σ΄ αυτό. Σίγουρα ο άνθρωπος μέσα του έχει τη δυνατότητα να εξελίσσεται, γι αυτό είναι θετικό κανείς διαπιστώνοντας το επίπεδο που βρίσκεται η ζωή του να θέλει να το υπερβεί, να εξελιχθεί, να γίνει καλύτερος.
Όμως ποια είναι τα αρχικά ερεθίσματα που συνήθως παίρνουμε μπαίνοντας σ΄ αυτόν το χώρο της αναζήτησης;
Από όποια παράδοση κι αν ξεκινήσει κανείς και πάρει ένα βιβλίο στα χέρια του, θα πάρει μια εικόνα εντελώς εντυπωσιακή. Αυτό το ονόμαζε ο Καστανέντα στα βιβλία του «Ιστορίες Δύναμης». Δηλαδή αν πάρει την Αυτοβιογραφία ενός Γιόγκι του Γιογκανάντα που ήταν από τα πρώτα βιβλία που διαβάσαμε πολλοί, παίρνει μια εικόνα ότι με το που θα μπει σ΄ αυτόν τον χώρο θα βρει έναν δάσκαλο ο οποίος θα αρχίσει να εμφανίζει και να εξαφανίζει αντικείμενα, να βγαίνει από το σώμα του και να κάνει αστρικές προβολές, να έχει επαφή με αστρικές οντότητες. Παίρνει μια γεύση που τον προδιαθέτει για κάτι τελείως εξωπραγματικό.
Τι να διαβάσει, να διαβάσει τον Μιλαρέπα, τον μεγάλο γιόγκι του Θιβέτ;
Παρόμοια πράγματα θα διαβάσει για αιωρήσεις, για τρομερές τεχνικές μαγείας, για ανθρώπους που διανύουν φοβερές αποστάσεις μέσα σε δύο ώρες, χωρίς ανάσα και διάφορες άλλες ιστορίες δύναμης.
Να διαβάσει στην Δυτική παράδοση τα βιβλία της Dion Fortune;
Θα νομίζει ότι συνεχώς βρίσκεται σε πάλη με μαύρους μάγους και σφραγίδες του αστρικού και όλα τα σχετικά!
Η ουσία είναι ότι από όπου κι αν ξεκινήσει κανείς αυτά τα ερεθίσματα που δέχεται κυρίως μέσω βιβλίων, αλλά και αντιπροσώπων του χώρου οι οποίοι κατά κάποιον τρόπο πουλάνε το Θεό και άρα πουλάνε πολύ παραμύθι και πολύ εξωτισμό, έχει μια εικόνα εντελώς διαφορετική από αυτή που θα βρει στην πραγματικότητα.
Έτσι λοιπόν για να συνοψίσουμε τα αρχικά ερεθίσματα στα οποία είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι αν όχι όλοι από μας εδώ μέσα, αποτέλεσαν το αρχικό μας κίνητρο, μπαίνουμε σ΄ αυτόν τον χώρο με μια ιδέα ότι θα μας ανοίξει το τρίτο μάτι όπως περιγράφει ο Λόμπσανγκ Ράμπα στα βιβλία του, ότι θα γνωρίσουμε κάποιον που θα μας αγγίξει, ή θα μας δώσει σε μια μέρα μια μύηση και ξαφνικά θα αποκτήσουμε διαίσθηση και ενόραση, ότι θα είμαστε το αγαπημένο παιδί των διδασκάλων της Ιεραρχίας με τους οποίους θα έχουμε καθημερινή επαφή, καλύτερη από αυτήν που είχε η Μπλαβάτσκυ, ή η Αλίκη Μπέιλυ.
