Αυτό στο χώρο του εσωτερισμού έχει μια πολύ επιτυχή έκφραση που ονομάζεται καρμικός άνεμος, δηλαδή εκεί που μας ωθεί, εκεί που μας μετακινεί, ας πούμε το κάρμα μας, λόγω των περασμένων εμπειριών, από κεκτημένη ταχύτητα, εξ αδρανείας, που λέμε.
Έτσι λοιπόν, με βάση το κάρμα που έχει συσσωρεύσει η ψυχή μας, επιλέγει μέσω του καρμικού ανέμου, παρασύρεται και στη συγκεκριμένη ενσάρκωση, στην οποία βρίσκεται ο καθένας μας και έχει μια συγκεκριμένη αποστολή, ποια είναι αυτή;
Αυτή η συγκεκριμένη αποστολή, που είναι εύστοχο και χαρακτηρίζεται ως Ανώτερος Δρόμος, είναι το νόημα της ζωής μας. Δηλαδή στην ερώτηση κι αυτό έχετέ το υπ’ όψιν σας και για τους γνωστούς σας, γιατί είναι πάρα πολύ σημαντικό, στην ερώτηση ποιο είναι το νόημα της ζωής, στην ερώτηση, γιατί υπάρχω, τι ήρθα να κάνω εγώ εδώ πέρα, η απάντηση είναι πάρα πολύ συγκεκριμένη και λέμε στον άλλον και ξέρουμε και για τον εαυτό μας, ότι, φίλε μου, είτε είσαι ο εαυτός μου, είτε είσαι ο οποιοσδήποτε άλλος, εδώ ήρθες για να κάνεις τρία πράγματα.
Το πρώτο πράγμα είναι να κάνεις όσο το δυνατόν περισσότερες υπερβάσεις, από την ταύτισή σου με τον υλικό κόσμο, με τούτο τον υλικό κόσμο, δηλαδή να μπορέσεις να απελευθερωθείς από όσο το δυνατόν περισσότερες προσκολλήσεις σου, σ’ αυτό το όνειρο που ονομάζεται υλική πραγματικότητα, άρα να επιτύχεις υπερβάσεις, ν’ απελευθερωθείς απ’ αυτό τον κόσμο, να έρθεις σ’ επαφή με ανώτερους κόσμους, πιο πνευματικούς, το δεύτερο που ήρθες να κάνεις, είναι, τιμώντας τη μοναδικότητα της ύπαρξής σου, να αποδώσεις έργο, δηλαδή να είσαι δημιουργικός, αυτό το δυναμικό το οποίο κουβαλάς, με βάση το παρελθόν σου, ως ψυχή, να το δώσεις προκειμένου να γεννήσεις αξιόλογα πράγματα, χρήσιμα πράγματα, στον εαυτό σου και στην ανθρωπότητα, να αποδώσεις δηλαδή για την εξέλιξη όσο το δυνατόν καλύτερα και το τρίτο που ήρθες να κάνεις, είναι να προσφέρεις στο σύνολο, να προσφέρεις στους υπόλοιπους, δημιουργώντας με την παρουσία σου, με τη δράση σου, όσο το δυνατόν καλύτερες συνθήκες αφύπνισης, για τους άλλους.
Τα επαναλαμβάνω τα τρία πάλι, ο πρώτος στόχος στο ερώτημα τι ήρθα να κάνω εδώ, είναι να μπορέσω ν’ απελευθερωθώ από όσο το δυνατόν περισσότερες προσκολλήσεις με το υλικό περιβάλλον στο οποίο βρέθηκα, είναι ένα σχολείο, στο οποίο πρέπει να περάσω τις εξετάσεις και να πάω παραπάνω, για να περάσω τις εξετάσεις, πρέπει να ξυπνήσω, δηλαδή να καταλάβω ότι η συνείδησή μου είναι εγκλωβισμένη μέσα σ’ ένα όνειρο, που είναι ο συγκεκριμένος υλικός κόσμος κι όσο περισσότερο ξυπνήσω, όσο περισσότερες δηλαδή προσκολλήσεις, σ’ αυτόν τον υλικό κόσμο, πετάξω από πάνω μου και όσες περισσότερες συνδέσεις και επαφές και προϋποθέσεις δημιουργήσω, για να είμαι σε επαφή με ανώτερους πνευματικά κόσμους, τόσο το καλύτερο, ο δεύτερος παράγοντας είναι, με βάση το παρελθόν μου και το δυναμικό μου, ως ψυχή, να μπορέσω να αποδώσω δημιουργικότητα, όφελος με την παρουσία μου κι ο τρίτος, καλύτερες συνθήκες αφύπνισης για τους υπόλοιπους, μέσω της προσφοράς, που λέμε και της υπηρεσίας.
Αυτοί οι τρεις στόχοι είναι εκείνοι ακριβώς που λέμε ότι, σε απαλλάσσουν απ’ το αρνητικό σου κάρμα, γιατί, τι σημαίνει αρνητικό κάρμα;
Σημαίνει βαθιές προσκολλήσεις, βαριές ταυτίσεις, όσο πιο βαριές είναι οι ταυτίσεις με τους κατώτερους κόσμους, τόσο πιο αρνητικό είναι το κάρμα που έχουμε συσσωρεύσει, γιατί μας ωθεί σε όλο και περισσότερο βαριές ταυτίσεις.
