Ομιλία του κ. Στάμου Στίνη στον Οραματισμό του Δεκεμβρίου 2008
Είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα και παρόλο ότι έχουμε αναφερθεί κι άλλες φορές στη συνειδητότητα, ωστόσο υπάρχουν κάποιες ενδιαφέρουσες εξελίξεις τις οποίες θεωρούμε σκόπιμο να μοιραστούμε μαζί σας.
Όλα τα χρόνια που έχουν περάσει ξεκινώντας από τον 19ο και 20ο αιώνα και μέχρι ακόμα τώρα, στις παρυφές του 21ου αιώνα από την μεριά της επίσημης, της κατεστημένης επιστήμης, η έννοια της συνείδησης ορίζεται ως ένα καθαρά εγκεφαλικό προϊόν.
Η συνείδηση δηλαδή είναι απλά κάποιες ηλεκτροχημικές διεργασίες και ανταλλαγές σημάτων μεταξύ των νευρώνων του εγκεφάλου και ότι πέρα από την έννοια και την κατασκευή του εγκεφάλου δεν μπορεί να υπάρξει άλλου είδους μορφή συνείδησης.
Αυτή εξακολουθεί να είναι σήμερα η κατεστημένη άποψη.
Ωστόσο τα θεμέλια αυτoύ του οικοδομήματος είναι πλέον τόσο σαθρά, ώστε είναι πλέον ζήτημα λίγων χρόνων να προχωρήσουμε σε μια πλήρη αναθεώρηση των όσων πιστεύαμε μέχρι σήμερα.
Σ΄ αυτήν την μεγάλη αλλαγή που συντελείται σε σχέση με τον παράγοντα συνείδηση και στον επιστημονικό χώρο έχουν συντελέσει κάποιοι επιστήμονες οι οποίοι τόλμησαν, στο διάβα των χρόνων, να διακινδυνέψουν και τη φήμη τους και την απόρριψη από την μεριά της ευρύτερης επιστημονικής κοινότητας και οι οποίοι πρωτοπόροι καθαρά, άνοιξαν έναν δρόμο στον οποίον τώρα έχουν συσσωρεύσει αδιάσειστα στοιχεία.
Σε ορισμένα τέτοια στοιχεία θα αναφερθούμε για να μπορέσουμε να βγάλουμε και κάποια συγκεκριμένα συμπεράσματα, στο τι είναι τελικά η συνείδηση.
Πώς παράγεται και πώς διαμορφώνει τις διάφορες ποιότητές της, σχηματίζοντας αυτόν τον όρο που έχουμε χαρακτηρίσει ως συνειδητότητα, δηλαδή ως μια προηγμένη, εξελιγμένη μορφή συνείδησης;
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά, γιατί μέχρι πρόσφατα, ξαναλέω, τα μόνα στοιχεία που είχαμε ήταν απλά οι θεωρητικές νύξεις των κβαντικών φυσικών, όπως του Αϊνστάιν και Πλανγκ περί πειραμάτων, που πιστεύω ότι οι περισσότεροι από σας έχετε ακούσει, σε σχέση με το πώς σ΄ αυτόν τον κόσμο των σωματιδίων καταργείται πολλές φορές ο χωροχρόνος, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μη τοπικές και μη χρονικές αλληλοεπιδράσεις.
Επίσης είχαμε ακούσει από τους κβαντικούς επιστήμονες τα περί ισοδυναμίας ύλης και ενέργειας, δηλαδή τα διάφορα υλικά σωματίδια δεν είναι παρά ενεργειακά πυκνώματα κατά κάποιο τρόπο, ενός ευρύτερου ενεργειακού πεδίου, το οποίο καλύπτει τα πάντα και το οποίο γεννά τα διάφορα γνωστά σε μας φυσικά πεδία όπως το βαρυτικό, το πυρηνικό, το ηλεκτρομαγνητικό κλπ.
Πέρα όμως από αυτές τις θεωρητικές νύξεις, όπως επίσης και το συμπέρασμα ότι ο παρατηρητής πάντα επηρεάζει την τροπή ενός πειράματος και την συμπεριφορά του παρατηρούμενου, δεν είχαμε και κάποια άλλα στοιχεία. Και το κύριο επιχείρημα της κατεστημένης επιστημονικής κοινότητας ήταν ότι ναι, όλα αυτά είναι ωραία στο θεωρητικό επίπεδο και ότι όλα αυτά τεκμηριώνονται απλώς με μαθηματικές συναρτήσεις, ή με συναρτήσεις πιθανοτήτων, αλλά όλα αυτά αφορούν τον μικρόκοσμο. Δηλαδή μπορεί να αφορούν την συμπεριφορά κάποιων ηλεκτρονίων, φωτονίων και εν γένει στοιχειωδών σωματιδίων αλλά στο μακρόκοσμο, δηλαδή σε επίπεδο φύσης, ανθρώπου, ζώων, ορυκτών κλπ, μας λένε ότι δεν έχουμε καμιά ένδειξη που να μαρτυρεί ότι μπορεί η συνείδηση να είναι κάτι παραπάνω από όσες λειτουργίες γίνονται μέσα στο μυαλό του καθενός.