Πιστεύουμε ότι με το που θα μπούμε εκεί μέσα, επειδή εμείς είμαστε οι σούπερ καλοί, κάποιοι, οι σούπερ κακοί, ασχολούνται μαζί μας οπότε αρχίζουμε και μας δημιουργείται η αίσθηση και πονηρευόμαστε ότι κάποιος μας κάνει κάτι, είμαστε συνέχεια σε συναγερμό, νομίζουμε ότι θα αποκτήσουμε ενόραση, διαίσθηση και το χειρότερο από όλα, πολλοί νομίζουν ότι θα αποκτήσουν δυνάμεις με τις οποίες θα αλλάξουν άρδην τη ζωή τους. Άλλος ότι θα αποκτήσει σύντομα λεφτά, θα είναι οικονομικά ανεξάρτητος και αυτό το ντύνει φυσικά με τη φιλοσοφία ότι όντας οικονομικά ανεξάρτητος θα μπορεί θα υπηρετήσει καλύτερα τους συνανθρώπους του (γιατί χρειαζόμαστε και μια δικαιολογία για κάτι δεν μπορούμε να παραδεχτούμε ότι θέλουμε τα χρήματα μόνο επειδή τα θέλουμε, πρέπει να έχουμε και ένα φιλοσοφικό υπόβαθρο από πίσω!) άλλος νομίζει ότι θα βρει αμέσως τον σύντροφο της ζωής του διότι μπλέκοντας με την αναζήτηση θα βρει το καρμικό του ταίρι, και άλλος νομίζει ότι όλα τα μειονεκτήματα της προσωπικότητάς του μόλις κάνει δυο διαλογισμούς ή πέντε ενεργοποιήσεις των τσάκρας, όλα αυτά θα στρώσουνε και θα ησυχάσουν και ξαφνικά θα γίνει ένας τέλειος άνθρωπος.
Αυτά είναι πράγματα που όπως είπα τα έχουμε ζήσει όλοι και το πρόβλημα με αυτά ποιο είναι;
Εδώ είναι το θέμα. Συνήθως όταν ξεκινάμε έχουμε όλες αυτές τις φιλοδοξίες για διεύρυνση του νου, για δυνάμεις, για ικανότητες, για τρομερές αλλαγές, για παρέα με εξωδιαστατικές οντότητες, αγγέλους κλπ και ποτέ δεν μας περνά από το μυαλό, ξεκινώντας, να σκεφτούμε ΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΜΑΣ, ΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΜΑΣ.
Συνήθως, κανένας δεν μας λέει ότι πόσους βρε παιδιά ξέρουμε τουλάχιστον στην καταγεγραμμένη ιστορία οι οποίοι να θεωρήθηκαν φωτισμένοι, άγιοι ή να είχαν τέτοιου είδους ικανότητες και διασυνδέσεις, πόσους;
Είναι μετρημένοι στα δάχτυλα.
Από πού και ως που πρέπει να έχει κανείς την υπεροψία και την ψευδαίσθηση κυρίως ότι μπαίνοντας σε έναν τέτοιο χώρο, θα γίνει μύστης ενός τέτοιου επιπέδου;
Αυτό όμως δεν μας το λέει κανένας.
Αυτό έχει μια πολλαπλή αρνητική επίπτωση.
Οι δύο κυριότερες αρνητικές επιπτώσεις είναι:
- Μας απομακρύνει από τα πραγματικά προβλήματα της προσωπικότητάς μας, λειτουργώντας ως ναρκωτικό. Εκείνο που πρέπει να έχουμε όλοι υπόψη μας είναι το κίνητρο για το οποίο ο καθένας μας μπαίνει στην αναζήτηση. Είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι ιδιοτελές. Αυτός είναι ο λόγος που όλες οι παραδόσεις, συγκαλυμμένα ή φανερά έχουν τολμήσει να το πουν. «Ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται,» «Σκότωσε το εγώ», λέει ο Ινδουισμός. «αν πεθάνεις πριν πεθάνεις δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις» λένε οι Αγιορείτες. Δεν υπάρχει παράδοση που να μην τονίζει ότι ο εχθρός της αναζήτησης είναι το ίδιο μας το εγώ, η ίδια μας η προσωπικότητα. Έλα όμως που η προσωπικότητα και το εγώ μας είναι εκείνο που μας βάζει μέσα στην αναζήτηση!
