Καλή δύναμη
Είδατε ότι είχαμε ανακοινώσει και μέσω περιοδικών αλλά και απ’ αυτήν εδώ την αίθουσα, ότι από ενεργειακής πλευράς επρόκειτο να μπούμε σε μια περίοδο αστάθειας και βασισμένη στο γνωστό νόμο δράσης – αντίδρασης λέγαμε ότι ενδεχομένως θα περάσουμε από μια σοβαρή κρίση, ότι θα έχουμε κάποια δυσάρεστα γεγονότα.
Βλέπουμε ότι αυτό δυστυχώς συνέβη. Καλό είναι να εστιαστούμε στα θετικά που μπορεί να προέκυψαν απ’ όλη αυτή την ιστορία και όταν λέω θετικά, πιστεύω ότι το ξέρετε πολύ καλά οι περισσότεροι, ότι, σε μια πορεία προόδου από πλευράς ενεργειακής, περνάμε πάντα κάποια διαστήματα κάθαρσης, αν θέλετε, αστάθειας, τα λεγόμενα κενά, τα οποία έχουν ως αποτέλεσμα, του να βοηθούν εν τέλει την ενέργεια να συμπυκνώνεται μ’ έναν καλύτερο τρόπο και να επιτυγχάνεται μια ποιοτική αναβάθμιση, προκειμένου να προχωρήσει παραπέρα στην υλοποίηση του στόχου που έχουμε θέσει.
Έτσι λοιπόν νομίζω ότι το καθορίσαμε αρκετά σαφώς το τι αναμενόταν να συμβεί, μιλήσαμε για δυο περιπτώσεις συγκεκριμένα, η μία περίπτωση ήταν καθαρά ο νόμος δράσης-αντίδρασης με την έννοια που σας εξήγησα προηγουμένως κι ο δεύτερος λόγος ήταν, ότι, οποτεδήποτε γίνεται μια ενεργειακή συμπύκνωση προς υλοποίηση, είτε αναφερόμαστε σε ατομικό επίπεδο, είτε σε ομαδικό όπως εν προκειμένω στην περίπτωση της Ελλάδας, αυτή η συμπυκνωμένη ενέργεια έχει την τάση να συγκεντρώνει επάνω της, εξ επαγωγής αντίθετες σκεπτομορφές, οι οποίες για λόγους αυτοάμυνας, για λόγους αυτοσυντήρησης, έχουν κάθε λόγο να την πλήττουν.
Είναι αυτές οι αντιδράσεις που βλέπουμε να συμβαίνουν και σε προσωπικό επίπεδο δικό μας όταν παίρνουμε την απόφαση να κάνουμε μια σημαντική αλλαγή και αρχίζουμε να συσσωρεύουμε ενέργεια, όπου παρατηρούμε από διάφορα πρόσωπα και πράγματα αρχίζουν να εκδηλώνονται απέναντί μας εχθρότητες, σαν να έχει συνωμοτήσει το σύμπαν για να μας καθηλώσει και να μας κρατήσει στην προηγούμενη θέση μας και να μην μας αφήσει να προχωρήσουμε.
Αυτή η λειτουργία, αυτός ο μηχανισμός, έχει όμως και κάτι θετικό, ότι η ίδια η εξέλιξη, αυτά τα εμπόδια και τις εχθρότητες, τις παρεμβάλλει ακριβώς για να δοκιμάσει την ποιότητα του παραγόμενου «προϊόντος».
Αυτό τι σημαίνει ότι αναφερόμενος και σε ατομικό επίπεδο, όταν πάμε ν’ απαλλαγούμε από μια άσχημη συνήθεια, ή να κάνουμε κάποιες σημαντικές αλλαγές στην προσωπική μας ζωή και στον ψυχισμό μας, αλλά και σε ομαδικό επίπεδο, είτε αφορά μια ολόκληρη οικογένεια, ένα χωριό, μια πόλη, μια χώρα, ολόκληρη την ανθρωπότητα αν θέλετε, σημαίνει ότι ο καθένας πρέπει να κατακτάει επάξια το στόχο τον οποίο έχει θέσει και γι αυτό η ίδια η φύση προσελκύει επάνω του τις διάφορες αντιπαλότητες.
Αυτό όμως είναι ένα καλό κριτήριο για να δούμε αν θα βγεις νικητής απ’ αυτού του είδους τη δοκιμασία.
Έτσι λοιπόν, κάτι η φυσιολογική αντίδραση του χώρου στη συσσωρευμένη ενέργεια κι αυτή την ποιοτική αναβάθμιση της Ελλάδας, κάτι ορισμένα αντίπαλα εγρηγορότα, με την έννοια δηλαδή, αντίπαλων ιδεολογιών και συμφερόντων προς αυτήν αναβάθμιση της Ελλάδας για την οποία μιλάμε, πιστεύουμε ότι είχε σαν αποτέλεσμα αυτό το ενεργειακό χτύπημα το οποίο δεχτήκαμε.