Εδώ λοιπόν ήρθαν να προσφέρουν έναν καταλυτικό ρόλο ορισμένοι ερευνητές. Και θα αρχίσω από τον παλιότερο, χρονικά, ο οποίος είναι σήμερα 77-78 χρόνων.
Αναφέρομαι στον Μπάξτερ έναν ερευνητή που έχει γίνει γνωστός από ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε παλιότερα και λέγεται «Η μυστική ζωή των φυτών» και είναι ένας πρωτοπόρος ερευνητής, ο οποίος έχει συσσωρεύσει μέχρι σήμερα αδιάσειστα στοιχεία, στοιχεία που ακόμα και σε πρόσφατα συνέδρια, παρόλο που είχε συνασπιστεί εναντίον του ένας μεγάλος αριθμός της επιστημονικής κοινότητας, δεν κατόρθωσε να καταρρίψει και αποδέχτηκε ότι είναι πράγματι έτσι.
Τι στοιχεία;
Ότι τα φυτά και όχι μόνο, όπως θα δούμε στη συνέχεια, αισθάνονται, αντιλαμβάνονται συναισθήματα, σκέψεις και μάλιστα όχι μόνο αυτό, αλλά επικοινωνούν και μεταξύ τους ακαριαία –χωρίς να παίζει ρόλο δηλαδή η απόσταση που βρίσκεται μεταξύ τους – συγχρονιζόμενα μέσα από ένα ενιαίο πεδίο το οποίο επειδή δεν υπήρχε κάποια ονομασία μέχρι τότε, αναγκάστηκε ο Μπάξτερ να δώσει τον όρο του βιοσυντονισμού. Δηλαδή ότι τα ζώντα κύτταρα συντονίζονται μέσω κάποιου πεδίου μεταξύ τους.
Δεν χρειάζεται να σας αναφέρω ένα-ένα τα πειράματα τα οποία είναι άκρως εντυπωσιακά (μπορεί να τα βρει κανείς στο διαδίκτυο ανά πάσα στιγμή) όμως το σημαντικό είναι ότι εάν κάποιος επιτεθεί σε ένα φυτό είτε πρακτικά κόβοντάς του ένα φύλλο, είτε καίγοντας του ένα φύλλο με ένα σπίρτο, ή μ΄ ένα τσιγάρο, εκείνο που ανακάλυψε ο Μπάξτερ βάζοντας αισθητήρες στα φυτά είναι ότι «τρελαίνονταν» !
Δηλαδή όχι μόνο αντιλαμβάνονται αυτού του είδους τα ερεθίσματα αλλά πονάνε. Και όχι μόνο αυτό, αλλά βάζοντας αισθητήρες σε αποστάσεις, ακόμα και σε πολύ μεγάλες αποστάσεις σε άλλα φυτά τα οποία είχαν βρεθεί για ένα μικρό χρονικό διάστημα μαζί με κάποιο αρχικό φυτό και έτσι είχαν συντονιστεί μεταξύ τους είδε ότι, ακόμα και χωρίζοντας τα και βάζοντάς τα χιλιόμετρα μακριά όταν γινόταν επίθεση σε ένα φυτό το άλλο που μπορεί να βρισκόταν πολλά χιλιόμετρα μακριά αντιδρούσε με παρόμοιο τρόπο, που σημαίνει ότι συντονιζόταν και γι΄ αυτό βγήκε και ο όρος βιο-συντονισμός ότι συντονίζεται και αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει στο αδελφό φυτό.
Τα στοιχεία όμως δεν ήταν μόνο βάσει της πρακτικής επίθεσης, αλλά και της νοητικής. Εκείνο δηλαδή που ανακάλυψε ο Μπάξτερ στην πορεία ήταν ότι, όσες φορές του γεννήθηκε η σκέψη, αυθόρμητα, προσέξτε τη λέξη αυθόρμητα να κάνει κακό στο φυτό αυτό αντιδρούσε με τον ίδιο τρόπο ακριβώς με όταν πράγματι επενέβαινε επάνω του. Το ίδιο και τα αδελφά φυτά σαν να υπήρχε ένα πεδίο βιο-συντονισμού όπου τα φυτά αντιλαμβάνονταν προθέσεις, αντιλαμβάνονταν σκέψεις και συναισθήματα.
Το πράγμα προχώρησε ακόμα παραπέρα στις έρευνες του Μπάξτερ και ανακάλυψε ότι, όταν οι σκέψεις δεν ήσαν αυθόρμητες, δηλαδή ήταν προκατασκευασμένες και έλεγες από πριν ότι τώρα θα δοκιμάσω να κάνω μια σκέψη να βλάψω αυτό το φυτό σε αυτήν την περίπτωση δεν αντιδρούσαν!
