Ομιλία για την Αγάπη

Πέρα από το κραχ, και πέρα από τις μετοχές που πέφτουν, πέρα από τα σπίτια που κατάσχωνται και πέρα από τα τρόφιμα που ακριβαίνουν, πέρα από την Ουάσιγκτ0ν και πέρα από τη Μόσχα, πέρα απ την καθημερινότητα και πέρα απ ότι φαίνεται, υπάρχει η αγάπη.

Παρακάτω η σχετική ομιλία έτσι όπως εκφωνήθηκε πριν από έναν ακόμα Οραματισμό για την Ελλάδα:

Χωρίς να διακατεχόμαστε από κανένα είδος εθνικισμού είμαστε εδώ για να περιφρουρήσουμε τη χώρα μας και κυρίως να την αναπτύξουμε πνευματικά, καλλιεργώντας κάποιες θετικές σκεπτομορφές, κάποιες θετικές δηλ. εκπομπές, σκέψεων, ιδεών, συναισθημάτων και ενέργειας, προκειμένου να επηρεάσουμε προς το καλύτερο, προς μια πνευματική εξέλιξη, προς μια πνευματική ανάταση τους πολίτες αυτής της χώρας, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο.

Τώρα βέβαια θα έχετε δει όσοι έχετε παρακολουθήσει την πορεία των οραματισμών ότι, συχνά συμβαίνουν συγχρονικότητες, από την άποψη πως κάθε φορά σχεδόν που συναντιόμαστε τυχαίνει να έχει σημαδευτεί από κάποιο σημαντικό γεγονός, είτε είναι στα ελληνικά πράγματα, είτε είναι διεθνώς. 

Αγάπη ατομική και συμπαντική

Πραγματικά είναι κάτι που μας χρειάζεται πολύ στις μέρες μας.

Ας δούμε όμως για να μπούμε στο θέμα μας, τι είναι αγάπη.

Γιατί να μιλάμε για κάτι, να μπορούμε να το νιώσουμε και να το αναπαράγουμε στη ζωή μας, θα πρέπει να είμαστε και κάπως σαφείς για το τι εννοούμε. Είναι γεγονός λοιπόν ότι είναι ένας όρος τον οποίο, θα συμφωνείτε όλοι, μέσα από την καθημερινότητά μας ότι τον βλέπουμε παραμορφωμένο, διαστρεβλωμένο και παρεξηγημένο. Και αυτό γιατί ενώ η αγάπη είναι κάτι το αντικειμενικό, μια παγκόσμια σταθερά, ο καθένας το προσαρμόζει στα δικά του στενά εγωιστικά πλαίσια. Έτσι λοιπόν θα πούμε τι δεν είναι η αγάπη.

Κοιτάμε λοιπόν τον άλλο στα μάτια και του λέμε “σ’ αγαπάω” και από μέσα μας εννοούμε ότι “μ’ αρέσεις”, λέμε “σ’ αγαπάω” και εννοούμε ότι “σε θέλω σεξουαλικά”. Λέμε “σ’ αγαπάω” και εννοούμε ότι “φοβάμαι να μείνω μόνος μου, μη μ’ αφήσεις”. Λέμε “σ’ αγαπάω” και εννοούμε ότι “σ’ έχω συνηθίσει με τα χρόνια”. Λέμε “σ’ αγαπάω” και είναι σαν να του λέμε “σ’ αγαπώ γιατί με συντηρείς”, ή “σ’ ευχαριστώ γιατί είσαι κορόιδο και βολεύομαι”.

Η χρήση λοιπόν της αγάπης έχει πάρα πολλούς όρους, που μπορούμε ακόμα να μιλήσουμε για την έννοια της φυλετικής ή της ταξικής αγάπης αλλά όλοι αυτοί οι όροι είναι όροι διαχωρισμών και άρα εξ ορισμού δεν μπορεί να είναι αγάπη, γιατί η αγάπη όπως είπαμε είναι μια συμπαντική σταθερά.

Από τη στιγμή λοιπόν που θα αποκόψεις κάποια πρόσωπα, κάποιες ομάδες, κάποια έθνη, κάποιες φυλές και θα στρέψεις την αγάπη σου προς τα εκεί, εξ ορισμού δεν είναι αγάπη, είναι συμφέρον.