Με την ίδια λογική, γιατί πρέπει να ξεκαθαρίσω απόλυτα ενώπιον όλων, ότι τα όσα ανακοίνωσα την προηγούμενη φορά και τα όσα συζητάμε τώρα δεν οφείλονται σε πληροφόρηση, θέλω να το ξεκαθαρίσω, αυτά που αναφέρουμε εδώ είναι επαγωγές καθαρά μέσα απ’ την ενεργειακή λογική του πράγματος και δεν ανάγονται σε πληροφορίες.
Με την ίδια λογική λοιπόν, τολμώ να συλλογιστώ και για το μέλλον, ότι μέσα απ’ αυτή τη σύγκρουση των σκεπτομορφών, προφανώς αυτά τα εγρηγορότα, τα ενάντια προς το ελληνικό εγρηγορός, που δημιούργησαν την κατάσταση που ζήσαμε το καλοκαίρι, προφανώς θα δεχτούν κάποια ανάκρουση από το ελληνικό εγρηγορός την οποία τοποθετώ μέχρι τον Φεβρουάριο.
Αυτό μένει να το δούμε με ποια μορφή μπορεί να είναι, με ποιο τρόπο, πού, πώς, πότε, δεν μπορεί να γνωρίζει κανένας, πάντως η λογική του πράγματος λεει ότι εφόσον η ελληνική σκεπτομορφή συσσώρευσε την συγκεκριμένη αντίδραση που είδαμε, είναι λογικό μέσα απ’ αυτή τη σύγκρουση να υπάρχει και η κατάλληλη ανάκρουση, η κατάλληλη δηλαδή ενεργειακή απάντηση, την οποία μέσα απ’ την εμπειρία μας, πιστεύουμε ότι θα τη δούμε μέσα στο Φεβρουάριο.
Τώρα, τα θετικά που προέκυψαν μέσα απ’ αυτή την ιστορία, νομίζω ότι το σημαντικότερο απ’ όλα ήταν πως στο σύνολό τους οι Έλληνες βγήκαν από το λήθαργο της καλοπέρασης και των δανείων, μέσα στον οποίο κοιμόντουσαν τον ύπνο τον αιώνιο μέχρι τώρα.
Έτσι λοιπόν, αυτό το βλέπουμε και από τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών, ότι ασχέτως του ποιος βγήκε, ή τι ανακατατάξεις μπορεί να γίνουν τώρα μέσα στην αξιωματική αντιπολίτευση και τι αποτελέσματα θα έχουμε, η ουσία είναι όμως ότι κοινή συνισταμένη που προέκυψε ως αποτέλεσμα των εκλογών, είναι, πρώτον ότι έχουμε υπερτονισμένη την αναγκαιότητα προστασίας του περιβάλλοντος και άρα ασχέτως του πιο κόμμα ψηφίστηκε και ποια κόμματα ενδυναμώθηκαν ή όχι, η ουσία είναι ότι μέσα στην ελληνική κοινωνία ωρίμασε η μεγάλη ανάγκη και η μεγάλη ευαισθησία προκειμένου να σωθεί και να προστατευθεί το περιβάλλον, πράγμα που όπως είχαμε ανακοινώσει κι από δω πάλι μέσα απ’ αυτό το χώρο, είχαμε πει ότι τα μεγάλα προβλήματα που θα πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας στο εξής θα πρέπει να είναι η κοινωνική ευαισθησία και οι ανθρώπινες σχέσεις ο ένας κι ο δεύτερος το περιβάλλον κι εκεί είναι που θα δίνεται η μάχη στα προσεχή χρόνια.
Βλέπουμε λοιπόν ότι, σε σχέση μ’ αυτό έχει εναρμονιστεί η ελληνική κοινωνία, ένα δεύτερο παράγοντα που βλέπουμε είναι, ότι καθαρά ακομμάτιστα, έχουμε μια ανάδειξη της πατριωτικής συνιστώσας στην Ελλάδα, διευκρινίζω όχι της εθνικιστικής, με την έννοια της υπεροχής δήθεν της ελληνικής φυλής έναντι των άλλων, ή του ρατσισμού κ.λ.π. αλλά ότι έγινε πάλι κοινή συνείδηση του ότι, αν ο καθένας δεν προστατεύσει το σπίτι του και εν προκειμένω την μοναδικότητα του πολιτισμού της πατρίδας του και του περιβάλλοντος της πατρίδας του, δεν μπορεί να συνεισφέρει ούτε στα παγκόσμια δρώμενα. Κι απ’ αυτή την πλευρά νομίζω ότι είναι ολοφάνερο αυτή η συνιστώσα του πατριωτισμού στην οποία αναφέρομαι, η οποία αναδείχτηκε κι η οποία αγκαλιάζει πολύ περισσότερο αυτή τη στιγμή την ελληνική κοινωνία.