Πέρα όμως από τα φυτά, παρακινούμενος, ο Μπάξτερ έκανε πειράματα όχι μόνο με φυτά αλλά και με άλλες μορφές ζωής πιο χαμηλής μορφής.
Με γιαούρτια!
Μην σας κάνει εντύπωση αυτό. Όπως ξέρετε τα γιαούρτια περιέχουν μύκητες. Έριχνε λοιπόν μέσα στα γιαούρτια αντιβιοτικό και το γιαούρτι τρελαινόταν. Μέσα από τους αισθητήρες που είχε βάλει στο γιαούρτι πεταγόταν η ακίδα εκεί πάνω και αντιδρούσε με πανικό και όχι μόνο το συγκεκριμένο γιαούρτι, αλλά όπως σας είπα και άλλα αδελφά γιαούρτια που πρώτα ήσαν κοντά και είχαν συντονιστεί και μετά μπορεί να ήσαν σε αποστάσεις κτιρίων, ή χιλιομέτρων μακριά.
Αυτά τα πειράματα λοιπόν θεμελίωσαν ένα φαινόμενο το οποίο έχει μείνει γνωστό ακόμα σαν όρος «βιο-συντονισμός» ή φαινόμενο Μπάξτερ γιατί στην αρχή, οι συνάδελφοί του θέλανε να τον κοροϊδέψουν και κάποτε που ανακοίνωσε αυτά τα πειράματα, σε ένα συνέδριο οι άλλοι για να γελάσουν το αποκάλεσαν «το φαινόμενο Μπάξτερ.»
Όταν όμως μετά δεν μπόρεσαν να καταρριφθούν όλα αυτά τα στοιχεία, καθιερώθηκε ως ένας δόκιμος όρος.
Πέρα όμως και από τα γιαούρτια, πάμε αλλού.
Έχουν γίνει πειράματα και με καθαρή, ανόργανη ύλη.
Προσέξτε το αυτό γιατί είναι πάρα πολύ σημαντικό. Αν δηλαδή είχαμε δει ότι ορισμένα είδη ζώων όπως τα δελφίνια που έχουν γίνει πολλά πειράματα, ότι συντονίζονται, ή με τα αποδημητικά πτηνά, ή με τις μέλισσες, ή τα μυρμήγκια για το πώς διαθέτουν ένα επίπεδο συντονισμού μεταξύ τους και για το πώς ανταποκρίνονται γνωρίζοντας διαδρομές και αντιλαμβανόμενα συναισθήματα και όλα τα σχετικά.
Πέρα όμως από τα ζώα και τα φυτά υπάρχουν πάρα πολλά στοιχεία που δείχνουν, ότι και η ανόργανη ύλη συντονίζεται και ότι κατακρατεί και αντιδρά ανάλογα σε πληροφορίες, είτε αυτές είναι συναισθήματα, είτε σκέψεις, είτε διάφορα άλλα είδη από ερεθίσματα.
Πρωτοπόρος σε αυτόν τον τομέα είναι ένας γιαπωνέζος, ο Μασσάρο Μότο, ο οποίος έχει κάνει μια σειρά από πειράματα με το νερό.
Συγκεκριμένα κρυστάλλωνε μέρη νερού και εξέπεμπε επάνω τους συγκεκριμένα συναισθήματα.
Εκείνο που αποδείχθηκε πέραν πάσης αμφιβολίας είναι, ότι, το σχήμα που έπαιρναν οι κρύσταλλοι του νερού ήταν χαρακτηριστικό των συναισθημάτων και των σκεπτομορφών οι οποίες ασκούνταν επάνω τους.
Π.χ όταν έλεγες στο νερό “σ΄ αγαπάω πολύ”, ή του έλεγες μια προσευχή, ή του εξέφραζες διάφορες θετικές σκέψεις, έβλεπες -και υπάρχουν πάρα πολλές φωτογραφίες τις οποίες τράβαγε με ειδικές κάμερες μεγέθυνσης στους κρυστάλλους του νερού- ότι σχημάτιζαν διάφορα υπέροχα σχήματα συμμετρικά, καθαρά, πανέμορφα, ενώ σε αντίθετες περιπτώσεις, όπου το νερό ήταν μολυσμένο, ή ασκούνταν πάνω στο νερό μολυσματικές σκέψεις, οι κρύσταλλοι του νερού έπαιρναν κάτι πολύ άσχημα και ασύμμετρα σχήματα.
Δεν είναι όμως πάλι μόνο αυτό.
Έχει προχωρήσει ακόμα πάρα πέρα μια ομάδα Ρώσων επιστημόνων.
Αυτά είναι πρόσφατα πειράματα, που θα σας αναφέρω τώρα.
Οι Ρώσοι αυτοί επιστήμονες εισήγαγαν μόριο dna -έφθασαν τόσο βαθιά- μέσα σε σωλήνα κενού και βομβαρδίζοντάς το με ακτίνες Χ μετά μετρούσαν κάνοντας φασματοσκοπική ανάλυση και μετρούσαν με τις αιχμές του φάσματος το υλικό του dna και κατέγραψαν το υλικό του dna.