Ας απεγκλωβιστούμε λοιπόν από τα όρια τα οποία θέτει το εγώ μας, με βάση την οικειότητα που αισθάνεται, ή με βάση το συμφέρον του για να δούμε πώς θα μπορούσε να προσεγγιστεί αυτή η έννοια σε κάποια πλαίσια, τα οποία κατά τη γνώμη μας είναι πολύ πιο αληθινά και πολύ πιο ειλικρινή.

Θα λέγαμε λοιπόν ότι η αγάπη είναι ένα τρίπτυχο που σχετίζεται τόσο με το πώς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, αλλά σχετίζεται τόσο με τη διάνοιά μας όσο και με την ψυχή μας, όσο και με τις πράξεις μας, με τη συμπεριφορά μας.

1. Ξεκινάμε λοιπόν από το πρώτο σκέλος και τολμώ να πω ότι αγάπη σημαίνει το να αναγνωρίζω μέσα σε όλους και σε όλα την κοινή μας προέλευση και την κοινή βαθύτερη συμπαντική ουσία η οποία ενυπάρχει μέσα σε όλους και σε όλα.

Δεν μπορώ λοιπόν να μιλήσω για αγάπη εάν δεν αναγνωρίζω αυτό το στοιχείο.

Ξέρουμε πολύ καλά ακόμα και από την πορεία της επιστήμης ότι όλα υποτίθεται ότι ξεκίνησαν από ένα κοινό κέντρο, ότι παντού υπήρχε μια Αρχή, ξέρουμε όμως και από όλες τις πνευματικές παραδόσεις κάτι το οποίο καλούμαστε βέβαια να βιώσουμε, είναι ότι μέσα στον καθένα μας υπάρχει μια κοινή θεϊκή ουσία, πάνω από την οποία σιγά-σιγά χτίστηκαν οι διαφοροποιήσεις οι οποίες μας κάνουν αυτή τη στιγμή φαινομενικά διαφορετικούς.

Έτσι λοιπόν για να μπορέσω να αγαπήσω πρέπει να συνειδητοποιήσω σιγά-σιγά αυτή την κοινή προέλευση, αυτή την κοινή ουσία, αυτό τον κοινό σκοπό της δημιουργίας. Και αυτό μου χαρίζει κάτι πάρα πολύ σημαντικό το οποίο όσο και αν σας φαίνεται οξύμωρο ιδού ποιο είναι. Μου χαρίζει να αγαπήσω και να αναγνωρίσω τη μοναδικότητα της ύπαρξής μου μέσα σε ένα ενιαίο αδιάσπαστο σύνολο.

Έτσι λοιπόν κανένας δεν μπορεί να βιώσει τη μοναδικότητα της ύπαρξής του και να αποκτήσει έναν ανώτερο σκοπό στη ζωή του έναν ανώτερο δρόμο, εάν δεν βιώσει τη μοναδικότητά του μέσα από την παραδοχή και την αναγνώριση του κοινού στοιχείου και της κοινής προέλευσης των πάντων.

Λένε ότι υπάρχουν δύο νόμοι: α) Ο νόμος της ομοιότητας και β) της ανομοιότητας, της διαφοροποίησης.

Στην ουσία είναι ένα και αφορά αυτό που μόλις προηγουμένως σας είπα. Όλα τα δέντρα έχουν κάτι κοινό. Όλοι οι άνθρωποι έχουν κάτι κοινό. Κάθε κατηγορίας ον έχει κάτι κοινό, κάθε δέντρο όμως διαφέρει από το διπλανό του, κάθε άνθρωπος διαφέρει από το διπλανό του.

Αν λοιπόν θέλουμε να το δούμε και να δούμε τη δημιουργία από τη σκοπιά της ενότητας, τότε εστιάζουμε στην κοινή ρίζα, στην κοινή προέλευση, στο κοινό στοιχείο γύρω από το οποίο αναπτύχθηκαν τα πάντα. Η διαφορά της ανάπτυξης που είναι και το μεγαλείο της δημιουργίας, διότι αν δεν υπήρχε διαφοροποίηση, όπως καταλαβαίνετε δεν θα υπήρχε και εκδήλωση, δεν θα υπήρχε εκδηλωμένος κόσμος δεν θα υπήρχε δημιουργία. Το μεγαλείο λοιπόν της δημιουργίας είναι ότι με βάση αυτή την ομοιότητα, πάνω στην οποία στηρίζεται η έννοια και ο νόμος της αγάπης δημιουργεί και τη μοναδικότητα, και δεν μπορεί να λειτουργήσει το ένα χωρίς το άλλο. Για να υπηρετείς το σύνολο πρέπει να έχεις αναγνωρίσει τη μοναδικότητα της ύπαρξής σου, και να έχεις βρει τον ανώτερο δρόμο σου, και για να μπορεί το σύνολο επίσης να εξελιχθεί, στηρίζεται σε μοναδικά όντα, τα οποία θα πρέπει να έχουν μάθει να τιμούν και το σύνολο και τη μοναδικότητα της ύπαρξής τους. Έτσι μόνο αποκτούμε μέσω της αγάπης τη γνώση του σκοπού μας, του ανώτερου δρόμου μας.

