Περί Υγείας

ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΙ ΠΛΑΝΗΤΙΚΗ YΓΕΙΑ

Σήμερα θα ασχοληθούμε με ένα πολύ μεγάλο θέμα, το οποίο έχουμε θίξει και στο παρελθόν αλλά είναι τόσο μεγάλο που ακόμα και σήμερα μόνο λίγες πτυχές του μπορούμε να φωτίσουμε.

Θα συζητήσουμε ορισμένες παραμέτρους γύρω από το ζήτημα της θεραπείας, σε ατομικό πλαίσιο αλλά και σε πλανητικό δηλαδή σε επίπεδο ανθρωπότητας.

Θα ‘θελα να ξεκινήσουμε αυτή τη μικρή αναφορά προβληματιζόμενοι λίγο για το ανάποδο.

Θα ‘χετε παρατηρήσει όλοι ότι η επίσημη δυτική ιατρική έχει εστιάσει πολύ περισσότερο την προσοχή της στον παράγοντα της ασθένειας παρά στον παράγοντα της υγείας. Έτσι λοιπόν ενώ υπάρχουν πολλοί ορισμοί για κάθε ασθένεια και τα συμπτώματα της, εντούτοις δεν υπάρχει κανένας ορισμός για την υγεία.

Τι θέλω να πω;

Εάν ρωτήσουμε κάποιον τι σημαίνει υγεία και τι πρέπει να πληροί, τι πρέπει να έχει ένας άνθρωπος η μια ομάδα ανθρώπων, η κοινωνία, ολόκληρη η ανθρωπότητα για να είναι υγιής, δεν πρόκειται να πάρουμε μια συγκεκριμένη απάντηση.

Αυτό είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει γιατί απεικονίζει ακριβώς και την κατεύθυνση την οποία έχει πάρει η νοοτροπία της επίσημης ιατρικής, τουλάχιστον στη μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας.

Αν λοιπόν ψάξουμε για να βρούμε έναν ορισμό για την υγείά, θα δούμε, καταρχήν, ότι η έννοια της υγείας είναι σύνθετη μέσα στο ρεύμα της ίδιας της ζωής.

Παρατηρούμε δηλαδή ότι, οποιοσδήποτε ζωντανός οργανισμός, οποιαδήποτε δομή, μέσα από την οποία ρέει το ρεύμα της ζωής, φέρει μέσα της ένα προγραμματισμό αυτοσυντήρησης.

Με άλλα λόγια, η ίδια η ζωή -και το βλέπετε αυτό παντού γύρω μας, από τους ανθρώπους μέχρι τα ζώα- έχει την τάση να αυτοπεριφρουρείται και να θέλει να κάνει τα πάντα και να αυτοοργανώνεται με τέτοιους τρόπους, ώστε να συντηρείται και να μην κινδυνεύει.  Και βλέπουμε μάλιστα ότι το μέγιστο της συμπεριφοράς ενός οποιουδήποτε ζωντανού οργανισμού, από την αμοιβάδα μέχρι τον άνθρωπο εξαρτάται κυρίαρχα από το να μπορέσει να ζήσει όσο το δυνατόν περισσότερο και να αποφύγει όσο το δυνατόν καλύτερα τους κίνδυνους, τους πιθανούς εκείνους κίνδυνους που μπορεί να σημαίνουν θάνατο.

Η ίδια, λοιπόν, η ζωή έχει και κινητοποιεί εκείνους τους ανάλογους μηχανισμούς, που τη βοηθούν να διαιωνίζεται για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. ‘Έλα όμως που στο σύμπαν – και αυτό εμπειρικά αλλά και θεωρητικά το γνωρίζουμε- παλεύουν συνέχεια οι δυο αντίθετες δυνάμεις. Από τη μια η δύναμη της δημιουργίας και τηςοργάνωσης που είναι κυρίαρχη και σχεδόν συνώνυμη και ταυτόσημη με την έννοια της ζωής (δηλαδή ζωή σημαίνει νησίδες οργανωμένης ενέργειας,) και από την άλλη υπάρχουν οι δυνάμεις της εντροπίας δηλαδή δυνάμεις του χάους, εκείνη η τάση δηλαδή στο σύμπαν που ζητά την αποδόμηση, τη διάλυση, την καταστροφή. Και αυτές οι δύο δυνάμεις πρέπει να βρίσκονται σε μια ισορροπία όπως τα κινεζικά σύμβολα του γιν και γιανγκ μέσα σε οποιαδήποτε δομή ζωής.

Έτσι λοιπόν ξέρουμε με σιγουριά ότι μέσα στο σύμπαν παίζεται ένα παιχνίδι δόμησης και αποδόμησης, ένα διαρκές τέτοιο παιχνίδι, και γι αυτό βλέπουμε απ’ τη μια να δημιουργούνται αυτά τα τεράστια γαλαξιακά συστήματα με όλες τις μορφές ζωής που μπορεί να φέρουν επάνω τους και απ’ την άλλη ταυτόχρονα να διαλύονται ολόκληρα γαλαξιακά συστήματα, ολόκληρα ηλιακά συστήματα κάθε στιγμή που μιλάμε. Αυτό λοιπόν μας λέει ότι από τη στιγμή που θα δημιουργηθεί οποιαδήποτε μορφή ζωής ταυτόχρονα μέσα της φέρει το σπόρο του χάους, το σπόρο του αποσυντονισμού, την ενέργεια της εντροπίας. Αντίθετα και αντίστοιχα μέσα από τη διάλυση και το χάος, βλέπουμε ότι πάλι υπάρχει ο σπόρος της ζωής, ή ο σπόρος της οργάνωσης και έτσι πάντα από μια διαλυμένη κατάσταση από μια κατάσταση θανάτου σιγά-σιγά αρχίζει το ρεύμα της ζωής και οργανώνει τα πράγματα και δομεί καινούργιες μορφές.