Αντιθέτως, αν αφιερώσουμε την ύπαρξή μας, την ενσάρκωσή μας αυτή, στους τρεις στόχους που προανέφερα, όχι μόνο καίμε, απαλλασσόμαστε που λέμε, απ’ το αρνητικό μας κάρμα, αλλά χτίζουμε θετικό κάρμα, δηλαδή, παίρνουμε μια θετική ώθηση, προς ακόμα πιο απελευθερωτικές καταστάσεις, τόσο σ’ αυτή την ενσάρκωση, όσο και στις επόμενες.
Αν λοιπόν, το νόημα της ζωής μας, ή ο Ανώτερος Δρόμος μας είναι αυτά τα τρία, τα δυο πρώτα μεν, δηλαδή η υπέρβαση και η δημιουργικότητα, είναι προσωπική μας υπόθεση, ατομική μας υπόθεση, το τρίτο, επειδή ακριβώς αφορά τα κοινά, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος, πάνω στον οποίο κανονικά, θα έπρεπε να βασίζεται η πολιτική δράση. Από δω και πέρα λοιπόν, θ’ αρχίσετε να καταλαβαίνετε, πώς ιδωμένα από πνευματική σκοπιά, θα έπρεπε να είναι αυτό που λέμε πολιτική και με ήτα και με όμικρον γιώτα και πώς είναι στην πράξη και μ’ αυτό τον τρόπο μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε πόσο βαρύ, πόσο αρνητικό κάρμα αυτή τη στιγμή κουβαλάει πάνω της η πολιτική δράση, αλλά και όσα άτομα ασχολούνται με την πολιτική, μέσα από τον τρόπο που ασχολούνται και μέσα από τις επιπτώσεις που έχει η ενασχόλησή τους, για το κοινωνικό σύνολο.
Πολιτική λοιπόν, κανονικά ίσον προσφορά, ίσον υπηρεσία, ίσον αφιέρωση του εαυτού μας, για να δημιουργήσουμε όσο το δυνατόν καλύτερες συνθήκες αφύπνισης για τους συνανθρώπους μας.
Πάμε λοιπόν, να δούμε τώρα, τι σημαίνει καλύτερες συνθήκες αφύπνισης για τους συνανθρώπους μας, γιατί κι αυτό θα πρέπει να είναι λίγο συγκεκριμένο. Τι σημαίνει καλύτερες συνθήκες αφύπνισης, ο διορισμός στο δημόσιο, ας πούμε;
Σημαίνει το να παίρνουμε το φακελάκι, τι ακριβώς;
Εδώ λοιπόν πρέπει να τα βάλλουμε κάτω τα πράγματα, γιατί πάλι είναι πάρα πολύ συγκεκριμένα. Αν λοιπόν θέλουμε να δούμε στην πραγματικότητα, τι σημαίνει καλές συνθήκες αφύπνισης, θα δούμε ότι υπάρχουν εφτά τομείς υπηρεσίας, συγκεκριμένοι. Δηλαδή κάποιος που θέλει να εργαστεί με την σωστή έννοια της πολιτικής, θα πρέπει να προσφέρει, να διαλέξει ποιος του ταιριάζει, ανάλογα με τη μοναδικότητά του όπως είπαμε, εφτά τομείς υπηρεσίας, απλά πράγματα.
Ο πρώτος, η υγεία, διότι κανένας ο οποίος πονάει, ή είναι άρρωστος, ή ανεπαρκής σωματικά, δεν μπορεί εύκολα να κάνει πνευματική εργασία, συνεπώς, ο υπ’ αριθμόν ένα παράγοντας, η υπ’ αριθμόν ένα καλή συνθήκη αφύπνισης, είναι να μη μας ταλαιπωρεί το σώμα μας. Εδώ λοιπόν, πέρα από την ατομική ευθύνη που έχει ο καθένας να φροντίζει το σώμα του, στον τομέα της υπηρεσίας, δηλαδή στον τομέα της υπηρεσίας, όταν μιλάμε για πολιτική, θα έπρεπε το υπ’ αριθμόν ένα μέλημα όλων των πολιτικών κι όλων των κυβερνήσεων του κόσμου, είναι να έχουν εξασφαλίσει καλές συνθήκες υγείας και περίθαλψης και πρόληψης, για τους πολίτες. Και όταν λέμε καλές συνθήκες περίθαλψης και πρόληψης, προφανώς μιλάμε ότι θα έπρεπε να είναι δωρεάν, γιατί η υγεία είναι το υπ’ αριθμόν ένα κοινωνικό αγαθό. Αν κάποιος λοιπόν θα ήθελε να προσφέρει πραγματικά υπηρεσία, θα έπρεπε να προσφέρει όλη την ενέργειά του πάνω σ’ αυτό τον τομέα.