Και εδώ έχουμε μια πολύ τραγική αντίφαση, η προσωπικότητά μας ξεκινάει γιατί νομίζει ότι θα πετύχει πράγματα που θα την κάνουν πιο ισχυρή ενώ μπαίνει σε έναν δρόμο ο οποίος είναι μοιραίο κάποια στιγμή να την θανατώσει (όχι με την έννοια της εξαφάνισης αλλά με την έννοια της εναρμόνισης).
Αλλού για αλλού πηγαίνουμε λοιπόν. Γιατί από αλλού ξεκινάμε μιας που η αρχική μας αφορμή και το αρχικό μας κίνητρο είναι υποσυνείδητα καθαρά προσωπικό και αλλού διαπιστώνουμε σιγά-σιγά ότι αρμενίζουμε.
Αυτή είναι η πρώτη αρνητική κατάσταση.
Σε αυτή τη φάση ας κάνουμε μια προβολή να θυμηθούμε πιο ήταν το αρχικό μας κίνητρο. Θα δούμε ότι συνήθως, η φάση κάτω από την οποία ξεκινάμε την αναζήτηση είναι μια φάση προβλημάτων. Είτε έχουμε χωρίσει με κάποιον σύντροφό μας και είμαστε σε μια κατάσταση που νιώθουμε μοναξιά και κενό. Είτε έχουμε βιώσει κάποιον μικρό, ή μεγάλο θάνατο. Είτε έχουμε απογοητευθεί από κάποια επαγγελματική μας αποτυχία. Είτε έχουμε συμπιεστεί από κάποιες συνθήκες και νιώθουμε πνιγμένοι. Από όπου και αν το πιάσουμε ακόμα κι αν ξεκινάμε από προσωπικά, ψυχολογικά προβλήματα θα βρούμε ότι πάντα το αρχικό κίνητρο είναι ΝΑ ΞΕΦΥΓΟΥΜΕ.
Εμείς αυτό το έχουμε βαφτίσει υπέρβαση, αλλά αν το ψάξετε καλά θα δείτε ότι το βαθύ μας κίνητρο είναι να ξεφύγουμε, να ησυχάσουμε, να διώξουμε τους παράγοντες εκείνους που μας προκαλούν πόνο.
Εκείνο που δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό, πράγμα που δεν γίνεται. Και κάποια στιγμή όσο και να ξεφεύγουμε, είμαστε αναγκασμένοι να γυρίσουμε πίσω και να τον αντιμετωπίσουμε. Γιατί αν δεν το κάνουμε αυτό δεν μπορούμε να προχωρήσουμε πουθενά.
Πρώτο λοιπόν μεγάλο συμπέρασμα και μεγάλη αλήθεια είναι ότι δεν μπορεί κανείς να προχωρήσει και να απαλλαγεί από τις πλάνες της αναζήτησης αν δεν αποφασίσει να αντιμετωπίσει τον ίδιο του τον εαυτό και να σταθεί μπροστά του, να τον δει κατάματα και να λύσει αυτούς τους κόμπους οι οποίοι αρχικά τον οδήγησαν να μπει στο χώρο της αναζήτησης.
- Ο δεύτερος αρνητικός παράγοντας είναι ότι με αυτό το κλίμα το καλλιεργημένο και με αυτή τη μυθοπλασία η οποία χαρακτηρίζει το χώρο, ο ίδιος ο χώρος στιγματίζεται από τη στιγμή που συνήθως μόλις περάσει κάποιο χρονικό διάστημα και δούμε ότι κάνοντας 10, 50, 100 φορές μια πρακτική διαλογισμού ή διαβάζοντας κάποια πράγματα, κάνοντας πέντε προσπάθειες δούμε ότι δεν προχωράμε ή δούμε ότι για κάποιους λόγους ο αρχικός μας ενθουσιασμός κάμφθηκε και εδώ ερχόμαστε πάλι ενώπιος ενωπίω και πρέπει να αντιμετωπίσουμε απευθείας κάποια προβλήματά μας, συνήθως εκεί αντί να καταλάβουμε ότι αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε παρατάμε τον χώρο αναζήτησης στον οποίον βρισκόμαστε γιατί π.χ. τα βρήκαμε μπαστούνια, γιατί δεν φωτιστήκαμε τόσο γρήγορα όσο νομίζαμε, ή γιατί δεν αποκτήσαμε τις σούπερ δυνάμεις ή δεν γίναμε ευτυχισμένοι από εκεί που ήμασταν δυστυχισμένοι και λέμε «μάπα το καρπούζι» πάμε παρακάτω.
