Θέματα Αιχμής

Θα αφιερώσουμε σήμερα την ομιλία μας στην καταπολέμηση του φόβου. Το θέμα που είχε ανακοινωθεί αυτό είναι στην ουσία, κάποια σημεία αιχμής, όπως είχαμε πει για τον 21^o αιώνα. Επιλέξαμε, δε, να συζητήσουμε αυτό το θέμα για τον απλό λόγο ότι σύμφωνα με πολλούς, έτσι όπως διαγράφεται το πρόβλημα, είναι αρκετά επικίνδυνο και καλλιεργεί έναν τρόμο στον κόσμο. Εξηγούμαι, πριν ήταν το Αφγανιστάν, σήμερα το Παλαιστινιακό κ.λπ. Yπάρχει ένας πολύ μεγάλος αριθμός πολιτών, ο οποίος καλλιεργεί και υφίσταται την καλλιέργεια μιας απαισιοδοξίας γιατί σκέφτεται ότι από την μια υπάρχει ο πυρηνικός κίνδυνος, από την άλλη τα χημικά και βιολογικά όπλα, η κλωνοποίηση του ανθρώπου, τα μεταλλαγμένα προϊόντα, το περιβάλλον το οποίο μέρα με τη μέρα υφίσταται σημαντικές φθορές και επί πλέον έχουμε ένα κράτος το οποίο δεν διασφαλίζει τη ζωή των πολιτών.

Όλα αυτά, όχι αδίκως, φοβίζουν πολλούς οι οποίοι μιλάνε για μια περίοδο αποκάλυψης, κατά κάποιο τρόπο.

Χωρίς λοιπόν να θέλουμε να αναιρέσουμε την ύπαρξη των πολλών και σοβαρών αυτών προβλημάτων, πιστεύω ότι θα πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας και σ’ αυτά που πρέπει να κάνουμε εμείς ως συνειδητοί πολίτες, αλλά και σε κάποια πολύ σημαντικά σημεία φωτός τα οποία έχουν ήδη αρχίσει να φαίνονται και να λειτουργούν από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα.

Αν δούμε την επικινδυνότητα της κατάστασης που διανύουμε σήμερα και για τις κοινωνίες και για το οικοσύστημα, θα πρέπει, ως πρώτο σημείο, να λάβουμε υπόψη μας τον νόμο της κυκλικότητας, αλλιώς γνωστό ως τον νόμο των εναλλαγών.

Με λίγα λόγια, αν και οι πιο πολλοί θα τον έχετε ακουστά, υπενθυμίζω ότι η κεντρική του ιδέα είναι ότι, τη στιγμή που το σκοτάδι είναι πιο βαθύ, αρχίζει και γεννιέται το φως. Δεν υπάρχει νύχτα που να μην φέρει μέσα της το σπόρο της ημέρας, δεν υπάρχει ημέρα που να μην φέρει μέσα της το σπόρο της νύχτας, δεν υπάρχει περίοδος ευτυχίας που να μην δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια επερχόμενη ατυχία, δεν υπάρχει εποχή που, όπως λέμε λαϊκά, να έχεις πιάσει πάτο και να μην εμπεριέχει μέσα της μια σημαντική ανάκαμψη.

Έτσι, λοιπόν, με μαθηματική ακρίβεια, κάθε φορά που η ανθρωπότητα μπαίνει σε μια κατάσταση παρακμής, συμβαίνει να αρχίσουν να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για μια μεγάλη επερχόμενη αναγέννηση.

Γιατί να συμβαίνει, άραγε, κάτι τέτοιο;

Γιατί να πρέπει να περνάμε όλοι μας και η ανθρωπότητα συνολικά, από μια τέτοια κατάσταση και να μην μπορούμε συνεχώς να προοδεύουμε και να προχωρούμε εξελικτικά;

Γιατί να υπάρχει αυτή η σπείρα η οποία μας ταλαιπωρεί και να πρέπει να μας περνάει από σκοτεινές περιόδους για να μπορέσουμε μετά να βγούμε στο φως;

Είναι θέμα δοκιμασίας.

Και η δοκιμασία δεν είναι ούτε για να τιμωρηθεί ο άνθρωπος για τις αμαρτίες του, ούτε για να δουν κάποιοι αν είμαστε καλά παιδιά. Όπως η ίδια η ζωή φροντίζει προκειμένου να γίνει γερό ένα παιδί, από τα εκατομμύρια σπερματοζωάρια στην ερωτική πράξη, να μπορέσει να φτάσει το πιο γρήγορο για να έχει ποιότητα ο καινούργιος άνθρωπος, έτσι και σε κάθε είδος ζωντανό, αλλά και στην καθημερινή ζωή μας, θα έχετε παρατηρήσει ότι η ίδια η ζωή δημιουργεί δοκιμασίες και δυσκολίες για να βεβαιωθεί για την αξία, την αντοχή και την επιμονή κάποιου συγκεκριμένου είδους, προτού του εμπιστευθεί κάποιο σημαντικό ρόλο. Είναι ένας συμπαντικός νόμος που δημιουργεί αυτές τις καταστάσεις, τα εμπόδια και τις δοκιμασίες. Πρέπει, λοιπόν, να είμαστε σίγουροι ότι το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και τώρα..

Ποιο, δηλαδή;

Το ότι αυτή τη στιγμή περνάμε μια περίοδο εξετάσεων για την ανθρωπότητα.

Ο άνθρωπος δέχτηκε γνώση. Το σύμπαν του εμπιστεύτηκε κάποιες δυνάμεις τις οποίες κλήθηκε να αναπτύξει. Είναι το μόνο ον πάνω στον πλανήτη που μπορεί και διαχειρίζεται τους ενεργειακούς πόρους, έχει την ευθύνη για τα υπόλοιπα όντα, έχει την ευθύνη για το φυτικό βασίλειο και είναι το μόνο ον το οποίο μπορεί να δρα με αυτή την ελεύθερη βούληση που διαθέτει. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που αυτές οι δυνάμεις τις οποίες εμπιστεύτηκαν στον άνθρωπο τον έχουν φέρει σε ένα στάδιο εξέλιξης το οποίο όμως, καλώς ή κακώς, είναι αναντίστοιχο με το επίπεδο της συνειδησιακής του εξέλιξης. Περνάμε, λοιπόν, αυτή την μεγάλη δοκιμασία για τον απλό λόγο ότι ενώ το κατώτερο νοητικό μας, σαν ανθρωπότητα, έχει ανέβει και έχει εξελιχθεί πάρα πολύ, αν θέλετε με εσωτερικούς όρους, δεν έχει εξελιχθεί ακόμη το κέντρο καρδιάς, ώστε να μπορέσει να προσεγγιστεί το ανώτερο νοητικό.