To πάρα πολύ εντυπωσιακό το οποίο παραμένει ακόμα για την επιστημονική κοινότητα άλυτο είναι ότι, ενώ στη συνέχειa αφαίρεσαν από το σωλήνα κενού τα ίχνη dna και άρα ο σωλήνας κενού ήταν πράγματι κενός, δηλαδή αυτό που λέμε ούτε καν αέρας κοπανιστός αλλά πλήρες κενό, βομβαρδίζοντας τον πάλι με ακτίνες Χ, η φασματοσκοπική ανάλυση έβγαζε τις ίδιες αιχμές – προσέξτε – που έβγαζε όταν υπήρχε μέσα το υλικό του dna!
Από εκεί και πέρα καταρρίπτεται πλέον κάθε παραδοσιακή έννοια και αποδεικνύεται ότι το ίδιο το κενό –ούτε καν αέρας- σας επαναλαμβάνω κατακρατεί πληροφορία. Συγκρατεί πληροφορία!
Σ΄ αυτό προσθέστε και της ομοιοπαθητικής την συλλογιστική, η οποία έχει μπει κάτω από το μικροσκόπιο της επιστήμης και στο Παν/μιο του Στάμφορντ και έχουν βρεθεί αδιάσειστα στοιχεία ότι, αυτή η συγκεκριμένη αραίωση που γίνεται στην διαδικασία της ομοιοπαθητικής, ακόμα και αν φθάσει σε μηδενική περιεκτικότητα ιχνοστοιχείων, η συγκεκριμένη κάψουλα, ή το συγκεκριμένο δισκίο αναδεικνύει την ίδια πληροφορία, αναδεικνύει δηλαδή την πληροφορία της ουσίας, η οποία υπήρχε αρχικά και αραιώθηκε στην πορεία.
Έχει αποδειχτεί πλέον περίτρανα ότι δεν αποτελεί placebo, δηλαδή θέμα αυθυποβολής η ομοιοπαθητική, ούτε οι άλλες παρόμοιες θεραπείες, οι οποίες βασίζονται σε αυτήν ακριβώς την δυναμοποίηση και αποτύπωση της πληροφορίας.
Έρχονται λοιπόν πάνω σε όλα αυτά (φανταστείτε ότι και το κενό συγκρατεί πληροφορία) έρχεται ο Τζέιμς Λάβλογκ με την θεωρία της Γαίας και ο Ρούμπερτ Σελντρέικ με την θεωρία των μορφογεννητικών πεδίων. Και ο μεν Λάβλογκ εισάγει την έννοια μιας παν-συνείδησης του πλανήτη γη με την έννοια ότι, όλα τα αντικείμενα, ή όντα με την παραδοσιακή έννοια τα οποία υπάρχουν στον πλανήτη γη, δεν λειτουργούν αυτόνομα, αλλά όλα αποτελούν μονάδες συνείδησης ενός πολύ ευρύτερου σχηματισμού συνείδησης που δεν είναι άλλος από τη γαία, τη γη μας.
Ο Σελντρέικ το προχώρησε το πράγμα ακόμα πιο πολύ και σήμερα βρίσκεται στην αιχμή της έρευνας κάνοντας πειράματα που είναι ευρείας κλίμακας και μπορείτε και για αυτά να βρείτε πληροφορίες στο διαδίκτυο.
Αυτός τι κάνει;
Ξεκινώντας πρώτα από ανόργανα υλικά διαπίστωσε- γιατί ήταν βιολόγος, προτού αρχίσει να ασχολείται με όλα αυτά για την φύση της συνείδησης- ότι όταν κατασκεύαζε κάποιου είδους κρυστάλλους, ότι αυτοί διέθεταν μνήμη.
Όταν δηλαδή ξεκινούσε και έπαιρνε στο εργαστήριο τα πρώτα υλικά για να κατασκευάσει ένα συνθετικό κρύσταλλο, την πρώτη φορά έκανε ένα χ χρονικό διάστημα για να τον κατασκευάσει. Τις επόμενες φορές όμως, ο χρόνος ήταν πολύ λιγότερος σαν να ήξεραν τα υλικά πώς να ταιριάξουν μεταξύ τους σχημάτιζαν τον κρύσταλλο πολύ νωρίτερα. Αυτό τον έκανε να παραξενευτεί και να σκεφθεί ότι ενδεχομένως στη φύση υπάρχει κάποια συλλογική μνήμη, κάποιο πεδίο στο οποίο συγκρατούνται όλες αυτές οι πληροφορίες και άρα, κάθε πράξη που επαναλαμβάνεται γίνεται πολύ πιο εύκολα από ότι την πρώτη φορά που χρειάζεται μια έξτρα ενέργεια, για να μπορέσει να λειτουργήσει.
