Άρθρο του Λεωνίδα Φλεβαράκη
Αν βουτήξεις ένα χοντρό πινέλο στο χρώμα και περάσεις με αυτό έναν καμβά που απλώνεται χωρίς όρια προς όλες τις κατευθύνσεις, μπορείς να κατανοήσεις πάρα πολλά για τη δημιουργία των κόσμων. Όποιο σημείο του καμβά (λέμε τώρα) και να ρωτήσεις: «Tι είσαι;», θα πάρεις την ίδια απάντηση: «Είμαι, αυτό που είμαι». Γιατί πώς να αποφανθεί περί του εαυτού του όταν αποτελείται μόνο από διαύγεια, συνοχή και ομοιομορφία; Τίποτα διαφορετικό δεν υπάρχει και έτσι αδυνατεί να πει: «Εγώ είμαι…».
Αν ρωτήσεις (λέμε πάλι) το τμήμα του καμβά που χρωματίστηκε: «Τι είσαι;», θα σου πει: «ΕΓΩ είμαι μια γραμμή». Αυτή είναι η έννοια και η λογική της Ταύτισης. Το τμήμα του ενιαίου γεμάτου ομοιογένεια καμβά το οποίο χρωματίστηκε, αφήνει την «καμβική» του ιδιότητα, ταυτίζεται με το χρώμα που απλώθηκε επάνω του και συμπεριφέρεται σαν γραμμή. Και πάει περίπατο η ενότητα του. Και όχι μόνο ταυτίζεται και θεωρεί τον εαυτό του κάτι ξεχωριστό, αλλά αν πας να του πεις, «μα εσύ ήσουν καμβάς πριν λίγο», θα τον υπερασπιστεί, ως γραμμή πλέον, προσπαθώντας να σε βγάλει τρελό!
Λένε, λοιπόν, οι παλαιές διδασκαλίες πως αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει ένα πανταχού παρόν και τα πάντα πληρών πεδίο Συνείδησης, καθώς αυτό καταγράφεται από τις ενέργειες που ρέουν μέσα του, δημιουργούνται όλοι οι εκδηλωμένοι κόσμοι -ορατοί και αόρατοι- αποκτώντας υπόσταση και λέγοντας: ΕΓΩ…
Όμορφες οι θεωρίες… Για να έχουμε όμως και κάτι πρακτικό, αν θεωρήσουμε ως «καμβά» την ανθρώπινη συνείδηση, ως πινέλο την εστίαση της προσοχής μας επάνω στα φαινόμενα και ως χρώμα τα ίδια τα φαινόμενα, οι «ζωγραφιές» στη συνείδησή μας δημιουργούνται από τον τρόπο που διαχειριζόμαστε το πινέλο.
Από το τι δηλαδή επιτρέπουμε να την καταγράψει, ανάλογα με το πού εστιάζεται κάθε στιγμή η προσοχή μας. Έλα όμως που η άτιμη εστιάζεται όπου γουστάρει, αν δεν μάθεις να τη διαχειρίζεσαι; Η εστίαση δεν είναι αυτόματα και μια συνειδητή πράξη. Για να μπορέσεις να διαχειριστείς και να επιλέγεις χρειάζεται να γνωρίζεις. Γνώση είναι, άλλωστε, και το δεύτερο συνθετικό της λέξης «συν-οίδα» από όπου παράγεται η λέξη συνείδηση.
Εδώ κρύβεται ένα από τα κλειδιά της αφύπνισης. Πώς ασκείσαι στη διαχείριση του πινέλου; Πώς φτιάχνεις όμορφες ζωγραφιές; Αν λύσεις αυτό, αρχίζεις να τις επιλέγεις εσύ και δεν σε επιλέγουν αυτές.
Οι ταυτίσεις δημιουργούνται από τα εξωτερικά και εσωτερικά ερεθίσματα που ρέουν μέσα στη συνείδησή μας. Την καταγράφουν, τη διασπούν και επιτρέπουν στα διαχωρισμένα κομμάτια της να λένε: «Εγώ είμαι η τάδε άποψη για τη ζωή, είμαι οι τάδε πεποιθήσεις, είμαι οι εξής συναισθηματικές αντιδράσεις…» και δεν έχει τέλος. Ξεχνάς τον καμβά και γίνεσαι το χρώμα.