Γιατί το κάνει αυτό;    

Ο Θεός, η Φύση, πείτε το όπως θέλετε, το κάνει διότι η πιο καλή εξελικτική διαδικασία έχει αποδειχθεί μέχρι σήμερα ότι είναι η σπειροειδής. Αν οποιαδήποτε μορφή ζούσε αιώνια τότε θα γινότανε αυτό που λέμε αρτηριοσκληρωτική, συντηρητική, παγιωμένη με αποτέλεσμα να μη μπορεί να προσφέρει στην εξέλιξη όσο μπορεί να προσφέρει κάτι καινούργιο, κάτι φρέσκο. Αυτό το βλέπουμε λοιπόν και στην ιστορία των πολιτισμών στον πλανήτη μας, το βλέπουμε παντού. Κάθε δομή της ζωής έχει μια περίοδο στην οποία αναπτύσσεται, πιάνει μια κορύφωση στην οποία βρίσκεται στο μέγιστο της υγείας και της λειτουργικότητας της και μετά ακολουθεί μια πτώση στην οποία ότι έχει να αποδώσει εξελικτικά προς το περιβάλλον το κάνει προτού απορροφηθεί και διαλυθεί ώστε να πάρει κάποιος άλλος στη συνέχεια τη σκυτάλη.

Αυτή είναι λοιπόν μια νομοτέλεια πάνω στο φαινόμενο της ζωής και του θανάτου ή αν θέλετε όπως είπαμε της οργάνωσης και της εντροπίας, ή αν θέλετε της υγείας και της ασθένειας. Αν λοιπόν το έχουμε αυτό υπόψη μας καταρχήν θα πρέπει να καταλήξουμε και να αποδεχτούμε μια πολύ μεγάλη αλήθεια, ότι όταν μιλάμε για υγεία, γιατί ακόμα τον ορισμό δεν τον έχω δώσει, αλλά να ξέρουμε ότι αν μιλάμε για υγεία δεν μπορούμε να αναφερόμαστε σε αυτόν τον όρο διαχρονικά.

Αυτό σημαίνει ότι ο κάθε άνθρωπος όπως και κάθε δομή ζωής το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να αποδεχτεί το αναπόφευκτο του θανάτου, το αναπόφευκτο της φθαρτότητας, γιατί και ιστορικά έχουμε δει ότι εκείνες οι δομές οι οποίες αρνήθηκαν το δρεπάνι του Κρόνου, αρνήθηκαν την αποδόμηση, κατέληξαν να δουλεύουν βαμπιριστικά, κατέληξαν δηλαδή να δουλεύουν αντεξελικτικά στην προσπάθεια τους να διατηρηθούν στη ζωή. Εκείνο λοιπόν το πρώτο που έχει να κάνει κανείς είναι να αντιληφθεί και να αναγνωρίσει ότι η υγειά μπαίνει πάντα σε χρονικά πλαίσια, δεν μπορεί να είναι ένας όρος διαχρονικός.

Ας εγκαταλείψουμε την ψευδαίσθηση της αθανασίας, ή την κατάσταση της αιώνιας υγείας, πρέπει να αφήνουμε χώρο στην εξέλιξη, για να έχει καινούργιες δομές και έτσι να έχουμε το θάρρος και τη συνειδητότητα να παραδίδουμε τη σκυτάλη κάθε φορά όταν θα πρέπει, στο ρεύμα της ζωής.

Τώρα εάν θέλαμε οπωσδήποτε με αυτόν τον περιορισμό της προσωρινότητας, της παροδικότητας, που χαρακτηρίζει το φαινόμενο της υγείας να δώσουμε κι έναν ορισμό, σίγουρα θα απείχε παρά πολύ από αυτό που επικρατεί που κυριαρχεί στη σημερινή δυτική καθημερινή νοοτροπία. Έτσι λοιπόν όταν συναντιόμαστε στο δρόμο συνηθίζουμε πάντα να λέμε «τι κανείς,» «μια χαρά,» Αυτό το μια χαρά βέβαια συνήθως υπονοεί ότι μπορούμε ανεκτά και κουβαλάμε το κορμί μας, έτσι ώστε να μπορούμε να διεκπεραιώνουμε τις καθημερινές μας υποχρεώσεις και αυτή είναι και η αντίληψη περί υγείας που έχουμε εν γένει σήμερα. Δηλαδή ο στόχος είναι μέσα σε αυτό το τεράστιο κοτέτσι της κοινωνίας στο οποίο όλοι γεννάμε τα αυγά στριμωγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον όπως στα ορνιθοτροφεία να μπορούν να μας κρατήσουν στη ζωή τόσο, όσο δε θα τους τρώμε λεφτά απ’ τις συντάξεις, δε θα απαιτούμε περισσότερα και γενικά θα είμαστε υπάκουοι και εν πάση περιπτώσει δεν θα προσπαθήσουμε να ανατρέψουμε ή να αμφισβητήσουμε τα κρατούντα.

Αυτή είναι λοιπόν η έννοια της υγείας; Να μπορούμε να προσφέρουμε όσο το δυνατόν περισσότερα εκεί που εργαζόμαστε, άντε και να μπορέσουμε να κοιτάξουμε τις οικογενειακές μας υποχρεώσεις, προκείμενου να μεγαλώσουν τα παιδία μας;

Ο άνθρωπος λοιπόν δεν θεωρείται στη σημερινή κοινωνία στην ολιστική του διάσταση δηλαδή, σαν ένα ον το οποίο έχει νου, ψυχή και σώμα, αλλά θεωρείται ένα αντικείμενο το οποίο, όπως είπαμε προσπαθούμε να το κρατήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο σαν ένα ρομπότ που, που και που του κανείς κάποιο σέρβις, σα μια συσκευή αυτοματισμού που να μη σου δημιουργεί προβλήματα εκεί που τη χρειάζεσαι.