Πηγαίνουμε στη συνέχεια σε έναν επόμενο χώρο επειδή ο προσωπικότητά μας ποτέ δεν πιστεύει ότι φταίει, άρα φταίει ο χώρος της αναζήτησης στον οποίον βρεθήκαμε, παρατάμε λοιπόν τον συγκεκριμένο χώρο και πηγαίνουμε σε έναν άλλον.
Εκεί, επειδή συναντάμε καινούργια πρόσωπα, επειδή είναι άλλες οι τεχνικές, επειδή είναι άλλο το περιβάλλον μας ξαναπιάνει ο ενθουσιασμός. Λέμε «ά, τι ωραία, εδώ είμαστε!» Περνάει και εκεί ένα χρονικό διάστημα. Ξαναερχόμαστε αντιμέτωποι με τα συνήθη προβλήματά μας όταν ξεφουσκώσει ή σπάσει η φούσκα της πρώτης εντύπωσης και αποφαινόμαστε για άλλη μια φορά ότι ούτε αυτός ο χώρος είναι άξιος για μας που είμαστε τόσο ισχυρά μυημένοι, να μας φιλοξενήσει και πάμε παρακάτω.
Κι έτσι βλέπουμε σε όλο τον κόσμο να έχει δημιουργηθεί μια στρατιά αναζητητών οι οποίοι δεν μπορούν να προχωρήσουν παρακάτω. Δυστυχώς βράζουν στο ζουμί τους διότι είναι σαν τις πεταλουδίτσες που νομίζουν ότι πετώντας από άνθος σε άνθος να πάρουν το νέκταρ, βρίσκουν κάποιες θεωρητικές δικαιολογίες ότι κάποια στιγμή θα συμπληρώσουν το παζλ της αναζήτησης, διότι άλλες πληροφορίες πήραν από τον τάδε και άλλες πληροφορίες πήραν από τον άλλον και αγνοούν ότι οι πληροφορίες δεν παίζουν κανέναν ρόλο, είναι ένα κενό πράγμα. Και με αυτόν τον τρόπο περνάει ο καιρός, το κεφάλι φουσκώνει από πληροφορίες μέχρι που κάποια στιγμή ή τα παρατάνε τελείως, ή γίνονται οι λεγόμενοι συνταξιούχοι του χώρου οι οποίοι έχουν περάσει, έχουν δώσει το παρόν και έχουν αποφοιτήσει από ένα σωρό χώρους της αναζήτησης, είναι πλέον οι βετεράνοι αν και όχι οι φτασμένοι, χαίρουν σεβασμού γιατί τους ξέρουν οι πάντες, αλλά των ίδιων η καρδούλα τους το ξέρει κατά πόσον είναι ευτυχισμένοι και τι πράγματα έχουν εμπεδώσει.
Κάπως έτσι λοιπόν είναι η αλήθεια.
Να δούμε τουλάχιστον, ποια είναι τα πράγματα που μπορεί κανείς να αποκομίσει μέσα από αυτήν την περιπέτεια της αναζήτησης.
Για να μην απομυθοποιούμε τελείως το τοπίο, σας είπα στην αρχή ότι υπάρχουν κάποια λίγα άτομα –μετρημένα στα δάχτυλα- που βίωσαν πράγματι τέτοιου είδους εμπειρίες σαν κι αυτές που περιγράφονται στα βιβλία ή στις προφορικές παραδόσεις του χώρου.