2. Πάμε στο δεύτερο στοιχείο το οποίο δεν είναι τόσο πολύ νοητικό αλλά σχετίζεται περισσότερο με τοπώς βιώνουμε ψυχικά τα πράγματα.

Βλέπουμε λοιπόν ότι πέρα απ’ αυτή την κοινή ουσία που αναφέραμε, υπάρχει κάτι άλλο, κάπως από αυτή την κοινή ουσία που ξεκίνησαν όλα αναπτύσσεται ένας εκδηλωμένος κόσμος με τις διαφοροποιήσεις ότι αυτό το σύνολο θα πρέπει να κρατιέται σε αρμονία και σε ισορροπία. Δεν μπορεί δηλ. κάθε μοναδικότητα να τραβάει το δικό της δρόμο τυφλά, αδιαφορώντας για το υπόλοιπο της ύπαρξης.

Έτσι λοιπόν μέσα από την αναγνώριση αυτής της ανάγκης για αρμονία, ισορροπία και συνοχή του όλου, υπάρχει ο Νόμος, με το Ν κεφαλαίο του οποίου οι προεκτάσεις απαντιούνται και στους φυσικούς νόμους που βλέπουμε στο υλικό μας σύμπαν.

Αυτή λοιπόν η ισορροπία στο φυσικό σύμπαν το οποίο το κρατάμε σε συνοχή είναι απόρροια της αγάπης, είναι η ύπαρξη της αγάπης. Γι αυτό και η παντελική παράδοση π. χ. της Ορθοδοξίας, θα ακούσετε αγιορείτες μοναχούς, να λένε ότι τα πάντα είναι αγάπη, όλος ο κόσμος είναι αγάπη, ο κόσμος κρατιέται σε λειτουργία λόγω της αγάπης. Μας παραπέμπει και στην έννοια της φιλότητας, ο Αριστοτέλης.

Η ουσία είναι όμως ότι για να το συλλάβουμε πρακτικά, όταν μιλάμε για ισορροπία εννοούμε ότι την μοναδικότητά μου και το κάθε ον, από τις μεγάλες πνευματικές οντότητες, μέχρι την πέτρα θα πρέπει να είναι ο καθένας σωστά βαλμένος, σωστά τοποθετημένος, σε σχέση με τον εαυτό του, και με το όλον. Μόνο σε μια τέτοια περίπτωση όπως με την αναγνώριση της βαθύτερης ουσίας και το σεβασμό της μοναδικότητας, ο καθένας αποκτά σκοπό, δηλ. έναν ανώτερο δρόμο, έτσι και στο δεύτερο σκέλος, εκείνος ο οποίος έχει τοποθετήσει σωστά με βάση τον νόμο, τον εαυτό του, σε σχέση με το όλον αποκτά ευδαιμονία. Γι αυτό και θα έχετε παρατηρήσει πολλές φορές ότι όταν κάποιος άνθρωπος λεει ότι «είμαι ευτυχισμένος στη ζωή μου», πράγμα που δεν κρατάει όπως γνωρίζουμε πολύ καλά, συνεχώς, αλλά κάποιες στιγμές, περίοδοι της ζωής μας που λεω είμαι ευτυχισμένος ή νιώθω μια πληρότητα, θα δείτε ότι αυτή η πληρότητα ή η ευτυχία πού οφείλεται, ότι σ’ εκείνη την περίοδο δεν αισθάνεται ούτε αδικών, ούτε αδικημένος, Είναι η ζωή του έτσι, ώστε είναι σωστά τοποθετημένος στις σχέσεις του με το όλον. Δεν έχει ρίξει ούτε τον εαυτό του δηλ. τη μοναδικότητά του, για να αισθάνεται παραπονούμενος, αδικημένος, δεν έχει ρίξει ούτε τους άλλους, δεν δρα σε βάρος του συνόλου και έτσι δεν έχει σκληρότητα απέναντι στους άλλους, δεν δείχνει εκμετάλλευση, υπάρχει μια σωστή ισορροπία.