Αν πάμε στην αντίθετη λοιπόν θεώρηση και δούμε τον άνθρωπο σα μια ύπαρξη, σα μια υπόσταση η οποία λέει πολλά περισσότερα και εκφράζει πολλά περισσότερα απ’ ότι το σώμα που κουβαλάμε, δε μπορούμε να μιλάμε για υγεία μόνο αν περπατάμε και μεταφερόμαστε χωρίς πόνους.

Ούτε μπορούμε να μιλάμε για υγεία, εάν δεν χαρακτηριζόμαστε από ψυχική αρμονία, εάν δε νιώθουμε όμορφα, εάν δε νιώθουμε ευδαιμονία αν δεν έχουμε νου, εάν δεν εμπλουτίζουμε τις γνώσεις μας, εάν δεν έχουμε στόχους, σκοπό και προορισμό στη ζωή, εάν δεν μας ενδιαφέρει και δεν μας παρακινεί γιατί βρισκόμαστε εδώ και που πηγαίνουμε, να καταλάβουμε πως λειτουργεί ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε και βρισκόμαστε.

Πάμε λοιπόν σε μια άλλη θεώρηση της υγείας αναγκαστικά. Να προσπαθήσουμε να δούμε τον άνθρωπο ολιστικά και μέσα από μια εσωτερική σκοπιά που σημαίνει ότι η υγεία είναι η πλήρης κατάσταση αρμονίας και ισορροπίας ανάμεσα στο νου, την καρδιά και το σώμα.

Αν το δούμε έτσι, αν δούμε ότι κάθε ζωντανός οργανισμός έχει ένα επίπεδο λειτουργίας, ιδεατό, στο οποίο πετυχαίνει τη μέγιστη εξελικτική του απόδοση. Προσέξτε τον όρο που χρησιμοποιώ. Αν δηλαδή ο καθένας με βάση α) το παρελθόν είτε αυτής της ζωής, η άλλων, – για όσους θεωρούν πιθανή την έννοια της μετενσάρκωσης, β) με βάση την κληρονομικότητα και γ) με βάση τις περιβαλλοντικές συνθήκες, κάθε άνθρωπος έχει μια ιδιαιτερότητα, μια ατομική, μια ιδιοσυχνότητα, πείτε το όπως θέλετε, την οποία αν τη βρει, αντεπεξέρχεται στο εκατό τοις εκατό του δυναμικού του και των όσων έχει να προσφέρει στην εξέλιξη σ’ αυτή του τη ζωή.

Αν θέλαμε να δώσουμε τον πλήρη ορισμό της υγείας, θα καταλήγαμε τελικά εκεί από εσωτερική σκοπιά. Δηλαδή ότι πλήρης υγιής είναι εκείνος ο οποίος μπορεί και επιστρατεύει το νου, την καρδιά και την ενέργεια του, το σώμα του δηλαδή, έτσι ώστε να προσφέρει το εκατό τοις εκατό του δυναμικού του για αυτό που ήρθε να επιτελέσει στη συγκεκριμένη ενσάρκωση.

Καταλαβαίνετε λοιπόν πόσο μακριά πάμε. Όπου τελικά το θέμα της υγείας ακόμα και στην προσωρινότητα που το θέσαμε, παίρνει μια διάσταση αυτογνωσίας και μαθητείας για τον καθένα από εμάς.

Όπου αν ο στόχος του εκατό τοις εκατό απόδοσης μας σε σχέση με το σκοπό της ζωής μας, μας φαίνεται ιδεατός, ωστόσο είναι κάτι το εφικτό μέσα από μια πορεία ζωής ο καθένας να προσεγγίζει αυτό το στόχο και να απομακρυνθεί τουλάχιστον από αυτή την ισοπέδωση που χαρακτηρίζει την αντίληψη περί υγείας στις σημερινές μέρες.

Αν λοιπόν δούμε πως λειτουργεί ο καθένας από εμάς θεραπεία θα ήταν η προσπάθεια να εναρμονίσουμε κάποιες σημαντικές πλευρές της ύπαρξης μας και όχι μόνο τις σωματικές οι οποίες είναι απλά αντανάκλαση των άλλων επιπέδων της ύπαρξης μας.

Το πρώτο λοιπόν που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι όταν μιλάμε για θεραπεία, η θεραπεία ξεκινάει πάντα από ψηλά και όχι από το σώμα. Ασχέτως λοιπόν αν βρισκόμαστε σε μια κοινωνία σήμερα όπου η ιατρική μας είναι, αυτή τη στιγμή χώρος αλωμένος από τις φαρμακοβιομηχανίες, είναι ένας τρόπος προώθησης φάρμακων και αυτό γίνεται σιγά-σιγά αποδεκτό σήμερα από όλους τους γιατρούς, τους περισσότερους αν ρωτήσεις θα σου πουν ότι έχω βαρεθεί να κάνω συνταγογραφία. Αυτό το πράγμα όμως δεν είναι ιατρική.

Έτσι λοιπόν σε αντίθεση με τη δυτική ιατρική η οποία προσπαθεί να επέμβει μόνο και κατευθείαν στο σωματικό επίπεδο. Για μας η έννοια της θεραπείας δεν μπορεί παρά να ξεκινάει από πάνω και απλώς η αντανάκλαση της να έρχεται στο επίπεδο του σώματος.

Τι υπάρχει πιο πάνω;

Κάναμε μια αναφορά νου, καρδιάς και ενέργειας. Υπάρχει λοιπόν κάτι πολύ σημαντικό και θα ξεκινήσω με ένα παράδειγμα για να γίνει πιο κατανοητό τι εννοούμε όταν μιλάμε για το νου. Θα έχετε παρατηρήσει ότι πολλές φορές άνθρωποι οι οποίοι βγαίνουν στη σύνταξη και δεν έχουν πλέον ένα σκοπό στη ζωή τους, πιστεύουν πως ότι είχανε να κάνουνε το κάνανε, ότι αυτοί οι άνθρωποι μπαίνουν σε ένα πολύ κρίσιμο διάστημα, στο οποίο συχνά παθαίνουν κάποια αρρώστια, κάποια σοβαρή αρρώστια και κάποιοι πεθαίνουν κιόλας. 