Δεύτερος πολύ σημαντικός παράγοντας, το περιβάλλον, εάν το περιβάλλον στο οποίο ζούμε, είναι δηλητηριώδες, είναι ρυπογόνο, είναι ανυπόφορο, έχει τρομερά υψηλές ή τρομερά χαμηλές θερμοκρασίες, έχει άμεσο αντίκτυπο στη συνείδησή μας, έχει άμεσο αντίκτυπο εν τέλει και στην υγεία μας. Άρα, εάν το περιβάλλον δεν είναι τέτοιο που να ευνοεί το στοχασμό, να ευνοεί την ηρεμία της συνείδησης, να ευνοεί την πνευματική άσκηση, αλλά αντίθετα μας δημιουργεί πόνο, μας δημιουργεί ανησυχία, μας φθείρει την υγεία, δημιουργεί άγχος, στρες, πρέπει να θεωρείται μια κάκιστη συνθήκη για αφύπνιση, συνεπώς σαν ένα δεύτερο τομέα προσφοράς και υπηρεσίας, δεν νοείται πολιτική δράση, πολιτική ενασχόληση με τα κοινά, αν δεν έχει πρώτο-πρώτο παράγοντα, τη διαμόρφωση ενός σωστού περιβάλλοντος και δεν λέω μόνο με την έννοια της μόλυνσης, σωστό περιβάλλον θεωρείται και το πράσινο, σωστό περιβάλλον θεωρείται και το να είναι πολεοδομικά άριστο, να είναι αισθησιακά, όσον αφορά τις αισθήσεις μας σωστό, να μην υπάρχει ηχορύπανση, υπάρχουν πάρα πολλοί παράγοντες που προσδιορίζουν ένα περιβάλλον να είναι ευνοϊκό για τη συνείδησή μας.
Τρίτον και πολύ σημαντικό, να υπάρχουν κάποιες μίνιμουμ ικανές συνθήκες διαβίωσης, δηλαδή, πέρα από το να έχουμε την υγεία μας και το περιβάλλον να είναι τέτοιο που να μας επιτρέπει να έχουμε μια στοιχειώδη δυνατότητα να στοχαστούμε, ν’ ασχοληθούμε με τα πνευματικά, ουσιαστικά, δεν μπορούμε να κάνουμε άσκηση και ν’ απελευθερωθούμε, όταν η συνείδησή μας είναι εγκλωβισμένη στην αγωνία του φαγητού, της έλλειψης στέγης, της φτώχειας, άρα, θα πρέπει να έχουμε εξασφαλισμένα κάποια μίνιμουμ αγαθά, να έχουμε μια στέγη να βάλλουμε το κεφάλι μας από κάτω, να έχουμε εξασφαλίσει μια στοιχειώδη διατροφή, να έχουμε εξασφαλίσει τα προς το ζείν.
Άρα και εδώ μιλάμε για κοινωνική μέριμνα. Αν θα δείτε στο τέλος αυτών των εφτά τομέων, θα διαπιστώσετε το εξής οξύμωρο, ότι είναι οι εφτά τομείς οι οποίοι είναι πιο παραμελημένοι απ’ όλους από το χώρο της πολιτικής κι αυτό το πράγμα δεν είναι καθόλου τυχαίο, δυστυχώς, γιατί ζούμε σε μια σκοτεινή εποχή, όπου τις συνειδήσεις μας τις βομβαρδίζουν αρνητικές δυνάμεις και οντότητες και ο χώρος της πολιτικής είναι ένας χώρος που κατ’ εξοχήν βάλλεται από τέτοιου είδους αρνητικές ενέργειες.
Πάμε στον τέταρτο παράγοντα, ο οποίος επίσης είναι ο πιο παραμελημένος και είναι ο παράγοντας της ασφάλειας, φίλοι και φίλες. Είναι αδύνατον ν’ ασχοληθεί κάποιος με τα πνευματικά και να μπορέσει να ξεφορτωθεί κάποιες προσκολλήσεις του, όταν βρίσκεται συνέχεια κάτω από το καθεστώς φόβου. Και όταν μιλάω για φόβο, είναι συγκεκριμένοι φόβοι, όχι φοβίες, φόβοι, δηλαδή υπαρκτοί κίνδυνοι. Όταν είμαστε υπό απειλή, ή υπό καθεστώς πολέμου, όταν δηλαδή δεν υπάρχει ειρήνη, κάτω από ποιες και τι συνθήκες θα μπορέσει η ψυχή μας να κάνει την προσπάθεια της απελευθέρωσης, όταν κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή το σώμα της, όταν η βία και η εγκληματικότητα μέσα στις κοινωνίες, ενισχύονται και υποθάλπονται και ακόμα περισσότερο, όπου δεν υπάρχει βία ή εγκληματικότητα, υπάρχει ψυχολογική βία, υπάρχει αυτή η ψυχολογική βία, ο τρόμος, που καλλιεργείται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, από τους ίδιους τους πολιτικούς, αυτή η αβεβαιότητα για το αύριο κι αυτή η τρομερή κινδυνολογία, η οποία βομβαρδίζει τη συνείδησή μας και την παθητικοποιεί, την κάνει να παραλύει, να ανησυχεί διαρκώς για το τι θα μας ξημερώσει αύριο, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να βρούμε την ενέργεια και να μπορέσουμε να προσανατολίσουμε την προσοχή μας, προς ένα σωστό πνευματικό έργο.