Διαθέτουμε μια μεγάλη προσδοκία, διαθέτουμε φοβερές γνώσεις, διαθέτουμε όπλα τα οποία μπορούν να ισοπεδώσουν ή να ανατινάξουν εκατό φορές έναν πλανήτη σαν τη γη, δεν έχει γίνει όμως το αντίστοιχο άνοιγμα, το αντίστοιχο προχώρημα στο επίπεδο της συνείδησής μας.

Αυτό είναι, λοιπόν, το στοίχημα το μεγάλο το οποίο παίζεται για την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Εάν θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε, πριν καταστραφούμε, σ’ αυτήν την απαραίτητη συνειδησιακή αφύπνιση.

Εάν καταφέρουμε κάτι τέτοιο, τότε ο ρόλος του ανθρώπου θα προκύψει δραματικά αναβαθμισμένος, μέσα στο κοσμικό παιχνίδι και θα του εμπιστευτούν πολύ περισσότερα πράγματα από αυτά που χειρίζεται αυτή τη στιγμή.

Θέλω να ξεκαθαρίσουμε και να βγάλουμε τελείως από το νου μας την πιθανότητα, όλα αυτά να γίνονται στην τύχη.

Προσέξτε το αυτό, γιατί σκόπιμα καλλιεργείται αυτό το πνεύμα, ότι δεν βαριέσαι, όλα μπορεί να γίνονται έτσι και ποιος σου είπε ότι μπορεί να υπάρχει από πίσω κάποιο σχέδιο, άμα πεθάνουμε θα μας φαν τα σκουλήκια. Αυτά τα επιχειρήματα που ακούμε δεξιά και αριστερά, μαχαίρια κρύβουν από πίσω, φίλες και φίλοι. Διότι δεν είναι απλώς ότι ο θεός δεν παίζει ζάρια, όπως λένε ότι είπε ο Αϊνστάιν, αλλά η στοιχειώδης λογική. Αν κανείς τη χρησιμοποιεί σε αυτό που αποκαλείται πραγματικότητα, του δείχνει ότι αυτοί οι συμπαντικοί νόμοι, ακόμη και στο σημερινό επίπεδο που βιώνουμε όλοι μας, έτσι όπως είναι δομημένοι και κρατάνε σε ισορροπία το σύμπαν, δεν υπάρχει καμία περίπτωση, με βάση την στατιστική και τις δυνατότητες να είναι κατά τύχη.

Αν κοιτάξουμε τον συνδυασμό των στοιχείων, τον τρόπο με τον οποίο δομούνται τα άτομα και τα μόρια, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να σκεφτούμε ότι όλα αυτά να προέκυψαν στην τύχη.

Αλλά εκεί που είναι το αποκορύφωμα είναι ότι αν κοιτάξουμε τους έμβιους οργανισμούς και τον κυρίαρχο έμβιο οργανισμό στον πλανήτη που είναι ο άνθρωπος, δεν υπάρχει ούτε μία πιθανότητα στο τρισεκατομμύριο να έχει δημιουργηθεί με τυχαίο συνδυασμό στοιχείων ένα τέτοιο ον με τέτοιες λειτουργίες.

Είναι φανερό ότι ο άνθρωπος είναι κατασκευασμένος από μια ανώτερη διάνοια. Από μια κοσμική διάνοια.

Δεν θα μπούμε στη λεπτομέρεια εάν αυτή η κοσμική διάνοια που κατασκεύασε τον άνθρωπο ήταν ο ίδιος ο θεός κατευθείαν, ή ισχύει κάτι από τις διάφορες θεωρίες που υπάρχουν. Όποιος και αν τον δημιούργησε. Εκείνο που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ και να μην απογοητευόμαστε είναι, ότι πίσω από την πραγματικότητα, υπάρχει και εργάζεται μια κοσμική συνείδηση. Δεν έχει καμία σημασία αν αυτός ο υπερνούς που δουλεύει από πίσω, θα πρέπει αναγνωρίζεται με την θρησκευτική του χροιά ως Θεός, ή θα πρέπει να αναγνωρίζεται με μια πιο τεχνοκρατική χροιά όπως το νοήμον σύμπαν, η νοήμων φύση κλπ.

Σημασία έχει ότι υπάρχει μια συγκεκριμένη κοσμική διάνοια που δουλεύει από πίσω. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, διότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όλα βαδίζουν κατόπιν σχεδίου.

Αν, λοιπόν, δούμε μέσα από αυτό το πλαίσιο, αυτή την πολύ μικρή ιστορική περίοδο που διανύουμε σήμερα, μπροστά, στη ροή της εξέλιξης της ανθρωπότητας και του κάθε κινδύνου, το μόνο λογικό συμπέρασμα στο οποίο μπορεί να καταλήξει κανείς είναι ότι περνάμε κάποια περίοδο κρίσης, στην οποία τι είναι αυτό που κρύβεται;

Είναι η ικανότητά μας να διαχειριστούμε όσες ικανότητες και γνώσεις κάποιοι μας εμπιστεύτηκαν. Εδώ, ολοκληρώνοντας, παίζεται το παιχνίδι που είναι το μεγάλο στοίχημα αν θα κατορθώσουμε να υπερβούμε αυτή την αδυναμία που έχουμε στον παράγοντα συνείδηση, ως ανθρώπινο είδος, και να μπορέσουμε έτσι να πάρουμε αναβαθμισμένο εξελικτικά ρόλο που θα μας δώσει πρόσβαση σε νέα επίπεδα ασύλληπτης γνώσης.

Είναι κάτι το οποίο μας περιμένει.

Δεν πρέπει γι’ αυτό τον λόγο να βλέπουμε ποτέ μα ποτέ το ποτήρι μισοάδειο. Είναι μέσα στο πλάνο εκείνων που θέλουν να καθυστερήσουν την εξέλιξη. Θα έχετε ακουστά όλοι σας για την έννοια της αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Είναι κάτι σαν κι’ αυτό που κάνουμε εμείς εδώ, από τη θετική του πλευρά, τον οραματισμό για την Ελλάδα. Αν, δηλαδή, αρχίσουμε και καλλιεργούμε μια φήμη ότι θα γίνει κάτι και αν αυτή τη φήμη την πιστέψουν πάρα πολλοί, αρχίζει σιγά-σιγά και δομείται μια σκεπτομορφή η οποία διαδίδεται. Και διαδιδόμενη φτάνει στο τέλος να υλοποιηθεί. Δεν έχει σημασία εάν μια ιδεολογία ή μια προφητεία που πιστεύει ότι θα γίνει κάτι είναι γνήσια ή όχι, γνήσια με την έννοια ότι την υπαγόρευσαν κάποιοι άνωθεν ή την έβγαλα εγώ από το κεφάλι μου, σημασία έχει για να υλοποιηθεί, να την πιστέψει πολύς κόσμος.