Όμως δεν θα πρέπει πρώτον, να έχουμε την αυταπάτη ότι θα είμαστε ένας από αυτούς και δεύτερον να ξέρουμε πολύ καλά ότι για να γίνει κανείς ένας από αυτούς, δεν μπορεί να γίνει επειδή έτσι το θέλει ο ίδιος.
Μετράει η Χάρις, η ανταπόκριση εκ των Άνω δηλαδή.
Μετράει το παρελθόν του καθενός καρμικά και κυρίως όπως το είπαμε και πριν όλοι το ξέρουν ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο σ΄ αυτό το τελικό άλμα είναι η ίδια μας η προσωπικότητα, το ίδιο μας το εγώ.
Άρα αντί κανείς να ονειρεύεται πως μπορεί να γίνει Ιησούς στη θέση του Ιησού, ή Βούδας στη θέση του Βούδα το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνει είναι να δουλέψει, να εργαστεί όσο το δυνατόν καλύτερα μπορεί με τον εαυτόν του, με την προσωπικότητά του, να εξωραΐσει και να λειάνει ότι μπορεί από εκείνες τις πτυχές της προσωπικότητάς του που τον βασανίζουν και τον καθηλώνουν. Και αν κάποτε μπορέσει να λειτουργήσει στα αληθινά ανιδιοτελώς και στα αληθινά σε αρμονία και σε επαφή με το όλον, τότε βλέπουμε αν θα επιλεγεί από την Χάρη, ή θα επιλεγεί από κάποιες ανώτερες δυνάμεις για να μπορέσει να προσφέρει, να υπηρετήσει.
Μέχρι όμως και όσο κουβαλάει ο καθένας επάνω του αυτήν την προσωπικότητα που μας απορυθμίζει, μας φέρνει πόνο, μας απομακρύνει από το δρόμο μας δεν έχει νόημα να καλλιεργούμε τέτοιου είδους φρούδες ελπίδες.
Το μόνο που έχει νόημα είναι όσο μπορούμε, σταθερά και προσηλωμένα, να εργαζόμαστε με την προσωπικότητά μας, να κάνουμε δουλειά.
Αυτή είναι λοιπόν μια πρώτη αλήθεια.
Στην πορεία αυτή και όσο εργάζεται κανείς με την προσωπικότητά του αναδύεται μια δεύτερη αλήθεια μέσα από την αυτοπαρατήρηση που κάνουμε στον εαυτόν μας, είτε μέσω μιας διδασκαλίας, ενός ομίλου, είτε ακόμα και μόνοι μας. Η αλήθεια αυτή που αναδύεται είναι ότι είμαστε ανεπαρκείς.
Συνειδητοποιούμε πράγματα που στην αρχή δεν μπορούσαμε να τα συνειδητοποιήσουμε και αρχίζουμε και βλέπουμε κατάματα τις αδυναμίες μας, τους εγωισμούς μας, σταματάμε να τα κουκουλώνουμε και να τα χρυσώνουμε και τα βλέπουμε έτσι όπως είναι.
Αυτή η αλήθεια μπορεί να μην είναι η ενόραση που νομίζαμε ότι θα αποκτήσουμε, ή οι τρομερές τηλεπαθητικές ικανότητες, αλλά είναι ένα πολύ πιο σημαντικό χάρισμα από αυτά.
Η σημασία του να μπορέσουμε να δούμε τον εαυτόν μας όπως είναι ακόμα κι αν φρικάρουμε όταν αρχίζουμε να το διαπιστώνουμε αυτό το πράγμα αποτελεί μια ικανότητα, ένα σίντι, ένα χάρισμα το οποίο είναι πολύ πιο σπουδαίο από το να κάνει κάποιος έτσι και να μετακινεί αντικείμενα, ή να μαντεύει τις σκέψεις του άλλου.