Έτσι λοιπόν, ο Σελντρέικ προχώρησε σε πάρα πολλά πειράματα. Θα έχετε ακούσει για την ιστορία του 100ου πίθηκου, όπου διαπίστωσε ότι σε πολλά ζώα ακόμα κι αν είναι απομονωμένα μεταξύ τους, όταν μια ομάδα ζώων αποκτήσει μια δεξιότητα μέσα από εκπαίδευση τα υπόλοιπα ζώα της ίδια ράτσας, ακόμα κι όταν βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά, αποκτούν τις ίδιες ακριβώς δεξιότητες.
Το προχώρησε ακόμα περισσότερο με ανθρώπους και έκανε πάρα πολλές στατιστικές δίνοντας σε ομάδες ανθρώπων λυμένα σταυρόλεξα (σταυρόλεξα που τα είχαν ήδη λύσει από πριν) και σε άλλες ομάδες σταυρόλεξα που είχαν κατασκευαστεί μόλις εκείνη τη στιγμή. Απέδειξε με στατιστικούς δείκτες ότι, εκείνοι που παρέλαβαν σταυρόλεξα που είχαν λυθεί από άλλους πριν, καθόντουσαν να τα λύσουν με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία και πολύ πιο σύντομα από τους άλλους, που παίρνανε τα σταυρόλεξα που μόλις είχαν κατασκευαστεί.
Άλλο πείραμα.
Έδωσε σε ομάδες πληθυσμών αυτά τα γιαπωνέζικα ποιηματάκια, τα χάι κου επίτηδες σε ομάδες πληθυσμών που δεν γνώριζαν γιαπωνέζικα, αλλά χώρισε σε τρεις κατηγορίες τα ποιήματα.
Στην πρώτη ομάδα έδωσε παραδοσιακά ποιήματα τα οποία είχαν μάθει γενιές από γιαπωνεζάκια, στην άλλη ομάδα ποιήματα που είχαν μόλις φτιαχτεί εκείνη τη στιγμή και στην τρίτη ομάδα ποιήματα αλαμπουρνέζικα, που να μοιάζουν με γιαπωνέζικα στην εκφώνηση, αλλά που δεν είχαν κανένα νόημα.
Πάλι οι στατιστικοί δείκτες έδωσαν μια συντριπτική υπεροχή ευκολίας αποστήθισης στην πρώτη ομάδα, που είχαν πάρει τα παραδοσιακά χάι κου. Αντίθετα η δεύτερη ομάδα καθυστέρησε ακόμα περισσότερο και η τρίτη με τα αλαμπουρνέζικα ακόμα περισσότερο, προσπαθώντας να παπαγαλίσει κάτι το οποίο δεν υπήρχε καν εκείνη τη στιγμή σαν γλώσσα.
Μέσα από όλα αυτά τα πειράματα του Σελντρέικ που όπως σας είπα εξακολουθεί να κάνει έρευνα αιχμής, θα δείτε ότι κάνει χιλιάδες πειράματα που μπορεί να συμμετέχει ο οποιοσδήποτε.
Π.χ. με το γνωστό παιχνιδάκι του από πίσω κοιτάγματος.
Προχωρεί κάποιος και εσύ τον βάζεις στο μάτι και λες για να δω αν τον κοιτάζω έντονα θα το αντιληφθεί να γυρίσει, να νιώσει κάτι;
Αυτό όμως το παιχνιδάκι που αποδεικνύει όμως μια εξ αποστάσεως αλληλεπίδραση υπαρκτή, η οποία δεν έχει σχέση με εγκεφαλικά κύματα, ούτε με τίποτα, αλλά προϋποθέτει ένα πεδίο μέσα από το οποίο να γίνονται αυτές οι αλληλεπιδράσεις, ο Σελντρέικ έπιασε και το έβαλε μέσα σε στατιστικά πλαίσια και έχει απαντήσει και έχει συμμετάσχει στα πειράματά του ένας πληθυσμός χιλιάδων ατόμων, μέσω του οποίου έχει αποδείξει αδιάσειστα την ύπαρξη του φαινομένου της πίσω ματιάς!
Έχει κάνει άλλα πειράματα αποδεικνύοντας και τεκμηριώνοντας στατιστικά πάλι το γνωστό σε όλους μας ότι αν αφήσεις ένα κατοικίδιο ζώο χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι σου, βρίσκει το δρόμο και μπορεί να γυρίσει πίσω. Πράγμα που εξακολουθεί και παραμένει ανεξήγητο ακόμα για την επιστήμη.