Η τρίτη συνιστώσα που φάνηκε κι από τη μεγάλη ενίσχυση των κομμάτων της αριστεράς, είναι η κοινωνική ευαισθησία, ότι πράγματι ξυπνώντας μέσα από αυτό το λήθαργο που επανέλαβα, της καλοπέρασης και των δανεικών, αρχίζουμε όλοι και συναισθανόμαστε ότι δεν μπορεί να προχωρήσει άλλο η ανάπτυξη στην Ελλάδα και δεν μπορούμε να μιλάμε για ελληνική και εθνική αναγέννηση και πρόοδο, εάν τα δυο τρίτα ή και παραπάνω των Ελλήνων είναι κοινωνικά παραμελημένα και παραπεταμένα.
Νομίζω λοιπόν ότι από αυτούς τους τρεις παράγοντες που ανέφερα, περιβάλλον,κοινωνική ευαισθησία και πατριωτισμός, πρόκειται να προκύψει κάτι πάρα πολύ θετικό μέσα στα επόμενα χρόνια.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε από τώρα τι ακριβώς μορφή θα πάρει, εννοώ αν θα εκφραστεί μέσα από κινήματα πολιτών, ή και μέσα από κομματικούς ή και πολιτικούς συσχετισμούς, η ουσία είναι όμως ότι, έχει προκύψει μια ποιοτική αναβάθμιση, η οποία κατά την εκτίμησή μας θα εκφραστεί πολύ πιο δυναμικά στο μέλλον.
Υπάρχει ένα αρκετά σοβαρό ενδεχόμενο, να περάσουμε σε μια περίοδο πολιτικής αποσταθεροποίησης στο εξής, γιατί αυτές οι τρεις συνιστώσες τις οποίες ανέφερα, πατριωτισμός, περιβάλλον και κοινωνική ευαισθησία, όπως καταλαβαίνετε είναι κι οι τρεις αντίθετες με τις προθέσεις ορισμένων μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, ελληνικών και ξένων, που δρουν στην Ελλάδα.
Συνεπώς αυτά τα συμφέροντα από κεκτημένη ταχύτητα είναι δύσκολο να εγκολπωθούν αυτές ακριβώς τις τρεις συνιστώσες και άρα θα προσπαθήσουν με κάποιον τρόπο να αντιδράσουν.
Θέλω όμως να πιστεύω απ’ ότι βλέπω να εξελίσσεται η κατάσταση ότι, παρόλο που μπορεί να περάσουμε από μια περίοδο σχετικής αποσταθεροποίησης, ότι με τη συνεισφορά όλων μας, αυτές οι αντιδράσεις θα μπορέσουν να καμφθούν και ακόμα κι αυτό το δεδομένο οικονομικό σύστημα που υπάρχει στην Ελλάδα, τουλάχιστον για την Ελλάδα να έχει ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο.
Αυτά λοιπόν όσον αφορά τα γεγονότα που συνέβησαν, αυτή όμως η τρομερή οικολογική καταστροφή που συνέβη με τις πυρκαγιές, άπτεται άμεσα του σημερινού θέματος προς σχολιασμό, το οποίο το θέσαμε ως τίτλο, η μάχη για το μέλλον του ανθρώπου.
Το συγκεκριμένο θέμα είναι πάλι ας πούμε επικίνδυνο ζήτημα, με την έννοια ότι πιστεύω πως δεν έχει ποτέ τεθεί με τον τρόπο που πρόκειται να το θέσουμε σήμερα εδώ. Είναι ένα θέμα το οποίο εκτιμώ ότι κρατιέται μυστικό, ακόμα κι απ’ τις διάφορες εσωτερικές παραδόσεις, γιατί κανένας δεν τολμά να ομολογήσει το τι πραγματικά σημαίνει, τι πραγματικά συμβαίνει.
Θα προσπαθήσω λοιπόν να μπω σ’ αυτό το θέμα όσο το δυνατόν πιο ήρεμα ας πούμε και πιο αναλυτικά, προκειμένου να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις και να μπορέσουμε να καταλάβουμε όλοι τι γίνεται.
Αναφερόμαστε σε μάχη για το μέλλον του ανθρώπου, διότι απ’ ότι φαίνεται σ’ ολόκληρη τη διάρκεια του ρεύματος της ανθρώπινης εξέλιξης μέχρι σήμερα, αντιμάχονται δυο κυρίαρχες συνιστώσες, δυο κυρίαρχες τάσεις θα λέγαμε, των οποίων η καταγωγή είναι πραγματικά προπατορική, πρέπει να έχουν σχέση με την ίδια την καταγωγή αυτού του όντος που σήμερα αποκαλούμε άνθρωπο.