Έτσι, λοιπόν, όσοι θέλουν να καθηλώσουν την ανθρωπότητα, καλλιεργούν συνειδητά, μέσα από τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, μέσα από τη δράση τους κλπ., μια απαισιοδοξία. ότι όλα πάνε στην καταστροφή. Οι ίδιοι, δηλαδή, οι οποίοι τα πηγαίνουν κατά κρημνό, και θέλουν να τα πάνε, οι ίδιοι καλλιεργούν μια νοοτροπία έτσι ώστε να γίνεται ακόμη πιο δυνατή μέσα από τις απαισιόδοξες σκέψεις των ανθρώπων.

Αν θέλουμε, να προσφέρουμε, να συνεισφέρουμε ουσιαστικά σε αυτό που πρέπει να γίνει, θα πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση όλοι μας, ώστε ποτέ να μην «συμβάλουμε» στις απαισιόδοξες περιγραφές και στις απαισιόδοξες προβλέψεις, αλλά αντίθετα να εστιάζουμε την προσοχή μας στα θετικά σημεία που έχουμε και να κάνουμε, βέβαια ότι καλύτερο μπορούμε ώστε να προωθούμε μια θετική εξέλιξη του πλανήτη και της ανθρωπότητας. Δεν είναι σκέτη θεωρία και αντίληψη αυτά που σας λέω, διότι εγκλωβισμένοι μέσα στο ιστορικό πλαίσιο που ζούμε αυτή τη στιγμή, θεωρούμε κάποια πράγματα δεδομένα, ενώ για παλιότερους ανθρώπους δεν ήταν. Και πάνω σ’ αυτά θα ΄θελα να εστιάσουμε λίγο την προσοχή μας σήμερα.

Αν θέλουμε να αποκτήσουμε μια αντικειμενική εικόνα της κατάστασης μας, δεν μπορούμε να ξεχνούμε κάποιους σημαντικούς παράγοντες οι οποίοι είναι προάγγελοι αυτού που θα συμβεί. Και είναι αυτοί οι εξής λόγοι: 

Πρώτον: Φέρτε το νου σας σε κάτι πάρα πολύ απλό. Στο θέμα της υγείας και του μέσου όρου ζωής του σημερινού ανθρώπου. Γιατί δυσανασχετούμε όλοι σήμερα; Δυσανασχετούμε διότι λέμε, υπάρχουν στα νοσοκομεία τα ράντζα. Υπάρχουν στην Ελλάδα τα φακελάκια. Οι φαρμακευτικές εταιρείες είναι καθαρά εμπορικές επιχειρήσεις και δεν ενδιαφέρονται για μια ολιστική αντιμετώπιση της έννοιας άνθρωπος. Πολύ σωστά τα λέμε όλα αυτά. Μας έχει περάσει από το μυαλό, όμως, τι είδους πολυτέλεια είναι αυτό το πράγμα, να γκρινιάζουμε και να ανησυχούμε για τέτοια πράγματα όταν πριν από κάμποσα χρόνια ο μέσος όρος ζωής ήταν τα σαράντα;

Το έχετε σκεφτεί ποτέ αυτό;

Τώρα, ζούμε μέχρι τα ογδόντα, μέσο όρο.

Παλιότερα ένας λοιμός ή μια πανούκλα είχε κατεβάσει τον συνολικό πληθυσμό της Ευρώπης στον Μεσαίωνα, θα το θυμάστε πολλοί από σας, σε ενάμιση εκατομμύριο. Είχε ξεκληριστεί μια ολόκληρη ήπειρος.

Κάτι ακόμη, δεν μπορεί να μας περάσει από το μυαλό σήμερα ότι π.χ. αν ζούσα μια παλιότερη εποχή, εγώ που είμαι τώρα σαράντα χρονών θα έπρεπε να είχα πεθάνει ήδη. Νομίζουμε ότι στα σαράντα είμαστε στην ακμή της ηλικίας μας και υπάρχει μπροστά μας δρόμος πολύς. Κανονικά θα έπρεπε να είμαι στον τάφο αυτή την στιγμή αν ζούσα πριν από κάποια χρόνια. Οι πόλεμοι, οι επιδημίες και η πείνα δεν άφηναν τον άνθρωπο να φτάσει πάνω από τα σαράντα. Αυτό είναι κάτι φοβερά σημαντικό, πίσω από το οποίο κρύβεται μια μεγάλη εξελικτική αναγκαιότητα. Ποια;

Όταν έχεις ένα σώμα μακρόβιο, το οποίο έχει πολλά χρόνια μπροστά του, όταν έχεις ένα σώμα το οποίο δεν βασανίζεται διαρκώς από τον πόνο της αρρώστιας ή της πείνας, όταν είσαι απαλλαγμένος από αυτά τα προβλήματα, ευνοείται μέσα σου η ανάπτυξη μιας ανώτερης συνείδησης, διότι η προσοχή μας μετατοπίζεται από το άγχος της επιβίωσης και από την αγωνία του να μείνουμε ζωντανοί, στην έρευνα της έννοιας της ύπαρξης κλπ.

Αν αυτή τη στιγμή πεινούσαμε ή είμαστε άρρωστοι, κανένας δεν θα ήταν εδώ να συζητάμε αυτά τα πράγματα. Μόνο όταν έχεις ένα σώμα υγιές και μακρόβιο σου δίνει την ευκαιρία η φύση να μπορέσεις να αναρωτηθείς γιατί υπάρχεις, να οδηγηθείς στην πνευματική αναζήτηση, να διαβάσεις, να αποκτήσεις σοφία. Παλιά, ήταν η εξαίρεση και μόνο σε πολύ μικρές ιστορικές περιόδους υπήρξαν περιπτώσεις όπου ο τάδε σοφός κατόρθωσε να προσεγγίσει μια ηλικία ανάλογη με αυτή που ζούμε σήμερα. Τώρα όμως, είμαστε όλοι σοφοί όταν θα φθάσουμε τα εβδομήντα θα είμαστε όλοι σοφοί και πάνσοφοι σε σχέση με το επίπεδο, γιατί θα έλθω στη συνέχεια και σ’ αυτό που επικρατούσε τα παλιότερα χρόνια. Αυτό λοιπόν, μην το ξεχνάτε ποτέ.

Δεύτερο, πολύ σημαντικό, το σημερινό βιοτικό επίπεδο.