Το ίδιο συμβαίνει και με μητέρες οι οποίες βλέπουν το παιδί τους να παντρεύεται και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι, ότι είχανε να κάνουνε το έκαναν και ότι από δω και πέρα η ζωή κυλάει για τους άλλους.

Ένα λοιπόν πολύ σημαντικό θέμα για τη ροή της ζωής και άρα για το θέμα της υγείας είναι το να υπάρχει στη ζωή μας κάποιος ανώτερος προορισμός.

Στη χειρότερη περίπτωση έστω και κατώτερος, αλλά να υπάρχει. Και αυτό γιατί το ίδιο το φαινόμενο της ζωής φέρει μέσα του την έννοια της αποστολής. Ο κάθε ζωντανός οργανισμός υφίσταται γιατί ακριβώς ξέρει βαθιά μέσα του ότι έχει κάτι να επιτελέσει. Τώρα εάν δεν το έχει βρει είναι ένα άλλο θέμα. Όταν λοιπόν η ροή της ζωής πραγματοποιείται και συντελείται απουσία σκοπού, η ασθένεια πάντα καραδοκεί και το χάος είναι έτοιμο να αποδομήσει το συγκεκριμένο ζωντανό οργανισμό.

Και αυτό γιατί;

Γιατί ακριβώς και σωστά γίνεται, έστω και αν δεν μας αρέσει εμάς, γιατί ακριβώς όπως εμείς αν έναν άνθρωπο τον θεωρήσουμε άχρηστο σταματάμε να τον κάνουμε παρέα η τον διώχνουμε από τη δουλεία μας,  ή εν πάση περιπτώσει αδιαφορούμε γι αυτόν, έτσι και εδώ το ρεύμα της ζωής αρχίζει και αποσύρεται μέσα από κείνους τους ζωντανούς οργανισμούς που δεν έχουν σκοπό, δεν έχουν προορισμό, διότι δεν εξυπηρετούν την εξέλιξη. Ένα λοιπόν παρά πολύ σημαντικό θέμα στη θεραπεία, γιατί αναγκαστικά είμαστε επιγραμματικοί σήμερα, είναι να έχουμε είτε σαν άτομα είτε σαν κοινωνίες ένα σκοπό.

Το να έχεις σκοπό προϋποθέτει και κάποια αλλά στοιχεία. Το ένα από αυτά και πολύ σημαντικό για να έχεις σκοπό, είναι να έχεις αυτογνωσία. Γιατί αν δεν γνωρίζεις πως είναι η ύπαρξή σου, ποια πράγματα σου αρέσουν ποια σε απωθούν, ποια είναι αυτά που σε συγκινούσαν από τότε που ήσουν παιδί, ποια φοβόσουνα, τι ικανότητες είχες και επιβραβευόσουνα από τους άλλους, εάν δεν τα γνωρίζεις αυτά δεν μπορείς να θυμηθείς και το σκοπό της ζωής σου. Έτσι λοιπόν χωρίς αυτογνωσία δεν μπορεί να υπάρξει σκοπός.

Αυτογνωσία επίσης δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν υπάρξει αυτοπαρατήρηση, αν δεν υπάρχει δηλαδή συνειδητότητα στην καθημερινή ζωή. Διότι αν δεν είμαστε παρόντες και δεν αναγνωρίζουμε αυτά που μας συμβαίνουν, άρα δεν γνωρίζουμε και από ποια συστατικά αποτελείται η ύπαρξη μας, άρα δεν μπορούμε να καταλήξουμε και σε ένα σκοπό ζωής.

Αν λοιπόν θέλουμε να μιλήσουμε για υγεία στο επίπεδο του νου, τόσο σε ατομικό όσο και σε πλανητικό επίπεδο, σε επίπεδο ανθρωπότητας, πρέπει να καλλιεργήσουμε τηνπαρουσία μας δηλαδή να δουλεύει ο εσωτερικός παρατηρητής με συνέπεια για να μπορούμε να αναγνωρίζουμε τα όσα μας συμβαίνουν. Δεύτερο μέσω αυτής της παρουσίας να γνωρίζουμε όπως είπαμε τα ιδιαίτερα συστατικά μας, και τρίτο με βάση αυτά να βρούμε τον Ανώτερο Δρόμο μας, την αποστολή μας στη συγκεκριμένη ζωή.

Τώρα όλα αυτά μη σας φαίνονται πολύ βαρύγδουπα διότι εδώ τίθενται σε μια ανώτερη ιδεατή μορφή, όμως είναι απλό αυτά να δουλευτούν και σε ένα πιο χαμηλό επίπεδο. Και όταν έχουμε κάποιον ασθενή, μπορεί να μην του προτείνουμε να σώσει την ανθρωπότητα ασφαλώς, αλλά, έχει παρατηρηθεί ότι παίζει τεράστιο ρόλο το να δοθεί προορισμός σε κάποιον άνθρωπο έστω και αν είναι κάτι παρά πολύ απλό. Δηλαδή ο συνταξιούχος που λέγαμε ή ο πατέρας μας ο οποίος καταρρέει από μια ασθένεια εάν του πούμε ότι «κοίταξε χρειαζόμαστε τη βοήθεια σου και τη γνώμη σου, διότι η οικογένεια μου έχει ορισμένα προβλήματα, τον βλέπεις αμέσως πως μπαίνει σε ένα ρόλο και λέει, άρα υπάρχει κάτι να κάνω, δεν είμαι άχρηστος παρόλο που έχουν μεγαλώσει τα παιδία μου με χρειάζονται». Δεν λέμε να κάνουμε τη θεια μας η τον πατέρα μας, μύστη. Τον ανώτερο σκοπό του μπορούμε να τον προσαρμόσουμε στο να καλλιεργεί ένα πολύ ωραίο κήπο και να λέει όλος ο κόσμος όμορφες κουβέντες για τον κήπο.