Πέμπτος παράγοντας, η έννοια της ελευθερίας, είναι πάρα πολύ σημαντική, ως καλή συνθήκη για να μπορέσουμε να προσεγγίσουμε τον Ανώτερο Δρόμο μας και όταν λέμε για ελευθερία, δεν εννοούμε μόνο το πρόβλημα του να μας έχουν φυλακή, μιλάμε για κοινωνικές ελευθερίες και δικαιώματα, οι οποίες σε πάρα πολλά μέρη του κόσμου, αλλά και μέσα στην καθημερινότητα από διάφορους παράγοντες και θεσμούς κρατικούς, οικονομικούς, στρατιωτικούς κ.λ.π. παραβιάζονται διαρκώς.
Βλέπετε ότι όλοι είναι κλασικά παραμελημένοι από την πολιτική.
Ο έκτος παράγοντας είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, διότι, όταν στο περιβάλλον που βρίσκεσαι, μέσα στην οικογένειά σου, στο εργασιακό σου περιβάλλον, οι φίλοι σου, οι πάντες, είναι τέτοιες οι ανθρώπινες σχέσεις, που συνεχώς προσπαθούν να σ’ αρπάξουν, να σε κατεβάσουν, σ’ όσο το δυνατόν βαρύτερες προσκολλήσεις, καταλαβαίνουμε εδώ, πόσο τρομερό ρόλο παίζουν οι κοινωνικές αξίες, τις οποίες θέτουν οι ηγέτες της κοινωνίας, γιατί όταν οι κοινωνικές αξίες είναι, ο καθένας ότι προλάβει, δεν μας ενδιαφέρει ο διπλανός μας, αλλά κοιτάμε άνευ όρων να του τη φέρουμε, μην έχεις εμπιστοσύνη σε κανέναν, πιο μάγκας είναι αυτός που πατάει επί πτωμάτων, καταλαβαίνουμε ποια είναι φθορά η τεράστια που μας ασκούν οι ανθρώπινες σχέσεις, γιατί και από μόνος σου, να θέλεις να προσανατολίσεις την ενέργειά σου κατάλληλα, όταν έρχεσαι συνέχεια σε επαφή με ανθρώπους απ’ τους οποίους αισθάνεσαι απειλή, ότι θέλουν συνεχώς να σε κατεβάσουν, να σε φθείρουν, να σε κοροϊδέψουν, να παραβιάσουν την υπόστασή σου, την αξιοπρέπειά σου, την ελευθερία σου, οτιδήποτε, είσαι υποχρεωμένος πολύ συχνά και αναγκάζεσαι να μετέχεσαι ιδίων μέσων κι όταν αναγκάζεσαι να μετέχεσαι ιδίων μέσων, για να μπορέσεις να επιβιώσεις, σου ανακόπτουν την πορεία προς τον Ανώτερο Δρόμο σου.
Έτσι λοιπόν, ερχόμαστε στην έβδομη και τελευταία συνθήκη για τον Ανώτερο Δρόμο μας, που είναι η όλη σκεπτόσφαιρα, δηλαδή, αυτός ο μηχανισμός του κράτους που κυρίως βασίζεται πάνω στην εκπαίδευση, αλλά και όλων των άλλων μηχανισμών που επηρεάζουν τη συνείδηση, όπως είναι τα ΜΜΕ, όπως είναι οι κοινωνικοί θεσμοί μέσα στους οποίους λειτουργούμε καθημερινά, που είναι εκείνοι οι οποίοι ευθύνονται για τις πεποιθήσεις, τις αξίες, τα πρότυπα συμπεριφοράς κι αυτό που λέμε κοσμοαντίληψη. Εάν λοιπόν, η πολιτική δεν μπορεί ή δεν θέλει, που μάλλον έτσι φαίνεται, δεν θέλει να επηρεάσει, όπως είναι κατεξοχήν ο ρόλος της και το καθήκον της, τους διάφορους μηχανισμούς επιβολής σκεπτομορφών, για να μπορέσει να καλλιεργήσει την αρετή κι όλες αυτές τις πνευματικές αξίες και πεποιθήσεις που θα αναφέρουμε στη συνέχεια, ποιες μπορεί να είναι αυτές, ως άξονες, τότε καταλαβαίνετε ότι όσο και να είναι πεισματική και ισχυρή, η προσπάθεια του καθενός, δεν παύει να έχει ένα πολύ ισχυρό χειρόφρενο τραβηγμένο επάνω, όταν έχεις ολόκληρο τον περίγυρο και τους θεσμούς μέσα στους οποίους κινείσαι, να εκπέμπουν εντελώς διαφορετικές καθοδικές, αρνητικές, ας το πούμε, αξίες και πεποιθήσεις.