Μα υπάρχει η περίπτωση της Ινδίας, υπάρχει η περίπτωση του Αφγανιστάν, υπάρχει η περίπτωση του αναπτυσσόμενου κόσμου, θα μου πείτε. Αλλά παλιά ήταν όλοι σε αυτό το επίπεδο. Και το γεγονός ότι αυτές οι χώρες δεν αναπτύσσονται, δεν οφείλεται στην εξέλιξη της ανθρωπότητας αλλά στην ιμπεριαλιστική πολιτική των υπερδυνάμεων και στην αποικιοκρατία που κρατούν αυτές τις χώρες εσκεμμένα σ’ αυτό το χαμηλό επίπεδο ζωής.

Αν πάρουμε αριθμητικά τα πόσα εκατομμύρια έχει σήμερα ο πλανήτης, προσέξτε το αυτό και πόσα είχε τον περασμένο αιώνα, θα δούμε ότι τα μεγέθη είναι συντριπτικά για το πόσοι περισσότεροι έχουν σήμερα ένα ικανοποιητικό επίπεδο ζωής, από ότι είχαν παλιά. Διότι παλιά ήταν και πολύ λιγότερος ο πληθυσμός. Σήμερα έχουν να μοιραστούν οι πόροι και τα αγαθά του πλανήτη σε πολύ περισσότερους ανθρώπους.

Όταν, λοιπόν, έχεις ένα ικανοποιητικό επίπεδο ζωής, εκπληρώνεται μια πολύ σημαντική δεύτερη εξελικτική αναγκαιότητα. Αν ξεκινήσεις από τη ζωώδη φύση, η οποία είναι το υπόβαθρο πάνω στο οποίο στέκεται η συνείδηση, το πρώτο της μέλημα, ποιο είναι;

Όπως το ζώο να διατηρηθεί στη ζωή. Από τη στιγμή που θα εξασφαλίσει το να διατηρηθεί στη ζωή, η ζωώδης φύση πάλι τι σου υπαγορεύει, προτού να αρχίσεις να στρέφεις αλλού τα ενδιαφέροντά σου;

Σου υπαγορεύει να ζεις καλά και αυτό το άγχος το βλέπουμε ακόμη και στα ζώα που ενώ εκείνη τη στιγμή έχουν φαγητό μπροστά τους θα θελήσουν να αποθηκεύσουν και το κόκαλο που περισσεύει, να πάνε να πάρουν και από το άλλο ζώο κάτι που έχει για να έχουν τη σιγουριά πως δεν θα πεινάσουν.

Έτσι, λοιπόν και η ζωώδης φύση του ανθρώπου αρχίζει και εκπληρώνει σιγά-σιγά αυτές τις αναγκαιότητες. Και πέρα από τον μέσο όρο ζωής ο οποίος έχει αυξηθεί, αυτή τη στιγμή υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός ατόμων ο οποίος αρχίζει και απελευθερώνεται από το άγχος της κατοικίας, από το άγχος της μετακίνησης και από το άγχος ενός ικανοποιητικού, μίνιμουμ έστω, τρόπου διαβίωσης. Αυτό τι σημαίνει;

Ότι καθώς αυτή η έμφυτη ανάγκη για στέγη, κατοχή λένε, αγαθών και ελευθερίας, καλύπτεται σιγά-σιγά, αποδεσμεύεται όλη η ενέργειά μας η οποία ήταν προηγουμένως εγκλωβισμένη στο κυνήγι αυτών των στοιχειωδών αναγκών.

Αυτή η αποδέσμευση, προς το παρόν, δείχνει να εκφράζεται με μια μορφή κορεσμού που από πολλούς ερμηνεύεται λανθασμένα ως αλλοτρίωση. Γιατί βλέπουμε να λέει ο άλλος, βαριέμαι, δεν ευχαριστιέμαι τη ζωή μου, παλιά που πεινάγαμε είχαμε γερές φιλίες ενώ τώρα δεν βρίσκω έναν άνθρωπο να ενδιαφερθεί να μοιραστώ το πρόβλημα μου. Οφείλεται στην βιοτική διαφορά.

Αυτό ερμηνεύεται λανθασμένα ως αλλοτρίωση. Είναι ένα προ-στάδιο όπου έχει επέλθει ένας κορεσμός σε σχέση με τα υλικά αγαθά και τις παλιές αξίες, αλλά δεν έχει επέλθει ακόμα αυτή η απαραίτητη συνειδησιακή αναβάθμιση.

Και μην παρασυρόμαστε γιατί το γεγονός ότι υπήρχαν ισχυρές φιλίες, όπως λένε, πριν εκατό χρόνια, δεν οφειλόταν στο ότι ήταν καλύτεροι οι άνθρωποι, οφειλόταν στο ότι είχαμε σοβαρότατες ανάγκες και όταν έπρεπε να μοιραστούμε ένα ξεροκόμματο και να προσπαθήσουμε να μην μας το πάρουν οι άλλοι είχαμε δέσιμο με τον διπλανό μας. Όχι όμως γιατί ήταν συνειδησιακά ρυθμισμένος για να ανοίξει το κέντρο της καρδιά του.

Ήτανε αυτή η ομοψυχία η οποία χαρακτηρίζει την αγέλη. Και όπως τα μυρμήγκια, τα περιστέρια, η αγέλη των λύκων είναι κοντά ο ένας στον άλλον για να μπορέσουν να την βγάλουν καθαρή, έτσι ζωωδώς λειτουργούσαν και οι άνθρωποι. Το γεγονός ότι καλύπτονται αυτές οι ανάγκες, σπάει αυτές τις παραδοσιακές δεσμεύσεις, οι οποίες ήτανε συμβάσεις με βάση την ανάγκη και όχι την συνειδητή επιλογή.

Καλά-καλά,  δεν υπήρχε συνειδητή επιλογή του συντρόφου μας στη ζωή. Όλοι παντρευόντουσαν με συνοικέσιο και με βάση την προίκα για να συνδυάσουν τα νοικοκυριά τους και να μπορούν να επιβιώνουν. Δεν σημαίνει ότι τώρα επειδή χωρίζουν πολλοί άνθρωποι είναι πισωγύρισμα και είναι αντεξέλιξη και είναι αλλοτρίωση.

Είναι γιατί σε λίγο ο καθένας θα βασίζεται στην ελεύθερη επιλογή και όχι στην επιλογή που υπαγόρευε η ανάγκη. Αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό, οπότε μην θεωρείτε όλα αυτά τα δείγματα ως αρνητικά.