Γιατί ακόμα και όταν μετακινείς αντικείμενα τι θα το κάνεις, σε τι θα σου χρησιμεύσει; Ότι δεν θα σε κάνει να πηγαίνεις στο μπακάλη να ψωνίζεις, αυτό είναι το πρόβλημά σου, σε τι θα σε κάνει πιο ευτυχισμένο;
Όσο μπαίνεις σ΄ αυτόν τον δρόμο αρχίζεις να αποκτάς μια ενσυναίσθηση, μια αυτογνωσία ότι βλέπεις πλέον την προσωπικότητά σου, τον εαυτόν σου γυμνό.
Αυτή η αλήθεια σε φέρνει και σε μια μεγάλη δοκιμασία.
Κινδυνεύεις σ΄ αυτήν τη φάση να απογοητευθείς. Διαπιστώνοντας πόσο ανεπαρκής είσαι, πολλές φορές σε βάζει στο δίλημμα και λες «αν είμαι έτσι όπως είμαι καλύτερα να μην έβλεπα, καλύτερα να μην το καταλάβαινα, καλύτερα ο συνάνθρωπός μου που ζει στον κόσμο του και νομίζει ότι είναι μια χαρά και δεν έχει πάρει χαμπάρι τι κουσούρια έχει πάνω του, από μένα που το έχω καταλάβει και δεν μπορώ να κάνω τίποτα.»
Μέσα από αυτήν την απομυθοποίηση -όποιος την αντέξει- σιγά-σιγά αποκτά και αναδύεται μέσα του μια δεύτερη αλήθεια.
Ποια;
Ότι αυτά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ίδιος και αυτή η ατέλεια που είχε δει ότι τον χαρακτηρίζει δεν είναι καθόλου προσωπική του υπόθεση εντέλει.
Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλη αλήθεια.
Τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες ατέλειες τα βλέπει να προβάλλονται σαν καθρέφτης σε όλους γύρω του.
Και τότε αρχίζει και συνειδητοποιεί την κοινότητα και την ενότητα της ύπαρξης.
Και αρχίζει και αναδύεται μια δεύτερη αλήθεια η οποία δεν είναι φιλοσοφική ούτε νοητική, αλλά βιωματική ότι στην ουσία όταν δεις καλά τον εαυτόν σου και τον συμπονέσεις γι αυτά που συμβαίνουν και για τις ανεπάρκειές του, αρχίζεις και συμπονάς τους πάντες και αρχίζεις και βιώνεις ότι υπάρχει μια ενότητα των φαινομένων και των προσώπων και ότι η ύπαρξη δεν λειτουργεί διαφορετικά μέσα από σένα και μέσα από τον διπλανό, αλλά λειτουργεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Αυτό λοιπόν είναι η δεύτερη μεγάλη αλήθεια που μπορεί να μην είναι καθόλου φανταιζί σαν αυτές που διαβάζουμε στα βιβλία που είπαμε, αλλά είναι πολύ πιο ουσιαστική από όλα τα κατορθώματα του κάθε γιόγκι, ή του κάθε μύστη για τα οποία διαβάζουμε.
Τρίτον αφού έχουμε έρθει ενώπιος ενωπίω, έχουμε δει τον εαυτόν μας όπως είναι τον έχουμε συμπονέσει, όπως είπαμε και έχουμε αντιληφθεί ότι η ύπαρξη όπως φωνάζει με αγωνία μέσα από μας με τον ίδιο τρόπο φωνάζει και μέσα από όλα τα υπόλοιπα όντα, αρχίζουμε και αντιλαμβανόμαστε ότι μέσα σε αυτή την κοινότητα, η κάθε μονάδα πλέον της ύπαρξης χαρακτηρίζεται από μια ασύγκριτη μοναδικότητα. Και έτσι ότι είναι πολύ σημαντικό να τιμούμε την μοναδικότητα του καθενός και άρα να τιμούμε και τη μοναδικότητα τη δικιά μας.