Όλα αυτά προφανώς ξέρουμε που οφείλονται, δεν βλάπτει να τ’ αναφέρουμε, ότι δηλαδή αν δείτε, πίσω απ’ τα αρνητικά τα οποία επικρατούν, στον τομέα του περιβάλλοντος, που λέμε, της υγείας, της διαβίωσης, της ασφάλειας, των ανθρωπίνων σχέσεων, των κοινωνικών ελευθεριών, γενικά στη σκεπτόσφαιρα, οφείλονται σ’ αυτή τη νοσταλγία της ψυχής, που έχει να ενωθεί με τα πάντα, αυτό είναι μια ανάμνησή της. Στον κόσμο αυτό όμως, αυτή η νοσταλγία, παρερμηνεύεται και αντί να οδηγηθεί η ψυχή προς μια πορεία διάχυσης και ένωσης με τα πάντα απ’ όπου προήλθε, προσπαθεί αυτή την ενότητα να την επιτύχει, δημιουργώντας μια κεντρομόλο δίνη, γύρω από τον εαυτό της, γύρω απ’ το εγώ μας, αισθανόμενη ότι όσο πιο πολλά συσσωρεύσει, να μπορούν να μπουν σ’ αυτή την κεντρομόλο δίνη, γύρω από τον εαυτό της, με τόσο περισσότερα πράγματα θα ενωθεί, μια αυταπάτη δηλαδή, μια ουτοπία, η οποία εκ των προτέρων οδηγεί σε βαρύτερες ταυτίσεις, έτσι όμως δυστυχώς λειτουργεί η ψυχή κι αυτό ονομάζεται με μια λέξη, απληστία, αυτή η ανάμνηση της ενότητας με τα πάντα, σ’ αυτόν τον κόσμο της χωριστικότητας, δυστυχώς λειτουργεί για την ψυχή μας, ως απληστία και βλέπουμε ότι, είτε αυτή η απληστία εκφράζεται με δίψα για αγαθά, είτε εκφράζεται με δίψα για εμπειρίες, είτε εκφράζεται με δίψα για έλεγχο, για εξουσία πάνω στους άλλους, είναι η γενεσιουργός αιτία, όλων των αρνητικών καρμικά καταστάσεων που αναφέραμε, οι οποίες δημιουργούν κακές συνθήκες για την αφύπνισή μας. Καταλαβαίνω ότι το σημερινό θέμα είναι λίγο βαρύ κι ότι ενδεχομένως σας έχω ήδη λίγο κουράσει, πρέπει όμως πριν το ολοκληρώσουμε, αφού αναφέραμε τους εφτά τομείς άσκησης υπηρεσίας, ότι θα πρέπει να αναφέρουμε και κάποιες αξίες, πάνω στις οποίες κανένας θα πρέπει να βασιστεί, προκειμένου να επιβιώσει κι όχι μόνο, προκειμένου να μπορέσει πραγματικά να προσφέρει στο χτίσιμο θετικών συνθηκών αφύπνισης για τους άλλους, μιλάω για κάποιες αξίες, οι οποίες έχουν πολύ μεγάλη σημασία, είναι πάρα πολύ σημαντικές και στην καθημερινή, τη δική μας δράση, στον τρόπο δηλαδή με τον οποίο αντιμετωπίζουμε και εμείς σε ατομικό επίπεδο την καθημερινότητά μας και τους άλλους, βρίσκουν όμως κάλλιστα εφαρμογή και στο πεδίο της πολιτικής, θα έλεγα ότι είναι κάποιοι αφορισμοί, εν πάσει περιπτώσει, δηλαδή, κάποια σύντομα αξιώματα, πάνω στα οποία θα μπορούσε να βασιστεί η πολιτική ενασχόληση και όχι μόνο με την αυστηρή έννοια, αλλά και με την έννοια της υπηρεσίας, γιατί πιστεύω ότι ο καθένας από μας μπορεί κάλλιστα να προσφέρει, υπάρχουν τόσες οργανώσεις, σύλλογοι και μη κυβερνητικές, προσφοράς, που αν διαλέξεις σε ποιον από τους εφτά τομείς που προαναφέραμε, έχεις περισσότερη έφεση ως ψυχή για να προσφέρεις, είναι εύκολο και είναι και πρέπον να κάνεις κάτι.
Πάμε λοιπόν, σ’ αυτούς τους βασικούς αφορισμούς, οι οποίοι ξεκινάνε απ’ τον εξής πρώτο, ότι εφόσον ο στόχος μας είναι η απελευθέρωση από τις υλικές ταυτίσεις και εφόσον αναγνωρίζουμε τη φθαρτότητα και την προσωρινότητα της ύπαρξής μας εδώ πάνω, όπως και τη φθαρτότητα και την προσωρινότητα όλων των φαινομένων, γιατί αυτό είναι κάτι το οποίο, όλοι μας δημιουργούν την τάση να το ξεχνάμε, ότι είμαστε προσωρινοί εδώ, μας κάνουν να νομίζουμε ότι θα βρισκόμαστε εδώ για πάντα, οπότε όλες οι αγωνίες μας, νομίζουμε ότι, ότι έχουμε αποκτήσει ότι οτιδήποτε αγαθά έχουμε, ότι θα τα έχουμε πάντα παρέα, ότι θα τα έχουμε πάντα μαζί μας, μας το αποκρύπτουν στην ουσία ότι είμαστε προσωρινοί και χτίζουμε πάνω στην άμμο.
Όταν λοιπόν, το χωνέψουμε αυτό ως πρώτο αξίωμα και καταλάβουμε την προσωρινότητα των φαινομένων, τότε, αμέσως καταλαβαίνουμε ότι οι αξίες, τις οποίες θα πρέπει να καλλιεργούμε στην κοινωνία, θα πρέπει να είναι αξίες πνευματικές και διαχρονικές και όχι προσωρινές και υλικές.