Μετά υπάρχει και το θέμα της αυτοδιάθεσης. Λένε ότι αυτή τη στιγμή ο Μεγάλος Αδελφός, μας παρακολουθεί τα κινητά, μας αλλοτριώνει η τηλεόραση μας κάνει, μας δείχνει. Τι θα λέγατε όταν το 1890 και το 1880, θα έπρεπε να δουλεύουμε δωδεκάωρο ημερησίως, συμπεριλαμβανομένης και της Κυριακής και αν τολμούσαμε να βγάλουμε γλώσσα θα μας πλάκωναν και στο ξύλο οι μπράβοι του φεουδάρχη, ή του εργοστασιάρχη που θα δουλεύαμε και θα μας απέλυαν την άλλη μέρα από τη δουλειά μας χωρίς αποζημίωση, χωρίς ασφάλιση, χωρίς ΙΚΑ;

Το έχετε σκεφτεί αυτό ποτέ ή επειδή μεγαλώσαμε σ’ αυτή την περίοδο που μεγαλώσαμε όλοι μας τα θεωρούμε αυτά δεδομένα και ξεχνάμε πόσοι άνθρωποι έχυσαν το αίμα τους και τι αγώνες γίνανε για να κατοχυρωθούν αυτά τα οποία εμείς σήμερα θεωρούμε στοιχειώδη.

Οι γυναίκες που είσαστε εδώ, πότε αποκτήσατε ψυχή, ξέρετε;

Γιατί αν θυμάμαι καλά μέχρι το 1880 δεν είχατε. Λοιπόν μέχρι το 1880 είσαστε ζώα αν θέλετε να ξέρετε. Αποκτήσατε ψυχή τώρα. Αυτό το έχουμε εκτιμήσει;

Δικαίωμα ψήφου πότε αποκτήσατε οι γυναίκες;

Αυτά δεν πρέπει να τα ξεχνάμε γιατί δείχνουν μια πολύ μεγάλη συνειδησιακή αφύπνιση η οποία εξυφαίνεται. Με τέτοιο τρόπο ώστε εμείς οι οποίοι είμαστε καμιά φορά μίζεροι, γιατί αυτή τη μιζέρια μας καλλιεργούν. Σας ξαναλέω ότι κάποιοι θέλουν να τα ξεχνάμε. Εμείς όμως δεν πρέπει να τα ξεχνάμε. Πρέπει να είμαστε συνειδητοί σε αυτά τα πράγματα.

Πάμε σε ένα τρίτο πολύ σημαντικό, πάρα πολύ σημαντικό παράγοντα. Μορφωτικό επίπεδο και διασπορά της γνώσης. Δεν χρειάζεται να πω τίποτα ιδιαίτερο εδώ.

Θυμηθείτε τους παππούδες μας πόσο ήταν οι αναλφάβητοι μέχρι και πριν από λίγα χρόνια. Θυμηθείτε τι αγώνας έγινε από μειονότητες, όπως οι μαύροι π.χ. για να τους επιτρέψουν να μπουν στα σχολεία κάποια στιγμή και να αρχίσουν να διαβάζουν.

Αυτή η υπέροχη αρχαιότητα την οποία νοσταλγούμε όλοι μέσα από τα βιβλία, κατά την ταπεινή μου γνώμη ήταν μια κόλαση, από πλευράς μορφωτικής. Γιατί τα γράμματα τα ξέρανε μερικοί άνθρωποι των ιερατείων που μπορούσαν να λένε ότι μπούρδα θέλανε χωρίς να μπορεί να τους ελέγξει κανένας.

Αν ζούσαμε στην αρχαιότητα τώρα εγώ θα μπορούσα να είμαι προφήτης, ας πούμε και εσείς όλοι απόστολοι και άνετα θα βρίσκαμε από χίλιους μαθητές ο καθένας, έτσι στην πλάκα.

Ο πολύς ο κόσμος ήταν σαν τα ζώα, αγράμματοι, η γνώση απαγορευόταν δι’ απαγχονισμού, αν κάποιος κατόρθωνε να μάθει να διαβάζει κάτι, και όλο το σύστημα βασιζότανε σε μια τεράστια φάμπρικα σκλάβων.

Συγγνώμη που τα λέω έτσι χύμα, αλλά έτσι ήτανε.

Δεν συγκρίνεται με τίποτα το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης της γνώσης και της σοφίας και ποιοτικά αλλά και ποσοτικά. Ποσοτικά δεν το συζητάμε. Με αυτό που επικρατούσε παλιά. Η γνώση συγκεντρώνονταν σε πέντε κάστες εξουσίας και σε πέντε ιερατεία και σε όλους τους υπόλοιπους πλήρες σκοτάδι.

Το δεύτερο στοιχείο που λέμε για τη διαφορά της γνώσης, τεράστιας σημασίας, είναι το ότι μπορούμε αυτή τη στιγμή να έχουμε ελεύθερη πρόσβαση, με τόσους τρόπους και πρόσφατα και με το διαδίκτυο στη γνώση που παλιότερα θα ήθελες δέκα χρόνια ταξίδι για να πας μόνος σου και να δεις καν πώς είναι.

Φανταστείτε την ασύλληπτη διαφορά εκείνης της κατάστασης με τη σημερινή. Όταν, λοιπόν, η γνώση υπερβαίνει σήμερα κάθε κρατικό περιορισμό, κάθε εθνικό περιορισμό, κάθε θρησκευτικό, κάθε ιδεολογικό, κάθε σύνορο, τι προϋπόθεση δικαιολογεί;

Παλιά, μια συνειδησιακή αφύπνιση, απευθυνόταν τοπικά και σε μια φούχτα ανθρώπους. Πόσα χρόνια έκανε να επικρατήσει ο χριστιανισμός;

Αιώνες. Τώρα μια επερχόμενη συνειδησιακή αφύπνιση, στην περίπτωση που θα δημιουργηθεί, δηλαδή, μια νέα ιδεολογία, που απαιτείται για το εξελικτικό άλμα που συζητάμε, η διάδοσή της θα είναι άμεση και καθολική. Δεν θα μπορεί να την σταματήσει τίποτα. Κάτι τέτοιο μπορεί να μην αργήσει, μπορεί να γίνει και μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Πολύ σημαντικό αυτό.

Τέταρτο σημείο. Η αυτογνωσία και η έρευνα του υπερβατικού. Εδώ δεν θα πούμε πολλά λόγια. Η γνώμη μου είναι απόλυτη πάνω σ’ αυτό. Στο επίπεδο της αυτογνωσίας πέρα από τη λαϊκή σοφία της καθημερινής επιβίωσης που είχαν κάποιοι παλιοί, κατά τα άλλα οι παλιοί είχανε μεσάνυχτα.

Καθόταν η γυναίκα στο σπίτι την πλάκωνε ο άντρας στο ξύλο όταν γύρναγε μεθυσμένος. Ήταν μια κατάσταση κοινωνικών σχέσεων μηδενικών και όσο για να γνωρίζει κανείς τον εαυτό του, μηδέν. Μηδέν.