Μέσα από όλα αυτά λοιπόν τα πειράματα ο Σελντρέικ θεμελίωσε την θεωρία των μορφογεννητικών πεδίων, η οποία θεωρείται από όλους τους πρωτοπόρους ερευνητές ότι κάπως συνοψίζει τα πράγματα και ότι είναι η πιο δόκιμη και η οποία με λίγα λόγια λέει τα εξής:
Πρώτον υπάρχει ένα πεδίο, το οποίο μορφο-γεννά. Δηλαδή είναι ένα πεδίο το οποίο σύμφωνα με τις πληροφορίες που διαθέτει είναι εκείνο που γεννά τις υλικές μορφές. Είναι ένα πεδίο το οποίο διαποτίζει τα πάντα. Πρώτα σε αυτό δημιουργούνται κάποια ενεργειακά καλούπια και ανάλογα με τα καλούπια που σχηματίζει, ορίζει μετά γιατί είναι αυτό που ελέγχει και μεταφέρει τις πληροφορίες, ορίζει και δημιουργεί τα διάφορα υλικά σώματα.
Με αυτήν την έννοια τεκμηριώνεται μέσω ενός άλλου τρόπου επιστημονικότατου αυτή τη φορά, η παραδοσιακή άποψη περί του ότι ο κάθε άνθρωπος διαθέτει ένα ενεργειακό πεδίο που το λένε αύρα, ότι το ίδιο διαθέτουν και τα ζώα, ότι παρόμοιο διαθέτουν και τα άψυχα υλικά και ότι όλα αυτά κολυμπούν σε ένα ενιαίο ωκεανό ενέργειας μέσα από τον οποίον ανταλλάσσονται συναισθήματα, σκέψεις, ενέργειες, πληροφορίες και άρα ότι μιλάμε για ένα αδιάσπαστο όλον μέσα στο οποίο, προσέξτε, οι αλληλεπιδράσεις είναι ανεξάρτητες του χρόνου, δηλαδή συμβαίνουν ακαριαία και ανεξάρτητες του τόπου, ανεξάρτητες της απόστασης.
Έτσι λοιπόν τα μορφογεννητικά πεδία -κατά κάποιον τρόπο- έρχονται να κουμπώσουν, να ταιριάξουν σε αυτήν την έννοια που υπήρχε από την αρχαιότητα περί αιθέρα την οποία οι φυσικοί στην περίοδο του Αϊνστάιν την απέρριψαν και προφανώς είναι ζήτημα χρόνου πότε θα επανέλθει πάλι δριμύτερη η συγκεκριμένη θεωρία. Διότι υπάρχει σωρεία πλέον πειραμάτων και αποδείξεων για την ύπαρξη ενός τέτοιου πεδίου το οποίο γεννά όλα τα υπόλοιπα.
Στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον όπως και στο Στάμφορντ έχουν ξεκινήσει από το 1960 ολόκληρες ομάδες διακεκριμένων επιστημόνων, οι οποίοι μελετούν τέτοιου είδους φαινόμενα.
Από το πανεπιστήμιο του Πρίνστον ήδη τώρα συντελείται μια νέα έρευνα, η οποία ονομάζεται έρευνα νοοσφαιρικού θορύβου.
Θα μου πείτε τι είναι αυτό το πράγμα έτσι;
Η ουσία είναι ότι έχουν ανακαλύψει ότι, αυτός ο φυσικός θόρυβος, δηλαδή κάποια άτακτη ακτινοβολία, παράσιτα τα οποία υπάρχουν στη φύση και τα οποία μπορεί κανείς να τα συλλάβει με έναν ραδιοφωνικό δέκτη, γυρίζοντας όπου δεν υπάρχει σταθμός, ότι είναι ένα πολύ ευκολοεπηρέαστο υλικό αυτός ο θόρυβος, ο οποίος σχετίζεται πάρα πολύ με τις ψυχικές διαθέσεις των κατά τόπους ανθρώπων. Έτσι λοιπόν εγκαθιστώντας ένα δίκτυο σε ολόκληρο τον κόσμο καμιά 80ριά δεκτών θορύβου και συνδυάζοντας όλα τα στοιχεία που παίρνει, μέσω υπολογιστή, έχει αποδείξει ότι, πριν ή κατά την διάρκεια σημαντικών γεγονότων, είτε σημαντικών παγκοσμίως γεγονότων (όπως ήταν η επίθεση στους δίδυμους πύργους), είτε σημαντικών τοπικών γεγονότων, όπως η εκδήλωση σεισμών, αλλά όχι μόνο δυσάρεστων πραγμάτων, αλλά και ευχάριστων, όπως είναι η παραμονή της πρωτοχρονιάς, σε μεγάλες γιορτές, σ΄ αυτές τις περιπτώσεις επηρεάζεται άμεσα ο νοοσφαιρικός θόρυβος. Επηρεάζονται άμεσα οι ενδείξεις που στέλνουν στον κεντρικό υπολογιστή του Πρίνστον όλοι αυτοί οι δέκτες που είναι εγκαταστημένοι στα διάφορα σημεία του κόσμου.
Μάλιστα δεν είναι κι αυτό τυχαίο, έχει παρατηρηθεί ότι σε καταστάσεις αγωνίας ότι ο νοοσφαιρικός θόρυβος ανεβαίνει.