Γνήσια λοιπόν προσφορά για τα κοινά, είτε είναι στο χώρο της πολιτικής, είτε σ’ οποιοδήποτε χώρο υπηρεσίας, δεν είναι να καθόμαστε ν’ αναλωνόμαστε, εάν το κατά κεφαλήν εισόδημα θα πρέπει να αυξηθεί κατά τόσο τα εκατό, ή τόσο τοις εκατό, σας τα λέω αυτά για να καταλάβετε τον παραλογισμό του πράγματος, ή για το αν η ανάπτυξη αυξήθηκε τόσο τα εκατό, άμα κάτσετε και τα σκεφτείτε όλα αυτά, αποστασιοποιημένοι, τι θα πει ανάπτυξη, ότι δηλαδή στην τάδε χώρα έγιναν περισσότερες επιχειρήσεις και τζιραρίστηκαν περισσότερα χρήματα στην οικονομία και λοιπόν;
Αυτό τι όφελος έχει και τι καλές συνθήκες δημιουργεί για τις ψυχές μας και λοιπόν;
Έχει καθίσει κανείς να το σκεφτεί αυτό;
Για να μην πω ότι μπορεί να σημαίνει και βλάβη για τις ψυχές μας, όταν ένας αριθμός επιχειρήσεων δημιουργεί κακές συνθήκες, μολύνοντας το περιβάλλον, δημιουργώντας ανασφάλεια στους ανθρώπους, εκμεταλλευόμενες τους ανθρώπους, φθείροντας την υγεία τους, γιατί να μας απασχολούν τέτοια πράγματα, κανονικά θα έπρεπε να μας απασχολεί πως θα υπάρχουν, θα εγκαθιδρύονται μέσ’ την κοινωνία, δεδομένων των καλών συνθηκών που αναφέραμε, τους εφτά τομείς, θα έπρεπε να μας απασχολούν διαχρονικές πνευματικές αξίες, ποιες είναι αυτές;
Θ’ αναφέρουμε μερικές ως άξονες, απλώς παραδειγματικά, ένας μεγάλος αριθμός από μεθόδους των ανθρώπων, βασίζεται πάνω στην καλλιέργεια της ανασφάλειας και στο φόβο της απόρριψης, είτε πάρουμε τον τρόπο που λειτουργούν οι διαφημίσεις, είτε τους τρόπους με τους οποίους εργάζεσαι, μην τυχόν και κάνεις το λάθος και απολυθείς και απορριφθείς, μήπως δεν είσαι μέσ’ τη μόδα, μήπως δεν είσαι ο πρώτος, μήπως δεν είσαι τρέντυ και δεν σε κάνουν παρέα οι άλλοι, στη θέση όλων αυτών υπάρχει μια απάντηση, η αυτοεκτίμηση, μπορεί κάποιος να διαμορφώσει τέτοιου είδους μηχανισμούς από την οικογένεια, το σχολείο, τους χώρους εργασίας, μέσα στους κοινωνικούς χώρους, όπου επιτέλους θα μπορείς να νιώσεις ότι πραγματικά είσαι μοναδικός, ότι ο καθένας είναι μοναδικός και ν’ αγαπάς τον εαυτό σου όπως είναι;
Αυτό είναι πραγματικά μια διαχρονική αξία, την οποία αν μπορεί κάποιος να την καλλιεργήσει στην ψυχή του, τη φορτίζει με πολλή θετική ενέργεια, με πολύ θετικό κάρμα για το μέλλον της, το ν’ αγαπήσει τον εαυτό του, τη μοναδικότητά του έτσι όπως είναι, ακριβώς επειδή είναι μοναδικός και να μην αναζητάς μοντέλα μίμησης, να μη φοβάσαι μην απορριφθείς, να μη νιώθεις αυτή την ανασφάλεια, άλλο πράγμα, μας έχουν συνηθίσει και όλη η πολιτική δράση κι όλη η κοινωνία βασίζεται σε μοντέλα σύγκρουσης, η σύγκρουση των πολιτισμών και η εργασιακή σύγκρουση, τα οικονομικά συμφέροντα, ποιος θα φάει ο ένας τον άλλον, στην επιβολή, στη χωριστικότητα, γιατί να μη μιλήσουμε για συνέργεια, γιατί να μη μιλήσουμε για υγιή διαπραγμάτευση, αυτό το βλέπουμε και στις καθημερινές μας σχέσεις, πότε βγαίνεις πιο ωφελημένος όταν έχεις κάποιο πρόβλημα με κάποιον, όταν βρίσκεις το θάρρος και την ευφυία να διαπραγματευτείς και να μπορέσεις να συνεργαστείς, ή όταν με το παραμικρό βγάζεις το ζωνάρι κι αρχίζεις να τσακώνεσαι κι ν’ απομονώνεσαι απ’ τους πάντες;
Άλλο θέμα, γιατί να λειτουργούμε με κριτήρια απληστίας, σκληρότητας κι εκμετάλλευσης και να μη λειτουργούμε με κριτήρια γενναιοδωρίας, εγκράτειας και ελέους;