Όταν το συνειδητοποιήσουμε αυτό το πράγμα που είναι μια τρίτη μεγάλη αλήθεια, τότε είναι η μόνη φάση που γινόμαστε ειλικρινά φίλοι με τον εαυτόν μας που συμφιλιωνόμαστε δηλαδή μαζί του και τότε πλέον είναι ζήτημα καθαρά ενέργειας να μαζέψουμε την απαραίτητη ενέργεια, το απαραίτητο ποσόν δύναμης για να μπορέσουμε να αλλάξουμε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά τα οποία έχουμε συμπονέσει πάνω μας.
Αυτό είναι και το τελευταίο στάδιο και η τελευταία αλήθεια, η οποία είναι και η πιο δύσκολη από όλες και εκεί κρίνονται και οι περισσότεροι για το αν θα μπορέσουν να έχουν μια τελική επίτευξη, ή όχι.
Δεν μιλάμε λοιπόν για δύναμη του στυλ αν θα μπορούμε να τρέχουμε μερόνυχτα με 100 χλμ την ώρα, για δυνάμεις που να μας κάνουν να ανυψωνόμαστε, ή να γινόμαστε αόρατοι, διότι αυτά δεν χρησιμεύουν σε τίποτα απολύτως, αλλά μιλάμε σε ένα μη συμβολικό επίπεδο, σε ένα πραγματικό επίπεδο, ότι η τρίτη αλήθεια είναι μέσα από το δρόμο της αναζήτησης, κάποια στιγμή αρχίζουμε και μαζεύουμε και νιώθουμε να σχηματίζεται πάνω μας η απαραίτητη ενέργεια για να μπορέσουμε να αλλάξουμε αυτές τις πτυχές της προσωπικότητας οι οποίες εμποδίζουν την ύπαρξη να λειτουργήσει ελεύθερα μέσα από μας.
Όταν αρχίζει και γεννιέται αυτό το ποσόν ενέργειας, τότε μόνο μπορεί να έλθει η πραγματική απελευθέρωση, η οποία μπορεί να μην εκφράζεται με θαύματα, εκφράζεται όμως με το μεγάλο θαύμα ότι η ύπαρξη βρίσκει επιτέλους μια μονάδα, ένα μέσον να τιμήσει τον ίδιο τον εαυτόν της.
Και αυτή είναι στην ουσία η έννοια της απελευθέρωσης, η έννοια της πραγμάτωσης. Ότι η ύπαρξη μπόρεσε να εκμεταλλευθεί στο μέγιστο βαθμό μια συγκεκριμένη μονάδα, ένα συγκεκριμένο άνθρωπο για να λειτουργήσει από μέσα του με τον τελειότερο τρόπο.
Η αναζήτηση λοιπόν της τελειότητας με σεβασμό στην μοναδικότητα του καθενός μας είναι το ύστατο στάδιο δύναμης το οποίο μπορεί να πετύχει κάθε ενσαρκωμένος. Αν αυτό θα συνοδευτεί με φοβερές θεραπευτικές ικανότητες, με θαύματα ή με άλλου είδους χαρίσματα δεν έχει καμιά απολύτως σημασία, πιστέψτε με, όλα αυτά έρχονται και παρέρχονται δεν επηρεάζουν σε τίποτα το περιβάλλον. Το να θεραπεύσει κάποιος δέκα ανθρώπους όταν θα γίνουν καλά, θα ξαναρχίσουν τις ίδιες βλακείες να κάνουν. Και να κάνει το σούπερ θαύμα κάποιος θα τον βγάλουν στα παράθυρα στην τηλεόραση και θα τον ξεφτιλίσουν μέσα σε μια βδομάδα. Δεν παίζουν ρόλο αυτά. Ακόμα και στην εποχή του Χριστού δεν πάει να έκανες ότι θαύμα να είναι, είδαμε πως καταντάνε τα θαύματα.
Η τέλεια λοιπόν επίτευξη που μπορεί κάποιος να έχει, σας είπα, είναι το να δώσει το έδαφος, κάνοντας εκείνες τις απαραίτητες αλλαγές επάνω του, στο ρεύμα της ζωής και της ύπαρξης να λειτουργήσει από μέσα του με τον τελειότερο δυνατό τρόπο.