Αυτές οι δυο αντίπαλες συνιστώσες διατρέχουν ολόκληρο το φάσμα της κοινωνικής μας ζωής, συναντώνται μέσα στη φιλοσοφία, μέσα στην επιστήμη, στη θρησκεία, στην πολιτική, την οικονομία, παντού, ακόμα και στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται ο καθένας από μας μέσα στην καθημερινή του ζωή.
Θα ξεκινήσω λοιπόν με το να σχολιάσω ότι αυτό, που σήμερα είναι ο άνθρωπος, αυτό που σήμερα είναι ο καθένας από μας, δεν είναι κάτι γήινο, με την έννοια ότι ο άνθρωπος δεν είναι απ’ ότι φαίνεται γέννημα θρέμμα του οικοσυστήματος της γης, είναι κάτι άλλο.
Αυτό το κάτι άλλο το βλέπουμε και το συναντάμε σχεδόν σε όλες τις αρχαίες παραδόσεις, μέσα από τους μύθους του Παράδεισου και του φιδιού, στην αρχαία ελληνική παράδοση μέσα απ’ το μύθο του Προμηθέα, στην ινδική παράδοση, στις ινδιάνικες παραδόσεις κ.λ.π.
Νομίζω ότι αυτά δεν πρέπει να τα παίρνουμε καθόλου στ’ αστεία, από την άποψη ότι όλα μαρτυρούν πως κάποια απώτατη εποχή, υπήρξε κάποια επέμβαση εδώ.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε, γι αυτό μην πηγαίνει το μυαλό μας σε αστεία πράγματα όπως τα ούφο εν προκειμένω, αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε εάν αυτός ο παράγοντας ο οποίος επέδρασε πάνω σ’ ένα είδος ανθρωποειδούς, που υπήρχε στον πλανήτη, αν ήταν παράγοντας καθαρά φιλικός, φυσικός, δηλαδή αν κάποια άλλα όντα εν πάση περιπτώσει επιχείρησαν κάποια γενετική μετάλλαξη σε κάποιο ανθρωποειδές που βρήκαν εδώ, ή εάν το πράγμα πηγαίνει πολύ πιο μακριά σε θεωρίες τύπου μυστικής δοξασίας της Μπλαβάτσκυ και άλλες, ότι δηλαδή από ένα καθαρά πνευματικό επίπεδο κάποιες οντότητες οι οποίες διέθεταν ανεπτυγμένη τη διάνοια, το νοητικό εν πάση περιπτώσει, επέλεξαν να εμφυτευτούν μέσα σε ανθρωποειδή που υπήρχαν στον πλανήτη, προκειμένου να επιχειρήσουν μια ποιοτική αναβάθμιση μέσα σ’ αυτό το ανθρωποειδές που βρήκαν.
Το τι έγινε από κει και πέρα όμως επειδή δεν είναι καλό ν’ αναλωνόμαστε στην εικασία, αλλά να δούμε τα γεγονότα, εκείνο που έγινε από κει και πέρα, αποτέλεσε σημείο σύγκρουσης, ανάμεσα στο στρατόπεδο, ανάμεσα σ’ αυτούς οι οποίοι επιχείρησαν τη συγκεκριμένη τροποποίηση πάνω στο ανθρωποειδές που βρήκαν εδώ στη γη κι αυτό το βλέπουμε να ξεδιπλώνεται σαν ένα κοσμικό δράμα μέσα απ’ όλες τις μυθολογίες, καθώς σε άλλες παραδόσεις οι υπαίτιοι γι αυτή την αλλαγή κι αυτή τη μετάλλαξη τιμωρήθηκαν και δαιμονοποιήθηκαν, όπως ο Εωσφόρος, ή άλλοι απλώς τιμωρήθηκαν όπως ο Προμηθέας, αφήνοντας ωστόσο κι ένα περιθώριο, ότι μπορεί η συγκεκριμένη αλλαγή που έγινε και η γνώση που δόθηκε, να μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για καλό.
Η ουσία είναι πάντως ότι το προϊόν που προέκυψε μέσα απ’ αυτή την διαδικασία, εμείς δηλαδή, διαμόρφωσε συμπεριφορές και νοοτροπία, οι οποίες ήταν εντός οικοσυστήματος.