Θέλει λοιπόν ένα σκοπό, έναν προορισμό. Μιλάμε για το κέντρο του λαιμού αυτή τη στιγμή. Να αρχίζει να λειτουργεί δηλαδή στον οποιοδήποτε ασθενή, για να μπορέσει να κινητοποιήσει τις υπόλοιπες ενέργειες και να αντανακλαστούν τελικά στο σώμα, αλλά και στο κέντρο της ψυχής.

Εδώ πάλι όσο απαραίτητο είναι να υπάρχει κάποιος προορισμός στη ζωή μας, άλλο τόσο απαραίτητο είναι να υπάρχουν αξίες και αρχές για το επίπεδο της ψυχής. Γιατί όπως και στο επίπεδο του νου είπαμε ότι το ρεύμα της ζωής φέρει μέσα του την έννοια του σκοπού και άρα όταν βλέπει ότι δεν έχει να προσφέρει τίποτε αποσύρεται, το ίδιο και στο επίπεδο της ψυχής η ζωή φέρει μέσα της πάλι τη έννοια της ισορροπίας  του μέσα με το έξω.

Στην ουσία ξέρουμε όλοι μας ακόμα και από τη μοντέρνα φυσική ότι δεν υπάρχει μέσα και έξω, ξέρουμε ότι τα όρια που δημιουργεί το σώμα μας είναι αέρας κοπανιστός, σε σχέση με το περιβάλλον. Ξέρουμε ότι τα σωματίδια και τα ηλεκτρόνια και τα πρωτόνια που δημιουργούν αυτές τις διακρίσεις και θεωρώ ότι άλλο είμαι εγώ και άλλο είναι η Νίκη δίπλα ξέρουμε ότι είναι μια ψευδαίσθηση. Όλα είναι μέσα σε ένα ωκεανό ενέργειας με τεραστία κενά και διαστήματα ανάμεσα τους που τελικά ονομάζονται τοπικές αναταραχές του πεδίου. Ξέρουμε λοιπόν ότι δεν υπάρχει μέσα και έξω . Είναι μια ψευδαίσθηση που δημιουργείται εδώ στον υλικό κόσμο και εξαιτίας αυτής της ψευδαίσθησης βέβαια δημιουργείται το εγώ και το εσύ, η το εγώ και οι άλλοι  κ. λ. π.    

Αν λοιπόν το δούμε από τη σκοπιά του «Εμείς» βέβαια εκείνος που θα μπορέσει να μείνει συνέχεια στο εμείς δεν θα έχει κανένα πρόβλημα υγείας ή ασθένειας διότι δε θα είναι καν ενσαρκωμένος, θα είναι μέσα στο εμείς και θα έχει καθαρίσει. Για εμάς όμως που είμαστε ακόμα στα πλαίσια του διαχωρισμού παίζει πολύ μεγάλο ρόλο ψυχικά το να υπάρχουν σωστά όρια μεταξύ αυτού που θεωρούμε εγώ και αυτού που υπάρχει παραέξω.

Εδώ λοιπόν έρχεται ο δεύτερος παράγοντας υγείας που ήθελα να εξηγήσω. Ο παράγοντας που βασίζεται στην αρμονία της σχέσης που έχουμε με τον εαυτό μας και τους γύρω. Αν αυτή η αρμονία διαταράσσεται,  πάλι το ρεύμα της ζωής έχει την τάση να αποσυρθεί και μπορούμε να το εξηγήσουμε αυτό.

Αν σε κάποιου τη ζωή και στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τον εαυτό του και τα πράγματα, υπερτερεί ο εαυτούλης του και δίνει βάρος στο μέσα και όχι στους άλλους και έτσι σε ολόκληρη του τη ζωή αναπτύσσει μια εγωιστική πρακτική και συμπεριφορά εις βάρος των άλλων, τότε λειτουργεί αντεξελικτικά. Διότι η ίδια η ζωή ξέρει ότι ο τρόπος με τον οποίο προωθείται καλύτερα η εξέλιξη είναι μέσω μιας αγαστής συνεργασίας της μονάδας με το όλον. Είναι σαν να επαναστατεί ένα κύτταρο μέσα στον οργανισμό μας και να πηγαίνει να τραβήξει το δικό του δρόμο εκμεταλλευόμενο ή αδιαφορώντας για τη λειτουργία που κάνουν τα πλαϊνά. Αυτό τι σημαίνει; καρκίνος και κατά συνέπεια θάνατος.

Όταν λοιπόν ένας άνθρωπος λειτουργεί καρκινικά σε σχέση με το περιβάλλον και με τους άλλους η ίδια η ζωή μέσα του παίρνει το σήμα και λέει «αυτός δεν εξυπηρετεί την εξέλιξη ας φύγει από κει.»

Τώρα βέβαια αν κάποιος δίνει υπερβολικό βάρος στους άλλους πάλι δεν μπορεί να εξυπηρετήσει την εξέλιξη. Αν δηλαδή λαμβάνουμε υπόψη υπερβολικά τη γνώμη των άλλων, άμα δηλαδή αρέσει στους περισσότερους από δω να φορώ συγκεκριμένα ρούχα και αυτά φορώ, αν λέω  συγκεκριμένες κουβέντες για να αρέσω, αν κάνω το τάδε για να μου πουν μπράβο…

Αν λοιπόν αρχίζουμε και ετεροκαθοριζόμαστε  μόνο από τους άλλους και δεν έχουμε κάποιο εσωτερικό βάρος μέσα μας πάλι παραβιάζεται η ισορροπία και η εξέλιξη διότι ο καθένας έχει και μια τονική μια ιδιαίτερη συχνότητα την οποία έχει να περιφρουρήσει και μόνο περιφρουρώντας την ιδιαίτερη τονική του μπορεί να συμβάλει στο σύνολο.