Δηλαδή, και δεν είναι ιδεατά αυτά τα πράγματα; είναι πολύ πρακτικά, δηλαδή αν σκεφτείτε ας πούμε, ποιο είναι το κόλλημα κάποιου ζάμπλουτου, όπως είναι ένας οποιοσδήποτε Ροκφέλερ, ας πούμε και για να μην πάμε σε υπαρκτά πρόσωπα, το Σκρούτζ, ποιο το κόλλημα δηλαδή γιατί σ’ αυτό δεν οφείλονται κι οι ίδιοι, ευθύνεται η οικογένειά τους και το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγάλωσαν, ποιος είναι ο λόγος να αντλείς νόημα για την ύπαρξή σου, το να κάνεις βουτιά μέσα στο χρυσάφι;
Ενώ θα μπορούσες, γιατί σου φτάνει και σου που περισσεύει για χίλιες ζωές, ενώ θα μπορούσες τη δύναμη που διαθέτεις και τα χρήματά σου να τα διαθέσεις ν’ ανακουφίσεις τόσο κόσμο, να τα διαθέσεις, γι αυτό λέμε για γανναιοδωρία, τι να τις κάνεις τις εκατό Ρολς Ροις και τις Μερσεντές, εγκράτεια, εγώ δεν σου λεω αφού έτυχε και το κάρμα σου να είναι θετικό και με τη δημιουργικότητά σου έβγαλες κάποια χρήματα, να είσαι και λίγο εγκρατής, δηλαδή από κει και πέρα για ποιο λόγο η απληστία, πού σε βγάζει;
Και εσένα δεν βγάζει πουθενά και δεν σου επιτρέπει να λειτουργήσεις σωστά και για τους άλλους, βοηθητικά και για τους άλλους, το έλεος απέναντι στην εκμετάλλευση είναι πάρα πολύ σημαντικό, δεν σου λεω να μην βγάλεις, αλλά, έχεις σκεφτεί ποτέ με τη δουλειά που κάνεις, είτε είναι δική σου επιχείρηση, είτε δουλεύεις για κάποιον άλλο, έχεις σκεφτεί ποτέ, αν βλάπτεις τους άλλους, ποιος κάθεται να το σκεφτεί αυτό το πράγμα;
Δηλαδή, θα έπρεπε το υπ’ αριθμόν ένα στη διαπαιδαγώγησή μας, απ’ το σχολείο, στην οικογένειά μας, μη διοριστείς, μη δεχτείς εργασία και μην κάνεις ο ίδιος επιχείρηση, η οποία μπορεί να βλάπτει τους άλλους κι εδώ βλέπουμε ότι οι επιχειρήσεις που κατ’ εξοχήν ανθίζουν, σ’ όλο τον κόσμο κι αφήνουν τα περισσότερα χρήματα, είναι αυτές που βλάπτουν το κοινωνικό σύνολο, τι να πούμε τώρα δηλαδή, η βιομηχανία όπλων είναι, τα ναρκωτικά, η πορνεία και η φαρμακοβιομηχανία άρα βλέπουμε το οξύμωρο ότι η διαχρονική αξία που επικρατεί είναι, άνευ όρων εκμετάλλευση κι ας πεθαίνουν οι πάντες.
Πάμε παρακάτω, βλέπουμε ότι ολόκληρη η διακυβέρνηση, ολόκληρος ο τρόπος λήψης αποφάσεων βασίζεται πάνω στην επιβολή, στην εξάρτηση και στην προσκόλληση.
Πού είναι η ελευθερία της συνείδησης, η ελευθερία έκφρασης, πού είναι η ακεραιότητα του ατόμου, αξίες για τις οποίες αξίζει να πολεμήσει κανείς, να μάχεται;
Βλέπουμε, άλλος τομέας, το φόβο και την απογοήτευση, ότι είναι το κατ’ εξοχήν εργαλείο προκειμένου να υπάρχει ο έλεγχος πάνω στην κοινωνία.
Το να προσπαθήσουμε μ’ ελπίδα κι αισιοδοξία, ως διαχρονικές αξίες, οι οποίες προάγουν τη συνείδησή μας, δεν την εγκλωβίζουνε βαθιά μέσα στην ύλη, όπως ο πόνος κι η απογοήτευση, βλέπουμε το μίσος του φανατισμού και την κατάκριση να επικρατούν, πρέπει να αντιτάξουμε την αγάπη και την αποδοχή, βλέπουμε τη διαφθορά, την αδικία, τον ενδοτισμό πρέπει να αντιτάξεις την αξιοκρατία και τη δικαιοσύνη, βλέπετε όλα αυτά πόσο παραμελημένα είναι στη σημερινή κοινωνία, επικρατεί το ρομπότ, η μηχανικότητα, ηαπραξία. Ναι, αλλά είπαμε ότι μέσα στους τρεις στόχους που έχει μια ψυχή, που ενσαρκώνεται, είναι κι η δημιουργικότητα, ν’ αποδώσει δηλαδή, το μέγιστο του δυναμικού της για άξια πράγματα, χρήσιμα στο σύνολο, τιμώντας τη μοναδικότητά της, ποιος σου το λεει αυτό το πράγμα και πού, στο σχολείο, στην εργασία σου, σ’ το λεει κανένα κόμμα, καμιά θρησκεία, οι παπάδες, κανένας.