Όπως πολύ σωστά έχει λεχθεί και σ’ ορισμένες ταινίες, ο ανθρώπινος πολιτισμός μπορεί περισσότερο να προσομοιαστεί με την εξάπλωση ενός καταστροφικού ιού επάνω στον πλανήτη, ο οποίος δεν αφήνει τίποτε όρθιο, παρά σαν μια διαδικασία προόδου εν πάση περιπτώσει και βλέπουμε δηλαδή που μας έχει φέρει και σήμερα αυτή όλη η εξάπλωση, σ’ ένα σημείο που να κινδυνεύει να καταστραφεί ολοκληρωτικά το περιβάλλον μέσα στο οποίο οι ίδιοι ζούμε.
Έτσι λοιπόν, για να γυρίσουμε σ’ αυτή την τροποποίηση, που έγινε πάνω στο ανθρώπινο είδος, αυτή τη μετάλλαξη, θα πρέπει να δούμε τι χαρακτηριστικά έχει.
Μπορούμε να δούμε ως θετικά χαρακτηριστικά αφ’ ενός, προέκυψε ένα καινούργιο ον, εμείς δηλαδή, το οποίο διέθετε ευφυία και ως αποτέλεσμα τη δυνατότητα γνώσης, τη δυνατότητα ετεροπροσδιορισμού του από το περιβάλλον, δηλαδή να αισθάνεται τη μοναδικότητά του και να μπορεί να προσδιορίζει τον εαυτό του σε σχέση με τα υπόλοιπα φαινόμενα γύρω του, κάτι που δεν συναντάται σ’ αυτό το βαθμό τουλάχιστον, στα υπόλοιπα μέλη του γήινου οικοσυστήματος.
Το δεύτερο και πάρα πολύ σημαντικό είναι ότι το ανθρώπινο ον μέσα του βαθιά αισθάνεται ξένο προς αυτή τη φυσική πραγματικότητα, μέσα στην οποία βρίσκεται, με αποτέλεσμα να καλλιεργεί και να ψάχνει διαρκώς μέσα από μια αναζήτηση, ένα νόημα ζωής κι έναν τρόπο να υπερβεί αυτή την πραγματικότητα μέσα στην οποία αισθάνεται παγιδευμένος, αυτό που λέμε δηλαδή το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής που καταλαβαίνει και νιώθει μέσα της βαθιά ότι η συγκεκριμένη πραγματικότητα που βιώνουμε δεν είναι η αρχή και το τέλος, δεν είναι το άλφα και το ωμέγα, αλλά υπάρχουν πολλές άλλες πραγματικότητες τις οποίες καλούμαστε να εξερευνήσουμε.
Και ένας τρίτος παράγοντας είναι αυτή η τάση για μετασχηματισμό του matrix, για μετασχηματισμό αυτής της φυσικής πραγματικότητας μέσα στην οποία βρίσκεται το ανθρώπινο ον, με στόχο την τελειότητα, με στόχο την τελειοποίηση.
Αυτά τα τρία στοιχεία στα οποία αναφέρομαι, βλέπετε ότι δεν χαρακτηρίζουν κανένα άλλο ον του γήινου οικοσυστήματος, επαναλαμβάνω και η γνώμη μας είναι και απ’ ότι φαίνεται κι απ’ όλα τα στοιχεία που διαθέτουμε, το ίδιο το οικοσύστημα δεν θα ανέπτυσσε ποτέ, από μόνο του ένα ον, το οποίο θα το αμφισβητούσε σε σημείο που να κινδυνεύει να το καταστρέψει.
Έτσι λοιπόν ερχόμαστε στα αρνητικά τώρα, ποια είναι τ’ αρνητικά αυτής της διάνοιας, αυτής της ευφυίας, η οποία αναπτύχθηκε μέσα στο ανθρωποειδές που σήμερα μετεξελίχθηκε σε άνθρωπο.
Πρώτον και πάρα πολύ σημαντικό το εγώ, σε αντίθεση με την έννοια του εαυτού που θέσαμε ότι είναι στα θετικά, έχουμε την έννοια του εγώ, που από τη μοναδικότητα του εαυτού περνάμε στη χωριστικότητα και στο να θέλουμε να καταστήσουμε τον εαυτό μας ως κέντρο, γύρω από τον οποίο περιφέρονται όλα τα υπόλοιπα όντα τα οποία μπορεί να συναντάμε μέσα στην καθημερινότητά μας.