Βλέπετε λοιπόν ότι η φύση λειτουργεί με κάποιους κανόνες άριστους. Με κάποια πολύ καλή ισορροπία που εάν στην ψυχή μας υπάρχει η μαυρίλα ότι μια ζωή θυσιαστήκαμε για τους άλλους και ότι εμείς δεν απολαύσαμε τίποτα, πάντα κάναμε αυτά που ήθελαν οι άλλοι η αρρώστια δεν υπάρχει περίπτωση να μην εμφανιστεί. Το ίδιο και αν υπάρχει μέσα μας μια σκληρότητα του τύπου ας κόψουν το λαιμό τους όλοι εγώ θα κάνω αυτό που θέλω, αυτό το οποίο καταλαβαίνω εγώ. Και εδώ λοιπόν μιλώντας για θεραπεία θα πρέπει για να μπορέσει η ενέργεια της ζωής να συνεχιστεί θα πρέπει να επέμβουμε με απλούς τρόπους, και στους ανθρώπους και στην ανθρωπότητα σαν σύνολο, οι οποίοι θα εξασφαλίζουν αυτή την ισορροπία του μέσα και του έξω, ώστε να μην είναι κανένας από τους δυο ριγμένος.

Αυτό πού μας οδηγεί;

Σε μια κοινωνία μελλοντική στην οποία θα πρέπει να υπάρχει αυτή η χρυσή ισορροπία την οποία την έχουμε δει και άλλες φορές ιστορικά και έχουμε δει ποια είναι τα θεαματικά της αποτελέσματα. Δηλαδή θέλουμε μια κοινωνία που να μην είναι κοινωνία μαζανθρώπων. Θέλουμε ο καθένας είτε είναι κράτος, είτε είναι άνθρωπος να μπορεί να αναπτύξει τις ιδιαίτερες ικανότητες, τα ιδιαίτερα ταλέντα του και τον προορισμό του στη ζωή. Να μπορέσει να ακολουθήσει τον ανώτερο δρόμο του, αλλά να μην είναι μια κοινωνία ζούγκλας που το κάθε άτομο ή ο κάθε οργανισμός ή το κάθε κράτος να προσπαθεί να επιβληθεί αδιαφορώντας για το σύνολο της ανθρωπότητας.

Το ίδιο λοιπόν βάλτε το και σε μικρογραφία στις ανθρώπινες σχέσεις και θα δείτε ότι σε όλες τις περιπτώσεις που εμφανίζεται ασθένεια αν δεν έχουμε απουσία σκοπού που θίξαμε προηγούμενα, θα έχουμε σίγουρα δυσαρμονία στις σχέσεις μας με τους άλλους και εκεί είναι πάλι που θα πρέπει να μπει ο άλλος κάτω σε μια επανεκτίμηση και σε έναν επαναπροσανατολισμό των σχέσεων του με το περιβάλλον του και με τον εαυτό του, για να μπορέσει να βρει αυτή τη χρυσή ισορροπία, όπου ούτε του ίδιου θα παραβιάζεται η ιδιαιτερότητα, αλλά ούτε και εκείνος θα λειτουργεί εξουσιαστικά και παρασιτικά πάνω στους άλλους, στον περίγυρο του.

Και πάμε σε έναν τρίτο παράγοντα ο οποίος σχετίζεται με την ενέργεια. Θα λέγαμε ότι είναι το καύσιμο, δηλαδή ότι είναι το  τελευταίο σκαλοπάτι πριν από το φυσικό σώμα όπου αν στο νου ζητούσαμε προορισμό, Ανώτερο Δρόμο και στην ψυχή ζητάμε αξίες και αρχές, ισορροπία δηλαδή με τους γύρω μας, στην ενέργεια είναι κάτι που επίσης θεωρείται παραμελημένο. Η συμπεριφορά. Παίζει τεράστιο ρόλο ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε με την έννοια της προώθησης της ενέργειας μας έτσι ώστε οι πράξεις μας να είναι αποτελεσματικές. Μιλώντας για συμπεριφορά ή για ενέργεια ως τρίτο παράγοντα εννοούμε αποτελεσματικότητα.

Για να είμαστε λοιπόν αποτελεσματικοί δηλαδή η ενέργεια να ρέει στη ζωή μας και να πιάνει το στόχο της να μην υπάρχουν μπλοκαρίσματα ενέργειας, να μην υπάρχουν δυσαρμονίες οι οποίες αντανακλούν μετά και στο σώμα και φέρνουν την ασθένεια, θα πρέπει πάλι να αναζητήσουμε μια άλλη, μια τρίτη ισορροπία, μια ισορροπία μεταξύ αυθορμητισμού και δημιουργικότητας που σχετίζεται άμεσα με τον σκοπό μας και τον ανώτερο δρόμο μας και από την άλλη αποδοχής των αντικειμενικών συνθηκών έξω, αποδοχής δηλαδή του περιβάλλοντος, είτε αυτό είναι εργασιακό, είτε οικογενειακό, είτε φιλικό μέσα στο οποίο ερχόμαστε να ζήσουμε. Πάλι αν υπάρχει μια ανισορροπία σ’ αυτά, θα δούμε ότι δεν είμαστε αποτελεσματικοί στη συμπεριφορά μας .

Γιατί εάν μας λείπει η δημιουργικότητα και ο αυθορμητισμός και αυτός ο δυναμισμός που πρέπει να έχουμε προκείμενου η ενέργεια μας να ρέει αβίαστα να υλοποιήσει κάποιο στόχο, τότε καταλαβαίνουμε ότι είμαστε σαν ένα αυτοκίνητο που του έχει τελειώσει η βενζίνη. Σημαίνει ότι είμαστε αποστερημένοι ενέργειας. Αν από την άλλη έχουμε παρά πολύ ενέργεια και είμαστε παρά πολύ δυναμικοί αλλά δεν παίρνουμε υπόψη μας τον περιβάλλοντα χώρο το πεδίο μέσα στο οποίο πρέπει να κινηθούμε, τότε οι ενέργειες πάνε χαμένες γιατί ο άνθρωπος στη ζωή του χρειάζεται και δυναμισμό από τη μια, αλλά χρειάζεται και μέθοδο και οργάνωση από την άλλη ανάλογα με το πεδίο στο οποίο έχει να κινηθεί.