Το γεγονός ότι πληρούνται οι άλλοι τρεις παράγοντες που σας ανέφερα, δηλαδή ότι έχουμε ένα μεγάλο μέσο όρο ζωής σήμερα, ότι έχουμε ένα πιο άνετο βιοτικό επίπεδο σήμερα και ότι είμαστε πιο μορφωμένοι, είναι κάτι που σαν επόμενο βήμα μας δίνει την δυνατότητα να προχωρήσουμε.

Άνθρωπος ο οποίος πεινάει και είναι αγράμματος δεν μπορεί να ψαχτεί. Κακά τα ψέματα.

Μπορεί να ψαχνόμαστε και να παιδευόμαστε γιατί δεν έχουμε βρει την άκρη σε πολλά θέματα και να λέμε πιο ευτυχισμένη ήταν η γιαγιά μου που όλη την ημέρα απλώς έφτιαχνε κουλουράκια και έφερνε στον παππού τις παντόφλες όταν έμπαινε μέσα στο σπίτι, αλλά αυτή η ευτυχία, το ξέρουμε πολύ καλά όλοι μας, δεν είχε τίποτα το ουσιαστικό. ΄Ήταν ευτυχία της σύμβασης, της άγνοιας και της ανάγκης. Όπως αν σε ένα ζώο δίνεις κάθε μέρα φαΐ και του κάνεις και πέντε χαρούλες δείχνει ευτυχισμένο δεν σημαίνει ότι εκεί εξαντλείται η ευτυχία του.

Τώρα, λοιπόν, αρχίζουμε και αναρωτιόμαστε. Και ψαχνόμαστε. Και λέμε, είναι καλή αυτή η ζωή που κάνουμε;

• Είμαι ευχαριστημένος από τις εργασιακές μου σχέσεις;
• Είμαι ευχαριστημένος από τους φίλους μου;
• Είμαι ευχαριστημένος από τον σύντροφό μου;

Γιατί;

Γιατί έχουμε περισσότερες απαιτήσεις. Αυτό δεν είναι αρνητικό. Είναι κάτι θετικό. Είναι κάτι προωθητικό. Γιατί γινόμαστε πιο συνειδητοί στις επιλογές μας.

Έτσι, λοιπόν, είναι θετικό το ότι σήμερα κάνει τόσος κόσμος ψυχανάλυση και ψυχοθεραπεία. Δεν είναι να το κοροϊδεύει κανείς όπως οι παλιοί ή διάφοροι που κάνουν τον έξυπνο και λένε ότι έχουμε γεμίσει τρελαμένους. Όχι, φίλε. Γιατί ο τρελαμένος στην προκειμένη περίπτωση είναι πολύ πιο προχωρημένος από σένα που ζεις μέσα στην άγνοιά σου και δεν καταλαβαίνεις τι σου γίνεται.

Εκείνος που ψάχνεται, μπορεί να αγγίξει και καμιά φορά τα όρια της τρέλας. Αλλά αν δεν ψαχτείς δεν υπάρχει περίπτωση να προχωρήσεις. Δεν συγκρίνεται, λοιπόν, το ποσοστό αυτογνωσίας που διαθέτει ο σημερινός άνθρωπος με το παλιό. Για το υπερβατικό δεν θα μιλήσω καθόλου γιατί δεν χρειάζεται εδώ που είμαστε όλοι, αλλά απλώς, αριθμητικά αν το δείτε μόνον και ούτε καν ποιοτικά, σκεφτείτε πριν από εκατό χρόνια πόσοι άνθρωποι είχαν τέτοιου είδους αναζητήσεις σε σύγκριση με αυτούς που έχουν σήμερα.

Αυτό τι δείχνει;

• Ότι έχουμε ψωνιστεί;
• Ότι μας φαίνεται αβάσταχτη η πραγματικότητα;

Ενδεχομένως, ναι. Αλλά γιατί μας φαίνεται αβάσταχτη;

Αφού έχουμε και το σπιτάκι μας, έχουμε και το αυτοκινητάκι μας, να φάμε έχουμε. Γιατί μας φαίνεται αβάσταχτη;

Επειδή είμαστε ανώμαλοι;

Ή επειδή καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει κάτι άλλο πολύ ανώτερο από αυτό που βιώνουμε σήμερα και δεν κρατιόμαστε;

Κάποια στιγμή, λοιπόν, αυτή μας η τάση θα ωριμάσει και θα έρθουμε πολύ πιο κοντά στον αληθινό μας προορισμό, ως άνθρωποι. Στον αληθινό μας προορισμό σημαίνει ότι συμμετέχουμε συνειδητά στο εξελικτικό σχέδιο.

Ένας πέμπτος παράγοντας, σημαντικός, είναι ότι πάλι σε σχέση με τα παλιά χρόνια είναι πολύ περισσότερος ο αριθμός των ατόμων που ασχολούνται με την υπηρεσία και την προσφορά στον πλησίον και στα υπόλοιπα όντα.

Κάποτε, όταν ήμασταν φοιτητές και πηγαίναμε στα νησιά, ρωτάγαμε τους ντόπιους εκεί, τους βαρκάρηδες, τα «μεγάλα καμάκια,» και τους λέγαμε «τι ωραία θάλασσα που έχετε, τι ωραία νερά, τι καθαρά» και μας λέγανε, «τι λες τώρα, την έχω βαρεθεί, την βλέπω από τότε που γεννήθηκα δεν θέλω να την βλέπω μπροστά μου. Να βρω μια Σουηδέζα να την παντρευτώ να πάω στην Σουηδία να ησυχάσω.»

Αυτή η άγνοια των ανθρώπων που ζούσαν μέσα στο φυσικό περιβάλλον και δεν μπορούσαν να το εκτιμήσουν ποτέ γιατί το θεωρούσαν δεδομένο, είναι αυτή που το κατέστρεψε. Αυτοί οι άνθρωποι με αυτή την άγνοια είναι που έβαζαν φωτιά στα δάση, για να τα κάνουν οικόπεδα. Αυτοί είναι που χάλασαν τις θάλασσες για τις κάνουν τουριστικές μονάδες, γιατί παρ’ όλο που ζούσαν μέσα στη φύση δεν το εκτίμησαν ποτέ αυτό το πράγμα. Και πολλοί από αυτούς την μισούσαν κιόλας.

Σήμερα, δεν υπάρχει άνθρωπος ο οποίος να μην αναγνωρίζει αυτές τις αναγκαιότητες. Να προστατέψει το περιβάλλον, να προστατέψει το ζωικό βασίλειο. Υπάρχουν εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο οι οποίοι κάνουν εράνους στέλνουν στα ορφανοτροφεία, στους φυλακισμένους, σε αναξιοπαθούντες.