Επάνω εδώ πατάει μια παμπάλαια άσκηση που στην εποχή μας πλέον γίνεται με το κινητό (παλαιότερα με το ξυπνητήρι). Τι κάνεις λοιπόν; Ρυθμίζεις την αφύπνιση του κινητού να σε ειδοποιεί κάθε μία ώρα (ή όσο χρόνο θέλεις) συνεχίζοντας την καθημερινότητά σου. Μόλις το ακούσεις, το κλείνεις και αρχίζεις να αναγνωρίζεις (να πάλι η γνώση) από τι καταγράφεσαι, ως εξής:
- Τι σκέπτομαι τώρα; (τσακ, φανερώνεται)
- Τι αισθάνομαι; Ποιο συναίσθημα κυριαρχεί μέσα μου τώρα; (άλλη μια αναγνώριση)
- Πώς είναι το σώμα μου; Ποια είναι η ενεργειακή του κατάσταση; (Σφιγμένο μπροστά στην οθόνη, χαλαρό, πονάει;)
- Πού βρίσκομαι; Τι συμβαίνει γύρω μου; (Στο σπίτι μου, φασαρία στον δρόμο, διαβάζω κάτι ευχάριστο, βλέπω κάτι όμορφο;)
Αυτές τις πληροφορίες τις σημειώνεις συνοπτικά σε ένα σημειωματάριο ή στο κινητό σου. Βάζοντας το να κτυπήσει 5 – 6 φορές την ημέρα, σημειώνεις και αρχίζεις να κτίζεις ένα προφίλ του εαυτού σου που δεν φαντάζεσαι ότι υπήρχε, αυξάνοντας συνάμα την παρουσία σου και την εγρήγορση του στο Τώρα. Παρατηρείς χωρίς κριτική και ανοίγεις ένα παράθυρο ελεύθερης επιλογής. Όλα αυτά συνέβαιναν και πριν κτυπήσει το κινητό. Εμείς λείπαμε…
Όσο αφυπνίζεσαι, συμμετέχεις και έχεις την επιλογή να αναρωτηθείς: Θέλω να συνεχίσω με αυτές τις σκέψεις, με αυτά τα συναισθήματα, με σφιγμένο το σώμα; Ή μπορώ να επιλέξω (που σαφώς μπορείς) και κάτι άλλο; Ή αναρωτιέσαι, είναι π.χ. δικές μου αυτές οι σκέψεις και οι φόβοι ή μου τα έχουν φορέσει άλλοι και δεν το έχω πάρει χαμπάρι; Μπάζοντας σιγά-σιγά στο παιχνίδι της ζωής τις δικές σου σκέψεις, συναισθήματα και πράξεις, παίρνοντας ανεξάρτητες αποφάσεις από την μάζα γύρω σου.
Δημιουργεί όμως και ένα πρόβλημα που δεν το παίρνεις αμέσως χαμπάρι. Σε αναγκάζει να γίνεσαι υπεύθυνος για το τι επιτρέπεις να εισρέει στη συνείδηση σου. Και σε αναγκάζει να αναλογίζεσαι και συ τι εκπέμπεις, ζωγραφίζοντας με τη σειρά σου το πανταχού παρόν και τα πάντα πληρών πεδίο Συνείδησης. Δεν είναι και μικρή αυτή η ευθύνη.
Βαθιά άσκηση και πολύτιμος σύμμαχος ενάντια στον ύπνο της καθημερινότητας. Αλλά μη σε ξεγελάσει η απλότητά της. Για να ανακαλύψεις τον καμβά πίσω από τα χρώματα χρειάζεται πρώτα να αρχίσεις να τα ξεθωριάζεις. Για να αλλάξεις το πινέλο και την παλέτα μπορεί να είναι και η εργασία μια ζωής. Και όλοι κάπου αρχίζουμε…
Τώρα, γιατί το «χρώμα» κρατιέται επάνω στον «καμβά» και δεν γλιστράει (ανεξάρτητα του πεδίου που το εφαρμόζεις), είναι μια ερώτηση που θα άνοιγε μεγάλη παρένθεση. Αλλά ως τροφή για σκέψη η απάντηση αυτή θα σου δώσει και το κλειδί της δημιουργίας.