Αν λοιπόν κάποιος άνθρωπος η όπως είπαμε ένας ζωντανός οργανισμός, δεν έχει αυτή την αποτελεσματικότητα στη ζωή του, δεν μπορεί να συνδυάσει τη δημιουργικότητα με τη μέθοδο τότε η ζωή έχει ένα τρίτο λόγο για να αποσυρθεί. Ο λόγος είναι ότι το ίδιο το φαινόμενο της ζωής δεν καταλήγει πουθενά, δεν έχει αποτέλεσμα, δεν παράγει καρπούς.

Είναι σαν να έχεις στήσει ολόκληρο δέντρο με φύλλα και κλαδιά. Είχε το σκοπό μέσα του της καρποφορίας τον ανώτερο δρόμο, είχε και αρχές και αξίες γιατί προσανατολίστηκε κατάλληλα με τον ήλιο, χωρίς να θίξει τα αλλά φυτά, είχε τις ρίζες του, αλλά αν δεν μπορεί να βγάλει καρπούς τι να το κάνεις;

Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο. Όταν το φαινόμενο της ζωής δει ότι δεν μπορεί να παράγει καρπούς στο πεδίο όπου βρέθηκε διότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το ότι έχουμε και υλικό σώμα σημαίνει ότι ήρθαμε να παράγουμε και υλικούς καρπούς, να φέρουμε και κάποια αποτελέσματα εδώ.

Όταν λοιπόν δει η ζωή ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, έχει βάλει μια τρίτη αιτία να δημιουργήσει ασθένεια, αποσυρόμενη από μέσα.

Άρα λοιπόν επανερχόμενοι πάλι στο θέμα της θεραπείας, εκτός από το να έχουμεσκοπό στη ζωή μας, εκτός από το να έχουμε αξίες και αρχές που θα ζούμε ισορροπημένα με το περιβάλλον, θα πρέπει να έχουμε και αποτελεσματικότητα, που σημαίνει ότι πρέπει να βλέπουμε τη ζωή οποιουδήποτε εκδηλώνεται πάνω του μια ασθένεια και να βλέπουμε μήπως τυχόν είναι αθεράπευτα αυθόρμητος και δημιουργικός και δε δίνει καμία βάση στην οργάνωση, τη μέθοδο και την τακτική με αποτέλεσμα να μην μπορεί να χτίσει τίποτα στέρεο εδώ πέρα, η μήπως είναι μεθοδικός άνθρωπος και οργανωμένος αλλά ωστόσο μίζερος, συγκρατημένος, θωρακισμένος, συντηρητικός και δε μπορεί να νιώσει αυτή τη χαρά της δημιουργίας που θα κάνει από μέσα του να βγει ελεύθερη η ενέργεια ώστε να μπορεί να παράσχει αποτέλεσμα.

Αν λάβουμε υπόψη μας και τους τρεις αυτούς παράγοντες που συζητήσαμε δηλαδή και το θέμα του σκοπού και του ανώτερου σκοπού του ανθρώπου, και των πηγαίων αρχών στο κέντρο της καρδιάς και της αποτελεσματικότητας στο επίπεδο της ενέργειας τότε η υγεία όσο και αν σας φαίνεται δύσκολο να το πιστέψετε, θεωρείται εξασφαλισμένη στο φυσικό σώμα για όσο σε αυτούς τους τρεις παράγοντες θα λειτουργούμε σωστά. Αυτός είναι και ένας λόγος λοιπόν για πλανητική θεραπεία, που σημαίνει ότι σήμερα η ανθρωπότητα, πρέπει να το έχετε καταλάβει οι περισσότεροι ότι λειτουργεί κάτω από το λαιμό, κάτω από την καρδιά, λειτουργεί μόνο από το ηλιακό και κάτω, το ηλιακό πλέγμα και κάτω, που σημαίνει ότι, δεν υπάρχει κανένας ανώτερος σκοπός. Δεν ξέρω αν έχετε ακούσει εσείς από κανέναν από αυτούς που κυβερνούν την ανθρωπότητα να εκφράζει γνώμη για ποιος είναι ο ανώτερος δρόμος των ανθρώπων και ποιος είναι ο προορισμός της ανθρωπότητας, εγώ τουλάχιστον δεν έχω ακούσει και τις τελευταίες δεκαετίες μάλιστα, απουσιάζουν και οι φιλόσοφοι τελείως. Δεν υπάρχει καθόλου φιλοσοφία, δεν υπάρχει καθόλου αναζήτηση, δεν υπάρχει καθόλου αυτογνωσία, από τις κεφαλές οι οποίες κυβερνούν σήμερα την ανθρωπότητα.

Από την άλλη στο επίπεδο της καρδιάς , ποιες αρχές και ποιες αξίες;

Τόσο ο σκοπός όσο και η καρδιά υπηρετούν τα γεννητικά όργανα, και το χρήμα. Το κύκλωμα του χρήματος της παγκόσμιας αγοράς.

Το μόνο λοιπόν με το οποίο λειτουργεί σήμερα η ανθρωπότητα είναι με αποτελεσματικότητα. Το μόνο που λειτουργεί για να παράγει κάτι είναι το κέντρο των γεννητικών οργάνων της ανθρωπότητας μέσα από την επιβολή σε όλους τους υπόλοιπους και μέσα από τη συσσώρευση χρήματος σε όσο το δυνατόν μικρότερα κέντρα αποφάσεων.