Αυτή τη σχέση της ευδαιμονίας, μπορούμε να τη συναντήσουμε ως απόρροια της αγάπης σ’ οποιαδήποτε δομή, δηλ. λέμε «τα έχω καλά με τον εαυτό μου», που σημαίνει ότι σέβομαι όλα τα μικρά εγώ που έχω μέσα μου και δεν είναι κανένα παραπονεμένο. Είναι σωστά τοποθετημένα, σωστά βαλμένα μέσα μου. Η ευτυχισμένη ας πούμε οικογένεια, ο ευτυχισμένος εργασιακός χώρος, η ευτυχισμένη πόλη, η ευτυχισμένη κοινωνία, σε όποια δομή και αν το θέσουμε θα δείτε ότι στη ρίζα, κάτω στην πράξη, αγάπη σημαίνει ορθές σχέσεις. Όχι μόνο ανθρώπινες αλλά όπως είπαμε μεταξύ της μοναδικότητας του καθενός, η οποία πρέπει να είναι απόλυτα σεβαστή και μεταξύ των άλλων .

3. Πάμε τώρα στο τρίτο σκέλος, σ’ αυτή την προσέγγιση της αγάπης που σχετίζεται με το τι κάνω.

Έχω αναγνωρίσει ότι όλα είναι ένα, έχω αναγνωρίσει ότι δεν πρέπει να βλέπω τους άλλους σαν εχθρούς, ή σαν κάτι παρακατιανό, ή σαν κάτι ανώτερο και όλοι έχουμε μια κοινή ουσία, έχω αναγνωρίσει τη μοναδικότητα του εαυτού μου, άρα αγαπάω και τον εαυτό μου, ξέρω ότι μέσα απ’ αυτή τη μοναδικότητα μπορώ να προσφέρω, έχω κανονίσει και με βάση αυτήν την αναγνώριση να είμαι σωστά όπως είπαμε τοποθετημένος μέσα στο Νόμο, να μην προκαλώ δυσαρμονία στη σχέση μου με τους άλλους, αλλά κάτι πρέπει να αποδώσω στη ζωή, έχω κάποιες δραστηριότητες.

Εδώ λοιπόν στην πράξη, στη συμπεριφορά μου για να εκπληρώσω τον ανώτερο δρόμο μου και το σκοπό μου, είναι πώς δρω λοιπόν στα πλαίσια του Νόμου και της Αρμονίας.

Άρα συνοψίζοντας, όταν μιλάμε για αγάπη δεν είναι κάτι θεωρητικό αλλά περιλαμβάνει α) το να βλέπω την κοινή ουσίατων πραγμάτων μέσα στα πάντα, β) το να σέβομαι τη μοναδικότητά μου, να την τοποθετώ ορθά σε ισορροπία με το όλον και γ) να πράττω σε αρμονία με το όλον, έτσι ώστε να εκπληρώσω τον εξελικτικό μου σκοπό, τον ανώτερο δρόμο μου.

Αυτά σημαίνουν αγάπη.

Για να το προσγειώσουμε λιγάκι, θα ήθελα να πω δυο λόγια και πως μπορούν να μπουν αυτά σε ατομικό και σε πλανητικόεπίπεδο που αναφέραμε. Κάτι και ιδίως για το δεύτερο είναι πολύ απαραίτητο στις μέρες μας.

Σε ατομικό επίπεδο το να βλέπω την κοινή ουσία όπως είπαμε μέσα σε όλους σημαίνει αποδοχή των ανθρώπων όπως είναι γι αυτό που είναι. Να μην επιχειρώ παίζοντας εξουσιαστικά παιχνίδια να τους βάλω στη δική μου την άποψη, στη δική μου τη θέση, να τους εξαναγκάζω, αλλά να σέβομαι λοιπόν τη μοναδικότητά τους. Αυτό σημαίνει όχι κριτική αλλά αποδοχή, όχι εξαναγκασμός, όχι παιχνίδια εξουσίας.

