Άρθρο του Λεωνίδα Φλεβαράκη
Όποιος δεν έχει παίξει τις τελευταίες μέρες με τη σκέψη «αμάν τι θα κάνουμε τώρα;», μάλλον ψεύδεται. Και όποιος δεν έχει ψάξει στήριγμα να πιαστεί, μάλλον ξανα-ψεύδεται. Όταν όμως εκεί έξω δεν βρίσκεις να πιαστείς, στρέφεσαι προς τα μέσα να βρεις κάπου… μια Ανώτερη Δύναμη. Να πιαστείς από κει και να εμπιστευτείς ότι όλα θα πάνε καλά.
Αλλά πώς την χτίζεις την εμπιστοσύνη και κυρίως πώς την κρατάς επίκαιρη;
Υπάρχει μια παμπάλαια πνευματική πρακτική άσκηση, εξαιρετικά ωφέλιμη στις μέρες μας, που ας τη βαπτίσουμε εδώ: η Τεχνική της Ενθύμησης. Με χαρτί και μολύβι, αρχίζεις να θυμάσαι καταγράφοντας τα, από την παιδική ηλικία μέχρι τώρα, γεγονότα, συνθήκες και καταστάσεις στα οποία «ο από μηχανής Θεός» σε έσωσε στο τσακ από παγίδες, καταστροφές (π.χ. οικονομική), ατυχήματα ή και τον θάνατο. Βοηθάει σε αυτό να ρωτήσεις και συγγενείς, όλο και κάποια ξεχασμένη παιδική ιστορία θα ξέρουν.
Συνήθως η λίστα δεν είναι μικρή, μπορεί δε να διευρυνθεί ανά πάσα στιγμή. Αν παρατηρήσεις την εξέλιξη των γεγονότων που πέρασαν, φαίνεται να ήταν «σκηνοθετημένα» για να σωθείς. Αυτή η λίστα κρύβει τις αποδείξεις για να κρατάς επίκαιρη την εμπιστοσύνη. Είναι ένα προσωπικό εργαλείο, όχι για το συρτάρι αλλά για επάνω στο γραφείο σου, ικανό να σε συνεφέρει καθημερινά. Ένα εργαλείο που βοηθά να μην σε ακινητοποιεί ο φόβος, καθώς η εμπιστοσύνη ενισχύει τις αποφάσεις που καλείσαι να πάρεις εστιαζόμενος σε λύσεις και όχι στα προβλήματα.
Όλοι ανεξαιρέτως μπορούν να συντάξουν μια τέτοια λίστα. Για κάποιους φαντάζουν τυχαία γεγονότα, για άλλους αποτέλεσμα προστασίας. Χρειάζεται λίγο θάρρος να εκτεθεί κανείς και να γράψει μια δυο ιστορίες – θαύματα που έχουν συμβεί στη ζωή του. Δεν πειράζει αν δεν τις πιστεύουν όλοι. Αν περάσουμε τη λίστα από το ατομικό στο ομαδικό επίπεδο, η εμπιστοσύνη αρχίζει να απλώνεται. Και είναι πολύ σημαντική η ομαδική εμπιστοσύνη ότι όλα μπορούν να αντιστραφούν.
Θα αναφέρω εδώ από τη δική μου λίστα μερικές ιστορίες επιγραμματικά, κάνοντας μια μικρή αρχή, παροτρύνοντας σας να γράψετε κι εσείς μία και να τη μοιραστείτε με τους φίλους σας στο facebook. Αν το κάνετε βαπτίστε τες «Μια Ιστορία Εμπιστοσύνης»:
- Με πρόλαβαν ίσα – ίσα να μην σκάσω από τον ομφάλιο λώρο τυλιγμένο στον λαιμό μου.
- Μπορεί να έχουν περάσει σαράντα χρόνια, ακόμα θυμάμαι τον ήχο από το τζάμι που ξεκόλλησε από μπαλκόνι και έσκασε στο ένα μέτρο πίσω μου καθώς περιπατούσα σε έναν δρόμο του Πειραιά. Σαν τα έργα στην τηλεόραση. Εκείνη την εποχή τοποθετούσαν για ομορφιά τζάμια στα κάγκελα…
- Αποσπασμένο από έγνοιες το μυαλό μου, θα πέρναγα τον δρόμο. Κάτι με κράτησε. Ολόκληρο λεωφορείο πέρασε ξυστά μπροστά μου.
- Επέζησα από ατύχημα.
Μετρώντας τις λεπτομέρειες, που αν είχαν ξεφύγει λιγάκι δεν θα την έβγαζα καθαρή, τις άθροιζα σε 12. Για «τυχαίες» δεν τις λες και λίγες…
Καλή Δύναμη για τις μέρες που έρχονται.
Λεωνίδας Φλεβαράκης