Πότε άλλοτε γίνονταν όλα αυτά;

Την εποχή που έβλεπαν τους άλλους να υποφέρουν και έπεφταν επάνω τους για πλιάτσικο;

Έχει αλλάξει σε πολύ μεγάλο βαθμό η ποιότητα της ανθρωπότητας. Από τον τομέα καθαρά της βοήθειας στον ανθρώπινο πόνο, μέχρι τον τομέα της αυτοδιάθεσης και της ελευθερίας.

Αυτό σημαίνει ότι αυτοί οι άνθρωποι της «καλής θέλησης» έχουν αυξηθεί δραματικά. Δεν ακουγόμαστε, γιατί δεν είμαστε με την νοοτροπία του κάτω κέντρου, την νοοτροπία του καρχαρία.

Οι άνθρωποι της καλής θέλησης λειτουργούν με ήπιους τόνους. Παντού. Εργάζονται όμως αργά και σταθερά και πληθαίνουν αργά και σταθερά. Και αυτό που δεν πρέπει να σας διαφεύγει είναι ότι κάποια στιγμή θα δημιουργηθεί η κρίσιμη μάζα αυτών των ανθρώπων και όταν θα δημιουργηθεί η κρίσιμη μάζα, που είναι θέμα χρόνου, θα συμπαρασύρει το σύνολο της ανθρωπότητας σε μια τελείως διαφορετική νοοτροπία.

Έχοντας λοιπόν αυτά τα πέντε σημεία υπ’ όψη μας, πιστεύω ότι πρέπει να είμαστε σίγουροι πως όλα θα πάνε καλά.

Ένα τελευταίο στοιχείο που θέλω να σας αναφέρω είναι ότι αν κάποια πράγματα μας κάνουν απαισιόδοξους, βλέποντας τη μεγάλη απληστία που κυριαρχεί τη δίψα των ισχυρότερων για εξουσία κλπ. δεν είναι υπόθεση του αιώνα μας. Αρκεί να διαβάσετε λίγο ιστορία για να δείτε ότι από την απαρχή του πολιτισμού αυτός ήταν ένας κοινός παρονομαστής.

Ανέκαθεν η εξουσία διέφθειρε. Ανέκαθεν επιστράτευε ότι όπλο διέθετε και δεν διέθετε, για να καταστρέφει. Ανέκαθεν αδιαφορούσε για το περιβάλλον. Αφού στον Πελοποννησιακό πόλεμο έγιναν οικολογικές καταστροφές ασύλληπτες.

Αν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι διέθεταν τα όπλα που διαθέτουμε εμείς σήμερα, πιθανόν δεν θα είχαν αφήσει τίποτα. Ο καθένας ότι όπλο είχε το χρησιμοποιούσε για να καταστρέψει.

Έτσι, λοιπόν, η δίψα για τον πλούτο, την εξουσία και τη δόξα, αυτό το κυνήγι της επιβράβευσης, ας είμαστε συνειδητοί ότι υπήρχε ανέκαθεν και ανέκαθεν η κάθε εξουσία επιστράτευε ότι είχε και δεν είχε για να το καταφέρει. Ο παράγοντας που διαφοροποιεί την σημερινή κατάσταση είναι μόνο ποσοτικός. Διότι δεν διαφέρει σε τίποτε από το παρελθόν. Απλώς σήμερα η παγκόσμια απληστία διαθέτει μέσα να καταστρέψει ολόκληρο τον πλανήτη με μιας. Αυτή είναι η μόνη διαφορά. Γι αυτό και η αφύπνιση που απαιτείται σήμερα και έτσι συμβαίνει ευτυχώς δεν είναι πλέον επιμέρους σε ένα κράτος ή σε μία περιοχή, αλλά είναι παγκόσμια.

Εκείνο που δεν ξέρουν αυτοί οι άνθρωποι που κινούν τα νήματα της όποιας παγκοσμιοποίησης και τα νήματα της παγκόσμιας εξουσίας γενικώς, είναι ότι αυτοί νομίζουν ότι δουλεύουν για τον εαυτό τους και δεν ξέρουν ότι εν αγνοία τους είναι μέρη ενός εξελικτικού σχεδίου το οποίο υπερβαίνει κατά πολύ την απληστία και την εξουσιομανία που τους δέρνει. Μπορεί να προωθούν την παγκοσμιοποίηση για να βάλουν την ανθρωπότητα αγνοούν όμως ότι, μέσα από αυτή την κίνηση που κάνουν θα περάσουν στο περιθώριο, γιατί οι εξελικτικές δυνάμεις που σπρώχνουν τα πράγματα είναι πολύ ισχυρότερες και πολύ σοφότερες από τη δική τους την άγνοια.

Ποια θέματα θα πρέπει να χειριστούμε με πολύ προσοχή στο μέλλον;

Πρώτα-πρώτα θα πρέπει να έχουμε την απαραίτητη εγρήγορση, που σας είπα και από την αρχή, που θα μας επιτρέψει να απαλλαγούμε από την ληθαργική ύπνωση, την παθητικότητα και την απαισιοδοξία στις οποίες θέλουν να μας κρατούν οι διάφοροι φορείς της αντεξέλιξης.

Με δυο λόγια να είμαστε ξύπνιοι, να μην επαναπαυόμαστε και να μην θεωρούμε τα πράγματα ωςδεδομένα και όταν βλέπουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, να μην αφηνόμαστε στη ροή των γεγονότων, αλλά να προσπαθούμε να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε για να τα αντιστρέφουμε.

Αν δεν το έχουμε αυτό το πράγμα και ζούμε σε μια υπνωσική κατάσταση, μπορούν να μας κάνουν ότι θέλουν.

Για να το πετύχουμε αυτό, για να μπορούμε να καλλιεργήσουμε μια απαραίτητη εγρήγορση, πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας στους μηχανισμούς διαμόρφωσης της συνείδησης. Γιατί από κει ξεκινάνε όλα.

Και διαμόρφωση της συνείδησης, σημαίνει οικογένεια, παιδεία και μαζικά μέσα ενημέρωσης.

Βλέπουμε ποια είναι η πολιτική των άλλων σ’ αυτούς τους χώρους. Κάνουν τα πάντα για να βγάλουν παθητικοποιημένα, απαισιόδοξα, στρατιωτάκια καταναλωτές. Εμείς πρέπει να στρέψουμε την ενέργειά μας σ’ αυτούς τους τομείς εκπαίδευση, οικογένεια και μαζικά μέσα ενημέρωσης για να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε μια καινούργια κοσμοαντίληψη που να είναι απαλλαγμένη από την εγωιστική νοοτροπία που υπάρχει σήμερα, πρώτον και δεύτερον να μας καλλιεργεί την αυτογνωσία και την εγρήγορση του πολίτη.