Αν λοιπόν θέλουμε να μιλήσουμε για πλανητική θεραπεία εκεί που πρέπει να πέσει το βάρος  παγκόσμια είναι στην πνευματική αναζήτηση, στην καλλιέργεια της παρουσίας όπως είπαμε, στην αυτογνωσία με στόχο να αποχτήσει η ανθρωπότητα σκοπό, να αποκτήσει προορισμό, να αποκτήσει αποστολή. Διότι ο προορισμός της ανθρωπότητας δεν είναι παρότι μπορεί να φαίνεται ευχάριστο, ο προορισμός όλων μας δεν είναι απλώς ένα πολύστροφο αμάξι, ή η  Ρωσίδα ή η Ουκρανέζα που θα συναντήσουμε μια φορά είτε σαν υπηρέτρια είτε σαν ερωμένη.

Ο σκοπός του ανθρώπου και της ανθρωπότητας είναι εξελικτικός.

Αν λοιπόν δεν επικρατήσει ένας προβληματισμός και μια τόνωση του νοητικού της ανθρωπότητας ποιος είναι ο προορισμός του ανθρώπου, προς τα πού πηγαίνουμε, δεν υπάρχει περίπτωση να απαλλαγεί ως είδος η ανθρωπότητα από τις διάφορες ασθένειες.

Και δεύτερο βέβαια σε επίπεδο καρδιάς είναι απαραίτητο για την ανθρωπότητα να διαλυθούν όλες αυτές οι θυμαπάτες οι οποίες κυριαρχούν και να βρεθεί ακριβώς αυτή η χρυσή ολιστική τομή συνεργασίας ανάμεσα στο εγώ και οι άλλοι, όπως είπαμε. Ανάμεσα στο άλφα κράτος με το βήτα κράτος, έτσι ώστε και να υπάρξει μια ενότητα και μια συνεργασία γι αυτή την παγκοσμιότητα, που αποκλείεται να τη φρενάρει κανείς γιατί είναι ένα νομοτελειακό σχήμα το οποίο προωθείται αυτή τη στιγμή, αλλά στα πλαίσια αυτής της παγκοσμιότητας, της επικοινωνίας, να μην οδηγηθούμε σε μια κατάσταση μάζας, κατσαριδόμαζας είτε αυτή είναι οι άνθρωποι, οι πολίτες είτε είναι κράτη τα οποία θα έχουν χάσει τις ιδιαιτερότητες τους, τον ιδιαίτερο χαρακτήρα που θα μπορούσαν να προσφέρουν στην εξέλιξη της ανθρωπότητας.

Αυτά λοιπόν είναι τα δυο σημαντικά κύρια θέματα για πλανητική θεραπεία. Το ένα είναι καλές και ορθές σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και κοινωνιών μεταξύ κρατών και της παγκόσμιας κοινότητας και το δεύτερο είναι η αναζήτηση προορισμού για το ανθρώπινο είδος .

Βλέπετε λοιπόν ότι επιχειρείται σήμερα σ’ όλο τον κόσμο μια παρέμβαση, δεν κομίζουμε γλαύκας εις Αθηνάς, και ευτυχώς ωστόσο δεν φτάνουν ας πούμε αυτά τα εικοσιπέντε εκατομμύρια Αμερικανών που προβληματίζονται πάνω σε αυτά τα θέματα ούτε τα αντίστοιχα τριάντα εκατομμύρια των Ευρωπαίων. Θα πρέπει ο προβληματισμός αυτός να απλωθεί σ’ ένα πολύ ευρύτερο πλαίσιο και αυτό είναι στο οποίο μπορούμε να προσφέρουμε εμείς και αυτό είναι που μας απασχολεί εμάς, ώστε μέσα στα επόμενα χρόνια αυτά τα νούμερα που στατιστικά και χαρακτηριστικά που ανέφερα να γίνουν πολύ μεγαλύτερα.

Σε αυτή λοιπόν τη διάθεση πέρα από τους γνωστούς τρόπους των εκδόσεων, του Τύπου, της καθημερινής μας συμπεριφοράς, όπως είπαμε επηρεάζοντας τον περίγυρο μας, σημαντικό ρόλο παίζει και ο καθαρά ενεργειακός παράγοντας, γενικώς πάλι και εδώ γίνεται σε όλο τον κόσμο μια καλή δουλεία.

Μιλάμε δηλαδή για πρακτικές καθαρά ενεργειακές όπως ο οραματισμός για την Ελλάδα που κάνουμε εμείς στο ΠΑΔΙΣΥ και ευτυχώς πάλι δεν είμαστε οι μόνοι, αλλά υπάρχουν αρκετές ομάδες οι οποίες εκπέμπουν αυτές τις θετικές σκεπτομορφές και μέχρι τώρα τουλάχιστον σ’ αυτές χρωστάμε και τη διάδοση μας και ελπίζω να μην είναι αργά να μπορέσει να διαδοθεί το όλο θέμα σε πολύ ευρύτερα νούμερα .

Αυτά λοιπόν είχα να σας πω επιγραμματικά πάνω στο θέμα της θεραπείας, αυτούς τους τρεις άξονες που συζητήσαμε, σκοπό, αρχές, και αποτελεσματικότητα, πιστεύω ότι θα ήταν άριστο το να μπορέσουμε να τις αναπαράγουμε να τις παρατηρήσουμε και στην καθημερινότητα και να λειτουργήσουμε και βοηθητικά απέναντι σε άλλους ανθρώπους με μια κουβέντα που θα τους πούμε, μπορεί να τους ευθυγραμμίσουμε σε κάτι σωστό, και θα έχουμε και την ευκαιρία να δούμε και πόσο σημαντικά είναι τα αποτελέσματα που άμεσα εκδηλώνονται στο βαθμό που βοηθήσουμε κάποιον να αντιληφθεί αυτούς τους τρεις σημαντικούς παράγοντες.