Αυτή είναι λοιπόν η τρίτη μεγάλη αλήθεια της ύπαρξης.
Αν θέλουμε τώρα να συνοψίσουμε όλα αυτά που είπαμε σήμερα θα λέγαμε ότι το να επιμένεις σε ένα δρόμο δεν πρέπει καθόλου να σχετίζεται με αυτά τα αποτελέσματα που νόμιζες, ή ακούς δεξιά και αριστερά, ότι θα πρέπει να έχεις.
Αντίθετα το να επιμένεις σε έναν δρόμο της αναζήτησης σημαίνει ότι είσαι αποφασισμένος να αποκτήσεις αυτογνωσία, να αποκτήσεις αίσθηση ενότητας με το όλον και τρίτον να αλλάξεις δραστικά επάνω σου ότι εμποδίζει το ρεύμα της ύπαρξης, να περάσει από μέσα σου και να αφήσει τα αποτυπώματά του με τον τελειότερο δυνατό τρόπο σεβόμενος την μοναδικότητά σου.
Αυτό είναι ότι πρέπει να έχει στο νου του ο καθένας να πετύχει μέσα από αυτήν την ιστορία και τίποτα παραπάνω. Κι αν έρθει κάτι παραπάνω θα είναι μόνο και μόνο για πολύ ειδικούς και συγκεκριμένους λόγους, τους οποίους εμείς δεν μπορούμε ούτε καν να φανταστούμε.
Αυτό δεν είναι έτσι όπως το βιώνω εγώ, καθόλου απογοητευτικό. Αν μπήκατε σ΄ αυτόν τον δρόμο για να γίνετε φακίρηδες πιστεύω ότι καλά θα κάνετε να βγείτε. Όσοι όμως έχετε αποκτήσει αυτήν τη σοβαρότητα να εννοείτε και να αντιλαμβάνεστε αυτά τα οποία συζητήσαμε σήμερα, νομίζω ότι κάθε άλλο παρά θα πρέπει να σας κάνουν να απογοητευθείτε, γιατί θα έχετε συνειδητοποιήσει, αντιθέτως ότι σε όλα αυτά τα χρόνια τουλάχιστον σ΄ αυτά που θίξαμε εδώ σίγουρα θα έχετε προχωρήσει.
Είναι αμαρτία να σκεφτόμαστε ότι δεν μας αρκεί το λίγο, αλλά θέλουμε το πολύ. Γιατί το πολύ είναι ιδεατό, το λίγο είναι απτό και υπαρκτό και κάτι το οποίο έχουμε ήδη καταφέρει, το έχουμε κάνει. Και μόνο μέσα από αυτή την λογική μπορούμε να προχωρήσουμε.
Αυτά είχα να σας πω. Πιστεύω ότι είναι ένα υλικό και θετικό το να μπορούμε να συζητάμε ειλικρινά μερικά πράγματα μεταξύ μας και ότι θα αποτελέσει μια αφορμή ίσως η σημερινή κουβέντα για τον καθένα να κάνει μια μικρή ανασκόπηση στο, σε τι πλάνες μπορεί να έχει πέσει. Και στο τι πράγματα έχει αληθινά κατακτήσει, έτσι ώστε να στρέψει τις προσπάθειες του σε ουσιαστικά πράγματα και όχι να κτυπά το κεφάλι του στον τοίχο ότι είναι δυστυχισμένος, ότι δεν κατάφερε να γίνει ο τάδε μάστερ θεραπευτής, ή ότι επειδή ακούει πράγματα που υποτίθεται ότι κάνουν οι άλλοι, αυτός να αισθάνεται μειονεκτικά επειδή υποτίθεται ότι δεν τα κάνει. Από παραμύθι έχουμε χορτάσει από εκεί και πέρα το θέμα είναι αν θα βρούμε το κουράγιο να δουλέψουμε και με πέντε αλήθειες.