Γιατί όλοι ποντάρουν προκειμένου μέσω της απληστίας να ελέγχουν τα πράγματα, όλοι ποντάρουν να μας έχουν ζόμπι κι η δημιουργικότητά μας να είναι ανύπαρκτη.
Και τέλος, όλα βασίζονται πάνω στην άγνοια και στον έλεγχο της συνείδησης, που είναι η κοινωνική δράση ανάμεσα στους πολίτες και στους μηχανισμούς εκπαίδευσης, που θα καλλιεργήσει τη γνώση και την ανεξαρτησία της συνείδησης.
Βλέπετε λοιπόν, ότι δεν μιλάμε για αφηρημένα πράγματα, μιλάμε για πολύ συγκεκριμένα πράγματα, τα οποία, προσέξτε, γιατί είναι κάτι που πρέπει να μας γίνει πεποίθηση, δεν είναι ούτε άπιαστα, ούτε οράματα, ούτε στόχοι αφηρημένοι, είναι πολύ εύκολα για μια κοινωνία, η οποία θα ήθελε να τα καλλιεργήσει στους πολίτες της, είναι πάρα πολύ εύκολο και έχουμε παραδείγματα από αρχαίες τοπικές κοινωνίες, που πολλές απ’ αυτές τις αξίες, τις πνευματικές, τις καλλιεργούσαν, ασχέτως αν σήμερα πλέον υπάρχει αυτή η λαίλαπα της αρνητικότητας, όμως σας το ξαναλέω, μην νομίζετε ότι αυτά είναι αφηρημένα πράγματα, μας έχουν πείσει γιατί μας μαστιγώνουν καθημερινά ότι κάποιος που μιλάει για τέτοιες αξίες είναι ιδεαλιστής, δεν είναι αλήθεια αυτό το πράμα, αντίθετα ιδεαλισμός είναι να πιστεύεις στην απληστία, στο φόβο, στη σύγκρουση, στη χωριστικότητα κι αυτό ιδεαλισμός είναι, αλλά τι ιδεαλισμός, σατανιστικός, αρνητικός. Το ίδιο εύκολο όσο είναι μέσα απ’ τους εκπαιδευτικούς μηχανισμούς και γενικά μέσα απ’ τους μηχανισμούς για διαμόρφωση συνείδησης να καλλιεργείς αρνητικές αξίες, το ίδιο εύκολο και πολύ πιο εύκολο, γιατί είναι πιο συμβατό για την ανθρώπινη φύση το να καλλιεργείς θετικές αξίες.
Αν λοιπόν θέλουμε να μιλήσουμε για μια πνευματική πολιτική, για να το ολοκληρώσουμε το θέμα, συμβαίνει ότι εργαζόμαστε στους εφτά τομείς που προαναφέραμε, καλλιεργώντας πνευματικές αξίες και αρετές διαχρονικές, όπως αυτές που αναφέραμε, αξίες που δεν επηρεάζονται απ’ την προσωρινότητα της ύπαρξής μας εδώ κι απ’ τη φθαρτότητα των αγαθών, ότι και να μαζέψει κανένας, κάποια στιγμή καταστρέφονται κι ούτε πρόκειται κανείς να τα πάρει μαζί του.
Πού μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτές τις αξίες, στη σχέση μας με τους άλλους, στην οικογένειά μας, στις καθημερινές μας συνθήκες, στην εργασία μας, μέσω δομών και θεσμών κοινωνικής παρέμβασης και κυρίως κάτι πάρα πολύ απλό, απομονώνοντας από τη ζωή μας όσους είναι δέσμιοι των αρνητικών αξιών, τι σημαίνει απομονώνοντας, δεν συνεργαζόμαστε μαζί τους, δεν αγοράζουμε τα προϊόντα τους, αποσύρουμε την ενέργειά μας, δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτε άλλο, αποσύρουμε την ενέργειά μας, απ’ την πίστωση που τους έχουμε δώσει, με τη συγκατάθεσή μας κι αντιθέτως, ενισχύοντας όλους αυτούς τους ανθρώπους που επιδεικνύουν καλή θέληση και έφεση να προσφέρουν κάτι χρήσιμο στην κοινωνία, προβάλλοντας θετικές αξίες κάθε μέρα και βέβαια, τελευταίος τρόπος, εφαρμόζοντας το όπλο του οραματισμού, που είναι μια πολύ επιστημονική μέθοδος επίδρασης πάνω στην ομαδική σκεπτόσφαιρα, που στόχο έχει ακριβώς να καλλιεργήσει θετικές αξίες, πνευματικές, διαχρονικές αξίες, μέσα σ’ αυτή τη μάχη που γίνεται για τον έλεγχο της συνείδησης, εάν θα πορευτεί ανοδικά ή καθοδικά.
Ελπίζω ότι, ο τρόπος με τον οποίο θέσαμε τα πράγματα και πιστεύω ότι είναι αρκετά ξεκάθαρος και εναπόκειται καθαρά στον καθένα μας, εάν θα μπορέσει αυτού του είδους τις καλές συνθήκες, να τις δημιουργήσει τόσο στην καθημερινότητά του, για τον ίδιο τον εαυτό του, αλλά και να προσφέρει και στους άλλους.