Αυτή η αίσθηση του εγώ έχει σαν αποτέλεσμα μια δεύτερη πολύ αρνητική συνιστώσα, η οποία είναι η συσσώρευση εξουσίας και αγαθών, θεωρώντας δηλαδή δικαιωματικά ότι ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να επιβεβαιώνει το εγώ του, συσσωρεύοντας ολοένα και περισσότερη εξουσία, ολοένα και περισσότερα αγαθά, δεν απείχε πολύ τελικά στο να επιχειρεί να υποδουλώσει με κάθε μέσο, να καταστήσει τους υπόλοιπους ανθρώπους σκλάβους και να μετατρέψει την κοινωνική και πολιτική ζωή σ’ ένα παιχνίδι δύναμης χωρίς τέλος. Και μπορεί στις παλιές κοινωνίες αυτό το παιχνίδι δύναμης για συσσώρευση εξουσίας και αγαθών να εξαντλείτο στα πλαίσια μιας πόλης-κράτους ή μιας ολόκληρης αυτοκρατορίας, σήμερα όμως με την εξέλιξη της τεχνολογίας, μέσα απ’ τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, αγκαλιάζει ολόκληρο τον πλανήτη, η τάση είναι για συσσώρευση της παγκόσμιας εξουσίας και του παγκόσμιου πλούτου ακριβώς στα χέρια λίγων, μέσα από έναν πόλεμο άνευ όρων.
Έτσι λοιπόν σ’ αυτή την προσπάθεια για συσσώρευση ερχόμαστε στον τρίτο αρνητικό παράγοντα που προέκυψε απ’ αυτή τη μετάλλαξη πάνω στο ανθρώπινο είδος που είναι η εχθρότητα προς το περιβάλλον, αυτό το «αυξάνεστε και πληθύνεστε και κατακυριεύσατε τη γη» το οποίο εφαρμόζεται σήμερα στον άκρατο βαθμό, μέσα απ’ την καταλήστευση της φύσης, την ανάλωση της φύσης, ακόμα κι αν αυτό οδηγεί στην πλήρη καταστροφή.
Έτσι λοιπόν μέσα απ’ αυτήν την αλλαγή που συνέβη πάνω στον άνθρωπο, διαμορφώθηκαν και τα βλέπουμε να γιγαντώνονται και σήμερα δύο κυρίαρχα στρατόπεδα, το ένα το θετικό ας το πούμε, αποσκοπεί στην τελειοποίηση του φυσικού κόσμου μέσα από την όσο το δυνατόν καλύτερη εναρμόνισή του και στην υπέρβασή του, προς την προκειμένου να βιώσει ο άνθρωπος κάποιες ανώτερες συνειδησιακές σφαίρες, μέσα από μια διαδικασία γνώσης και ενότητας με το όλον και η άλλη, η αρνητική συνιστώσα, μέσα από μια προσπάθεια κυριαρχίας και ανάλωσης, κατανάλωσης του φυσικού κόσμου, μέσα από την πονηρία και την χωριστικότητα.
Αυτές τις δύο τάσεις τις βλέπουμε να παλεύουν από καταβολής του σημερινού ανθρώπινου είδους, μέσα σε κάθε παράδοση, μέσα σε κάθε θρησκεία, ανάγλυφα φαίνεται αυτή η μάχη, βλέπετε στη διαφορά του της λευκής και μαύρης μαγείας για παράδειγμα, μέσα σ’ όλα τα ρεύματα, του πώς οι θρησκείες ξεκίνησαν προβάλλοντας αυτή τη θετική συνιστώσα, που προανέφερα, και κατάληξαν να διοικούνται από ιερατεία εξουσίας τα οποία ολίσθησαν προς τη δεύτερη αρνητική συνιστώσα, ακόμα και μέσα στο μοναχισμό, μέσα στον ασκητισμό δηλαδή, θα συναντήσει κανένας αυτή τη διάκριση, η μια πλευρά είναι η συμβίωση και η ένωση με τη φύση, έτσι όπως μας μεταφέρεται π.χ. η πορεία του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης κι απ’ την άλλη βλέπουμε να υπάρχει κι ο ασκητισμός εκείνος ο οποίος μισεί τη φύση και τη θεωρεί ότι είναι δείγμα του κακού, μισεί το ανθρώπινο σώμα, θέλει να το τιμωρήσει και προσπαθεί να το υπερβεί, καταστρέφοντάς το.
Βλέπουμε αυτές τις τάσεις να ενυπάρχουν και να παλεύουν παντού.
Έτσι μπορώ λοιπόν σήμερα, προεκτείνοντας αυτή την πορεία κι αυτή την αντιπαλότητα που διέτρεξε ολόκληρη την εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού, βρισκόμαστε σ’ ένα πάρα πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι, γιατί πλέον τίποτε δεν είναι αναστρέψιμο. Η εξέλιξη έχει μπει σε μια τέτοια τροχιά, που κινδυνεύει πράγματι να μην είναι αναστρέψιμη η πορεία που βιώνουμε σήμερα.