Έτσι, λοιπόν, ένα το κρατούμενο.

Δεύτερον. Εκτός από την παρέμβασή μας στους μηχανισμούς συνείδησης, καλούμαστε να διευρύνουμε την αντίληψή μας σχετικά με την πραγματικότητα, πράγμα που ευτυχώς ήδη γίνεται και να καλλιεργήσουμε στους γύρω μας την υγιή αντίληψη περί της πραγματικότητας, πράγμα που σημαίνει πρακτικά να απορρίψουμε το υλιστικό εγχώριο μοντέλο περί σύμπαντος και περί πίστης και να μπορέσουμε να το αντικαταστήσουμε σ’ αυτό τον κόσμο των ζωντανών ενεργειών που ισχύει, βλέποντας τον άνθρωπο και όλη τη φύση ως μέρος ενός ενοποιημένου και αδιαίρετου όλου. Πράγμα το οποίο θέλει μια μεγάλη αλλαγή στη συμβίωσή μας και με τον πλανήτη και με τα υπόλοιπα βασίλεια του πλανήτη.

Πρέπει να απαλλαγούμε από τον σκόπιμα καλλιεργούμενο αγνωστικισμό. Σας το ανέφερα και στην αρχή. Δηλαδή, από την σκόπιμα καλλιεργούμενη πίστη στην ύλη και στο ότι όλα γίνονται τυχαία και ότι δεν υπάρχει ανώτερη δύναμη, ότι δεν υπάρχει κανένα σχέδιο πίσω από τα πράγματα.

Διότι μόνο μέσα από μια πνευματική ζωή μπορεί να προσελκυσθεί μια έννοια ευτυχίας, προσέξτε το αυτό που σας λέω, η οποία θα μπορεί να υπερβαίνει τα προβλήματα της επιβίωσης, το πρόσκαιρο των φαινομένων και το σίγουρο αλλά παράλογο του θανάτου.

Εάν δεν έχουμε μια πνευματική ιδεολογία δεν έχουμε κανένα λόγο να ζούμε. Αφού έγιναν όλα στην τύχη για ποιο λόγο να ζούμε;

Δεν έχουμε κανένα λόγο να περνάμε όλα αυτά βάσανα και τις αγωνίες της ζωής, θα έπρεπε να έχουμε αυτοκτονήσει όλοι και στο κάτω-κάτω αφού θα πεθάνουμε με βεβαιότητα προ τι όλα αυτά;

Εάν ασπάζεται κανείς μια τέτοια ιδεολογία, πώς θα είναι ευτυχισμένος;

Η ευτυχία του θα εξαρτάται από πέντε πρόχειρες χαζομάρες ότι σήμερα πήρα το καλό αυτοκίνητο και είμαι ευτυχισμένος, μεθαύριο έχασα τόσα στο χρηματιστήριο και είμαι δυστυχισμένος. Η μόνη προσέγγιση της ευτυχίας γίνεται μέσω της πνευματικότητας, γιατί μόνο η πνευματικότητα υπερβαίνει το πρόσκαιρο αυτού του κόσμου και το παράλογο του θανάτου.

Και τώρα, τρίτον η υπηρεσία, για την οποία μιλήσαμε και πριν.

Υπηρεσία, προσφορά, αυτοεκτίμηση, ψυχική αρμονία, δημιουργικότητα είναι βασικές αξίες για την ανθρωπότητα που θα προκύψει. Πρέπει να τις καλλιεργήσουν όλοι, αμφισβητώντας τον τρόπο με τον οποίο σήμερα δεσμεύεται καθημερινά η ενέργειά μας.

Άλλο στοιχείο, τέταρτο, το τελευταίο: πρέπει να εργαστούμε καλλιεργώντας θετικές σκεπτομορφές.

Αυτή η κρυσταλλωμένη αντίληψη που υπάρχει του παλιού κόσμου είναι αυτή τη στιγμή το μόνο στοιχείο το οποίο τον κρατά σε συνοχή. Και βασίζεται καθαρά στις δικές μας σκέψεις και στη δική μας νοοτροπία

Καθήκον μας είναι να μπορέσουμε να περάσουμε μέσα στην καθημερινότητά μας αυτά τα εύλογα επιχειρήματα και τις εύλογες θετικές εξελικτικές αναγκαιότητες που συζητάμε εδώ έτσι ώστε να καλλιεργηθεί μια νέα ποιότητα.

Όλα αυτά απαιτούν πραγματικά μια δική μας στράτευση, με την καλή έννοια, όπου χωρίς να ζοριζόμαστε, μπορούμε τόσο στο επίπεδο των προσωπικών μας σχέσεων, όπως το κάνουμε άλλωστε, πιστεύω, όλοι μας εδώ, αλλά και συμμετέχοντας και πλαισιώνοντας όποιες κινήσεις θεωρεί ο καθένας μας ότι είναι αξιόλογες και αξίζει τον κόπο να βοηθήσει.

Έτσι. λοιπόν, το ζητούμενο είναι σιγά-σιγά να συμμετέχουμε σ’ αυτό το δίκτυο φωτός που δομείται σε παγκόσμιο επίπεδο παρεμβαίνοντας σε όλους εκείνους τους τομείς της ανθρωπότητας που χρειάζεται για να προκύψει αυτή η καινούργια ιδεολογία. Ο σκοπός είναι, σιγά-σιγά να προκύψει μια συστράτευση. Από εκπαιδευτικούς, από διαμορφωτές της κοινής γνώμης, από ηγέτες, από καλλιτέχνες, από φιλοσόφους από όλους τους ανθρώπους οι οποίοι διαμορφώνουν συνείδηση έτσι ώστε να αφυπνισθεί η κρίσιμη μάζα. Να αφυπνισθεί σε όλη την ανθρωπότητα ένας συγκεκριμένος αριθμός ο οποίος μετά θα μπορέσει να συμπαρασύρει μαζί του και όλους τους υπόλοιπους.

Επειδή, λοιπόν, όλα αυτά, βλέπουμε να γίνονται σήμερα, έχουμε όλους τους λόγους να πιστεύουμε ότι ο χρόνος είναι με το μέρος μας και να είμαστε αισιόδοξοι.

Αυτά ήθελα να σας πω. Πιστεύω ότι θα πρέπει να τους δώσουμε μεγάλη σημασία και για την ψυχική μας υγεία αλλά και για να συμβάλουμε, όπως είπαμε, στη διαμόρφωση μιας καινούργιας ανθρωπότητας.