Σε σχέση με τον εαυτό μου και τους άλλους χρειάζεται να αναπτύξω μια καλή ισορροπία μεταξύ του λεγόμενου δίπολου, έλεος και αυστηρότητα δηλ. για να βιώσω σε επίπεδο ευδαιμονίας την αγάπη, θα πρέπει τόσο να αγαπώ τον εαυτό μου όσο και να τον περιφρουρώ, να περιφρουρώ τη μοναδικότητά μου, αλλά να μην τον υπερτονίζω τόσο πολύ σε σημείο, ώστε να διαταράσσω τις σχέσεις μου με τους άλλους και να τους φέρομαι σκληρά.

Αυτό είναι το πρώτο σκέλος της ισορροπίας, το δεύτερο σκέλος της ισορροπίας να μην υποβιβάζω τον εαυτό μου, να μην τον ρίχνω, βοηθώντας αδιάκριτα τον οποιοδήποτε, γιατί τότε πάλι δεν σέβομαι τη μοναδικότητά μου και αυτό που μπορώ να προσφέρω στην εξέλιξη. Θα το λέγαμε δηλ. λαϊκά δεν θα πρέπει να είμαστε ούτε δυνάστες ούτε κορόιδα, κάτι το οποίο έδειξαν με τη ζωή τους πάρα πολλοί πνευματικοί δάσκαλοι. Όμως η ισορροπία και η έννοια της αρμονίας όπως την προσδιορίζει η αγάπη σε σχέση με τους άλλους είναι αυτό το ακραίο πράγμα, ούτε κορόιδο, ούτε δυνάστης. Αγαπώ τον εαυτό μου, αγαπώ τους άλλους σημαίνει βρίσκω αυτές τις σωστές ισορροπίες.

Και όσον αφορά στο τι κάνω, δηλ. στην πράξη, εφαρμόζω και προχωράω στον ανώτερο δρόμο μου σημαίνει το να ζω μια δημιουργική ζωή με αβλάβεια, εγκράτεια και προσφορά.

Γιατί δημιουργική ζωή;

Γιατί εκείνος που δεν πράττει αυτόματα δεν αγαπά. Εφόσον είπαμε ότι αγάπη σημαίνει αναγνώριση του σκοπού, για κάποιο λόγο είμαι εδώ και σημαίνει και σωστές σχέσεις με το όλον αυτό σημαίνει ότι ως μοναδικό ον, έχω να δώσω και κάτι μοναδικό. Εάν αυτό το πράγμα δεν το κάνω, είναι σαν να δίνω ένα μήνυμα στην εξέλιξη, στο σχέδιο ότι εγώ παραμένω αδρανής και άρα το εξελικτικό σχέδιο θα πρέπει να με βγάλει από τη μέση, θα πρέπει να πάω για ανακύκλωση. Αυτό λοιπόν σημαίνει ότι πρέπει να ζούμε μια δημιουργική ζωή, ότι αυτό που πρέπει να προσφέρουμε, αυτό που έχουμε να προσφέρουμε, να τολμάμε και να το κάνουμε στην πράξη, να το εφαρμόζουμε στην πράξη.

Με ποιους όρους;

Με όρους αβλάβειας και εγκράτειας, να μην είμαστε αδηφάγοι, έτσι ώστε να μη διαταράσσεται η σχέση μας με το όλον και με προσφορά.

Προσφορά τι σημαίνει;

Προσφορά σημαίνει επιστροφή της πλεονάζουσας ενέργειας την οποία έχω μαζέψει από το όλον.

Γι’ αυτό λοιπόν στα πλαίσια αυτής της ισορροπίας, προσφορά δεν σημαίνει και θα το έχετε δει επίσης όλοι σας, προσφορά και αγάπη δεν σημαίνει δίνω μέχρι να εξαντληθώ και να μην έχω τίποτα να δώσω σα στημένη λεμονόκουπα. Σημαίνει πως καθώς βαδίζω  σε μια δημιουργική ζωή την πλεονάζουσα ενέργεια που διαθέτω την επιστρέφω στο όλον εν είδει προσφοράς. Το να αναγνωρίζω λοιπόν την κοινή ουσία, την κοινή προέλευση, τον κοινό σκοπό σε όλους, αποκλείει όπως καταλαβαίνετε κάθε έννοια ρατσισμού, εθνικισμού ή φυλετικού μίσους.

Σε επίπεδο ανθρωπότητας λοιπόν είναι ένας πολύ σημαντικός στόχος να συνειδητοποιήσουμε ως πολίτες όλων των κρατών.