Έτσι λοιπόν φαίνεται προς το παρόν, να έχει υπερισχύσει η αρνητική τάση και η γραμμή, η οποία να δίνεται για το μέλλον του ανθρώπου, γι αυτό μιλήσαμε για μάχη για το μέλλον του ανθρώπου, να είναι η κατεύθυνση της τεχνοφεουδαρχίας, είναι ένας πολύ συγκεκριμένος όρος, που προσδιορίζει το μέλλον, το οποίο οραματίζονται ορισμένες κυρίαρχες δυνάμεις για τον άνθρωπο και για τη φύση, όπου με δυο λόγια, τεχνοφεουδαρχία σημαίνει ένα μέλον, το οποίο, το γήινο περιβάλλον θα είναι κατεστραμμένο, δεν θα υπάρχει, αλλά αυτό δεν ενοχλεί καθόλου διότι η επιλογή είναι πως το ανθρώπινο είδος ελέγχεται πολύ καλύτερα, όταν είναι αποκομμένο από το φυσικό του περιβάλλον, διότι όταν είναι εξαρτημένο για τον αέρα, το νερό, την τροφή, μονάχα από την τεχνολογία, εκείνοι οι οποίοι κατέχουν την τεχνολογία, θα είναι και οι μεγάλοι κυρίαρχοι του παιχνιδιού.
Βλέπουμε λοιπόν να υπάρχει μια γραμμή, η οποία, αυτό θυμηθείτε που σας το λέω, δεν είναι δυστυχώς αποτέλεσμα αμέλειας, ή λαθών, ή εγκληματικής αδιαφορίας, για το ότι το περιβάλλον καταστρέφεται, αλλά είναι συνειδητή απόφαση και συνειδητή γραμμή επιτάχυνσης της καταστροφής του περιβάλλοντος, προκειμένου οι ανθρώπινες μάζες να είναι απολύτως ελέγξιμες.
Το δε όραμα για το ανθρώπινο είδος, στα πλαίσια της τεχνοφεουδαρχίας, είναι η μετεξέλιξη του ανθρώπου σε μετάνθρωπο, με την έννοια ότι θα είναι ανθρωπομηχανή και άρα, δεν θα έχει καν ανάγκη του ίδιου του ανθρώπινου σώματος, αλλά η επιδίωξη είναι, αυτό που αποκαλούμε σήμερα ανθρώπινη διάνοια, ή ανθρώπινη ευφυία να μπορεί να συνεχίζεται μέσα από μηχανικά όργανα και μέλη, χωρίς να έχει καν την ανάγκη του ανθρώπινου σώματος.
Εδώ λοιπόν δίνεται και η απάντηση, γιατί είναι η μόνη λογική απάντηση, στο εξής λογικό ερώτημα που τόσα χρόνια τίθεται από πολλούς και λεει, μα καλά, αυτοί που ωθούν τις εξελίξεις, δεν καταλαβαίνουν ότι μέσα απ’ την καταστροφή του περιβάλλοντος θα καταστραφούν κι οι ίδιοι;
Μέσα σε τι είδους περιβάλλον θα ζήσουν, όταν η γη θα είναι όλη μολυσμένη;
Και η απάντηση είναι, ναι, δεν τους ενδιαφέρει για το περιβάλλον, δεν τους ενδιαφέρει η γη, δεν τους ενδιαφέρει το ανθρώπινο σώμα, γιατί ακριβώς δεν είναι γήινοι, η διάνοιά τους δεν είναι γήινη, γι αυτό και δεν σέβονται το οικοσύστημα μέσα στο οποίο βρίσκεται.
Έτσι λοιπόν, μέσα σ’ αυτά τα δύο στρατόπεδα, την πάλη που γίνεται σ’ αυτά τα δυο στρατόπεδα, το ένα στρατόπεδο ονειρεύεται την τεχνοφεουδαρχία και το άλλο στρατόπεδο, το οποίο αυτή τη στιγμή βρίσκεται πίσω σ’ αυτή τη μάχη, είναι το στρατόπεδο το οποίο προσπαθεί να εξελίξει τα πράγματα, μέσα από τον ανθρωπισμό, μέσα απ’ την οικολογική ευαισθησία και μέσα από την ελευθερία και την αυτοδιάθεση των ανθρώπων.
Θα πρέπει λοιπόν να έχουμε ένα αυστηρά διαμορφωμένο κριτήριο, αυτά τα δύο ρεύματα που σας λεω, στο μέλλον θα συγκρουστούν, στα αμέσως επόμενα χρόνια και θα συγκρουστούν πολύ άγρια, καθοριστικά κι εκεί θα κληθεί ο καθένας από μας να πάρει μέρος.