Δηλαδή τι ανεβαίνει;
Η αταξία, γιατί θόρυβος σημαίνει αταξία. Ενώ αντίθετα σε καταστάσεις χαράς έχει παρατηρηθεί ότι το επίπεδο του νοοσφαιρικού θορύβου κατεβαίνει, άρα εμφανίζεται περισσότερη οργάνωση, περισσότερη, αρμονία.
Έτσι λοιπόν σε συνδυασμό με την θεωρία των μορφογεννητικών πεδίων σήμερα έχει τεκμηριωθεί σχεδόν με απόλυτη σιγουριά η ύπαρξη αυτού του διαφορετικού πεδίου, που είτε αιθέρα το πούμε, είτε μορφογεννητικό πεδίο το πούμε, δεν έχει σημασία, το οποίο κατακρατά πληροφορίες, κατακρατά συναισθήματα, σκέψεις, προθέσεις και ορίζει με τις πληροφορίες αυτές τα υλικά πράγματα.
Εδώ λοιπόν για να ολοκληρώσουμε και σιγά-σιγά να έρθουμε και στην έννοια της συνείδησης.
Σύμφωνα με την κλασσική της έννοια η συνείδηση προέρχεται από το συν + ειδέναι που σημαίνει γνωρίζω, κατανοώ, με την έννοια της αντιληπτικότητας. Δηλαδή ότι όταν μια δομή, ένα υλικό κάτι, έχει την ικανότητα της αντιληπτικότητας, δηλαδή έχει κάποιο μηχανισμό με τον οποίον να μπορεί να αντιλαμβάνεται το περιβάλλον και τον εαυτόν της, τότε λέμε ότι αυτή η συγκεκριμένη μονάδα, αυτή η δομή διαθέτει συνείδηση.
Όλα αυτά λοιπόν που είπαμε, έρχονται να καταρρίψουν συθέμελα την έννοια της εγκεφαλικής συνείδησης, του ότι δήθεν μόνο εκείνοι οι οργανισμοί οι οποίοι διαθέτουν εγκέφαλο, ή νευρώνες, ή τέλος πάντων κάποιο είδος δικτύου νευρώνων μέσω των οποίων ανταλλάσσονται ηλεκτροχημικά σήματα, ότι μόνο αυτοί έχουν την ικανότητα της αντίληψης, άρα της συνείδησης και άρα, ότι η συνείδηση είναι γέννημα μόνο της εγκεφαλικής, ή μόνο της νευρωνικής λειτουργίας.
Αυτό πλέον πάει περίπατο και είναι ένα τεράστιο λάθος.
Εκείνο λοιπόν που αποδεικνύεται είναι ότι η συνείδηση δηλαδή η ικανότητα της αντιληπτικότητας, είναι μια ιδιότητα διάχυτη μέσα στην φύση, διάχυτη μέσα στο σύμπαν, δεν έχει καμιά σχέση με τον εγκέφαλο, ούτε καν με κύτταρα. Δηλαδή και η παραδοσιακή έννοια της ζωής, η οποία ήταν εστιασμένη στο επίπεδο του κυττάρου και αυτή αναθεωρείται.
Σήμερα λοιπόν η μοντέρνα άποψη η οποία σίγουρα θα είναι η επικρατούσα άποψη στο εγγύς μέλλον, είναι ότι συνείδηση διαθέτει όλο το σύμπαν με ακλόνητη βεβαιότητα, ξεκινώντας από το επίπεδο του κενού και επεκτεινόμενη στα σωματίδια, στην ανόργανη ύλη, στα μόρια στους κυτταρικούς οργανισμούς και στους πιο σύνθετους οργανισμούς όπως είναι τα ζώα, τα φυτά και οι άνθρωποι.
Και ότι επίσης αυτό που αντιλαμβάνεται από το ίδιο το κενό μέχρι το κάθε μόριο, ο κάθε οργανισμός δεν είναι κάτι στατικό, δεν είναι κάτι που είναι εγκλωβισμένο και παραμένει μόνο σε αυτήν την μονάδα συνείδησης. Είναι κάτι το οποίο συντονίζεται και το βίωμά του, την εμπειρία του την εκθέτει και την ανταλλάσσει με το όλον γύρω του. Γι αυτό λέμε ότι αυτές οι αλληλεπιδράσεις είναι μη τοπικές, μη χωρικές. Δηλαδή κάθε τι που βιώνω εγώ και ο καθένας από μας εδώ, σε ένα επίπεδο το οποίο είναι ασυνείδητο προς το παρόν για μας, το μοιραζόμαστε ακαριαία, με τα πάντα γύρω μας χωρίς να χρειαζόμαστε κανένα χρονικό διάστημα.