Όταν λοιπόν ρωτάμε, με ποιο κριτήριο θα επεμβαίνουμε, σας λεω ότι τα κριτήρια είναι πάρα πολύ σαφή, εάν θέλουμε να είμαστε στη σωστή πλευρά, πρέπει να ενισχύσουμε με την πράξη και με την ενέργειά μας, οτιδήποτε είναι ανθρωπιστικό, οτιδήποτε πονά τον ανθρώπινο παράγοντα, οτιδήποτε έχει κοινωνική ευαισθησία, οτιδήποτε αντιμετωπίζει τον άνθρωπο σαν ανεξάρτητη ελεύθερη οντότητα και δεν τον βλέπει σαν σκλάβο και σαν πουλερικό έτοιμο για παραγωγή, μέχρι την τελευταία στιγμή που θα πεθάνει.
Πρέπει να ενισχύσουμε οτιδήποτε σέβεται και θέλει ειρηνική και αρμονική συμβίωση με το περιβάλλον και πρέπει να ενισχύσουμε οποιαδήποτε συνιστώσα που είναι υπέρ της ανθρώπινης ελευθερίας και αυτοδιάθεσης και όχι υπέρ της κυριαρχίας και της εξουσίας, επάνω σε ανθρώπους και όντα.
Είναι πολύ απλά αυτά τα πράγματα, είναι κριτήρια αρχέγονα, τα οποία πρέπει να μας καθοδηγούν και αυτό είναι το μεγάλο μυστικό, στο οποίο αναφέρθηκα προηγουμένως, επειδή ο πλούτος, η εξουσία, τα μέσα ενημέρωσης, τα ιερατεία τα θρησκευτικά δεν τα συνέφερε ποτέ να τεθεί το δίλημμα ακριβώς έτσι, όπως σας το θέτω, γι αυτό ακριβώς μέχρι σήμερα, θολώνουν τα νερά μέσα από άλλα διλήμματα, του στυλ μονεταρισμός ή αυτό, σοσιαλδημοκρατία ή ετούτο, εργατικοί ή ρεπουμπλικάνοι, αριστεροί ή δεξιοί, όλα αυτά είναι πλαστά διλήμματα ακριβώς για να μην μπορεί να αναδειχτεί το αληθινό δίλημμα και μέσα από τα θολά νερά να μπορεί να διαιωνίζεται αυτή η καταστροφική εξουσία η οποία κινδυνεύει να φέρει τη γη στο χείλος της καταστροφής.
Είναι κάτι που το πληρώσαμε αυτό το καλοκαίρι, είναι κάτι το οποίο τα επόμενα χρόνια θα γίνει και στην Ελλάδα πάρα πολύ έντονο, γιατί οι προβλέψεις λένε, οι επιστημονικές προβλέψεις, ότι μέχρι το 2070 θα έχει επέλθει ερημοποίηση μέχρι το ύψος της Ουγγαρίας στην Ευρώπη, συνεπώς την Ελλάδα την προορίζουν να γίνει μια έρημος, η οποία να γίνει εκμεταλλεύσιμη με εγκαταστάσεις τύπου Ντουμπάι και θα δούμε σ’ όλο του το μεγαλείο όχι μόνο την ερημοποίηση, αλλά και την διαφοροποίηση πλέον όσον αφορά το όζον, τις θερμοκρασίες, την αλλαγή της ατμόσφαιρας, τα δηλητηριώδη αέρια, τους ρύπους, μας υπόσχονται ένα περιβάλλον στο οποίο θα είμαστε αποκλειστικά εξαρτημένοι με τις μάσκες από την τεχνολογία, με προοπτική να ζήσουμε από κάτω, να ζήσουμε υπόγεια, ή μέσα σε πόλεις- θόλους που θα εξαρτιόμαστε για την επιβίωσή μας καθαρά από κείνους που θα κατέχουν τα μέσα.
Πρόκειται λοιπόν να γίνει ένας αγώνας μέχρις εσχάτων και σ’ αυτό τον αγώνα θα πρέπει πολύ καλά να ξέρουμε ποιο μέρος θα πάρουμε και με ποιες δυνάμεις οι οποίες θ’ αναδειχθούν από τα κάτω, γιατί είναι κι αυτό νομοτελειακό, μπορεί προς το παρόν να είναι κάποια οικολογικά κινήματα, ή κάποιες συνιστώσες αντιπαγκοσμιοποίησης, ή κάποια αριστερά προοδευτικά, οτιδήποτε φορείς, αλλά όλα αυτά θα γιγαντωθούν και θα πάρουν πολύ σημαντικότερη κοινωνική μορφή προκειμένου ν’ αντιμετωπίσουν την καταστροφή, η οποία επέρχεται.
Μέσα λοιπόν σ’ αυτή τη δίνη που θα επακολουθήσει, οραματισμός, ενέργεια και καθημερινή στάση ζωής να είμαστε με τον άνθρωπο, με την ελευθερία, με την αυτοδιάθεση και με τον σεβασμό στη φύση.