Με αυτήν την έννοια λοιπόν τα πάντα είναι ένας τεράστιος ωκεανός συνείδησης και οδηγούμαστε στο παλαιό ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΛΗΡΩΝ. Με την κυριολεκτική πλέον έννοια, ότι δηλαδή ο παράγοντας της συνείδησης είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών
Στην έννοια της συνειδητότητας καταλαβαίνουμε πολύ καλά ότι η συνείδηση, αν την αποκόψουμε από την ολότητά της, αλλά την δούμε πλέον να εστιάζεται σε συγκεκριμένα πλέον άτομα, ανθρώπους, μονάδες συνείδησης, τότε εκ των πραγμάτων σπάζοντας αυτήν την ολότητα και λειτουργώντας χωριστικά θα δούμε, θα διαβαθμίσουμε κάποιες ποιότητες συνείδησης.
Έτσι, με τα ανθρώπινα κριτήρια, λέμε ότι ένα φυτό έχει πιο προηγμένη συνείδηση από την συνείδηση που διαθέτει ένας κρύσταλλος, ένα ζώο πιο προηγμένη συνείδηση από αυτή που διαθέτει ένα φυτό και πάει λέγοντας.
Αυτού του είδους η διάκριση διαβαθμίζει και την έννοια της συνειδητότητας, δηλαδή, ότι όσο πιο προηγμένη συνείδηση έχει κάτι στα δικά μας τα μάτια που λειτουργούν εκτός ενότητας, εκτός ολότητας, όσο πιο προηγμένη συνείδηση εμφανίζει μια δομή, λέμε ότι, άρα διακατέχεται από υψηλότερη συνειδητότητα, θεωρώντας ότι, άρα, υπάρχει μια εξελικτική κλίμακα μέσα στον ωκεανό της συνείδησης που δίνει την δυνατότητα σε κάποιες μονάδες συνείδησης, σε κάποια όντα σιγά- σιγά να εξελίσσονται συσσωρεύοντας εμπειρία και έτσι να διαμορφώνουν μια υψηλότερη συνειδητότητα.
Αυτό είναι ένα τελευταίο συμπέρασμα, το οποίο επίσης επαληθεύει κάποιες εξελικτικές θεωρίες και δοξασίες που ξεκινούν από την αρχαιότητα, ότι υπάρχει δηλαδή ένα σχέδιο ας πούμε εξέλιξης όλων των όντων και όχι μόνο των όντων με την έννοια που τα αισθανόμαστε οι περισσότεροι, που όταν λέμε όντα εννοούμε μόνο τα ζώα και τους ανθρώπους, αλλά μιλάμε για όλα, αυτές τις αισθανόμενες μονάδες συνείδησης, όπου όπως είπαμε υπάρχει ένα σχέδιο μέσα από την συσσώρευση εμπειρίας να εξελίσσεται πλέον και ο παράγοντας συνειδητότητα, δηλαδή να έχουμε μορφές αναβαθμισμένης συνείδησης όπου, προσέξτε, επειδή όλα επικοινωνούν και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους σ΄ αυτό ευρύτερο πλαίσιο ακόμα και όταν ένας άνθρωπος ανεβάζει την συνειδητότητά του, στην ουσία λειτουργεί για το σύνολο. Στην ουσία δηλαδή αυτές τις αναβαθμισμένες ποιότητες που κατακτά ο καθένας μας, είτε το γνωρίζει, είτε όχι, τις μοιράζεται με το σύνολο και άρα μέσα από τη δική του πορεία λειτουργεί λυτρωτικά και για το όλον!
Αυτήν λοιπόν είναι η πιο ψηλή έννοια την οποία διαθέτουμε σε σχέση με την συνειδητότητα ότι, εξελίσσομαι, ανελίσσομαι, προχωρώ και μέσα από την ποιοτική αναβάθμιση της συνείδησής μου και άρα την κατάκτηση ενός υψηλότερου επίπεδου συνειδητότητας λειτουργώ λυτρωτικά και για το σύνολο, διότι ακριβώς αυτό το «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών» πεδίο συνείδησης, χρησιμοποιεί εμένα και τον καθένα από μας σ΄ αυτήν την αέναη πορεία αυτο-εξέλιξής του και ποιοτικής του ανέλιξης.
Έτσι λοιπόν καταλαβαίνουμε, εν κατακλείδι, ότι, κανένας δεν είναι μόνος του, πρώτον, ότι όσο κι αν η ψευδαίσθηση αυτή της υλικής πραγματικότητας μας κάνει να νομίζουμε ότι είμαστε μια σταγόνα απομονωμένη από τον ωκεανό, ωστόσο δεν είναι έτσι, είμαστε μια σταγόνα σε πλήρη επαφή και επικοινωνία με τον ωκεανό και μέσα σ΄ αυτό το πλαίσιο της ενότητας, μην νομίζετε ότι, κάτι που κατακτά ο καθένας από μας πηγαίνει χαμένο ή ότι είναι άνευ αντικρίσματος.
Κάθε τι που κατακτά ο καθένας από μας έχει ένα τεράστιο αντίκρισμα όχι μόνο για τον εαυτόν του, αλλά και για το σύνολο της δημιουργίας.