Ως πότε θα υπάρχουν κράτη;

Κάθε θεωρία περί κατωτερότητας φυλών, ή περί ανάγκης εξόντωσης κάποιων φυλών και κάποιων θρησκειών ή κάποιων εθνών ελπίζω να εκλείψει μια για πάντα, από τη στιγμή που αποτελεί μίασμα αυτή τη στιγμή στην ανθρωπότητα, είναι μια πολύ άσχημη αρρώστια, ένα δηλητήριο.

Επίσης σημαίνει η πορεία της ενοποίησης και όχι της παγκοσμιοποίησης, για να μην παρεξηγηθούμε, είναι κάτι χωρίς επιστροφή. Δηλαδή η εξέλιξη της ανθρωπότητας βαδίζει στην ενοποίηση και αυτό σημαίνει αμείλικτος νόμος, στα πλαίσια της λειτουργίας της αγάπης.

Επειδή όμως, όπως αναφέραμε και πριν, η ενότητα βασίζεται και στην σωστή ισορροπία μεταξύ των μονάδων που την αποτελούν, αυτού του είδους η ενοποίηση δεν πρόκειται να έχει καμία σχέση με την ισοπεδωτική οικονομική παγκοσμιοποίηση που επιχειρείται αυτή τη στιγμή.

Σημαίνει λοιπόν ότι θα πρέπει η μοναδικότητα και η ιδιαιτερότητα κάθε πολίτη, κάθε έθνους και κάθε κράτους θα πρέπει να τιμάται, να ενισχύεται ώστε να της δίνεται η ευκαιρία, προσφέροντας στο σύνολο να συμβάλει στην εξέλιξη της ανθρωπότητας και της ανθρώπινης φυλής.

Αν λοιπόν αυτά τα τρία πλάνα, η έννοια της αγάπης σε πλανητικό επίπεδο, είναι ότι αγαπάω τους πάντες, δεν τρέφω μίσος, ή αισθήματα κατωτερότητας απέναντι σε κανέναν, ούτε σε χρώματα ανθρώπων, ούτε σε κράτη, ούτε σε θρησκείες, τους αγαπάω όλους, ενώνομαι μαζί τους, σε ένα ενιαίο πλαίσιο, το οποίο όμως μου διασφαλίζει τη διατήρηση της μοναδικότητάς μου, όχι για κανένα άλλο λόγο, όχι επειδή είμαι εγωιστής.

Γι αυτό κάνουμε και τον οραματισμό για την Ελλάδα, όχι επειδή είμαστε εγωιστές και λέμε Ελλάδα Ουμπεράλες, αλλά επειδή πιστεύουμε ότι περιφρουρώντας τη μοναδικότητά μας, έχουμε να προσφέρουμε κάτι σημαντικό, όπως έχει να προσφέρει και ο κάθε λαός.

Αν δηλ. μας αποκόψουν, μας ευνουχίσουν, αυτό το οποίο είναι τα χαρακτηριστικά του Έλληνα σήμερα, δεν θα μπορέσει ο καθένας από μας να συμβάλει σωστά στην ανάπτυξη της ανθρωπότητας. Θα το έχετε δει ότι όπου υπάρχει ισοπέδωση, δεν υπάρχει δημιουργία, είναι η επικράτηση του νόμου της εντροπίας, όλα είναι ίδια, δεν μπορεί να υπάρχει ανταλλαγή ενέργειας.

Η ανταλλαγή ενέργειας βασίζεται στη διαφορά. Έστω κι αν το υπόστρωμα είναι κοινό.

Άρα για να μπορέσει λοιπόν να προσφέρει ο Έλληνας, δεν μπορεί και δεν πρέπει ούτε σαν τον Αμερικάνο, ούτε σαν τον Κινέζο, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τον βλέπουμε με μισό μάτι, τον διαφορετικό από μας, ίσα-ίσα πρέπει να τον αγαπάμε γιατί και αυτός με τη δική του ιδιαιτερότητα και μοναδικότητά του συμβάλει στην ανάπτυξη του όλου. Βλέπετε λοιπόν ότι είναι κάτι πάρα πολύ απλό, το οποίο όμως θα έλεγα ότι από κάποια σκοτεινή ιεραρχία, πόσο διαστρεβλώνεται και πόσο καταπολεμείται στις μέρες μας, πόσο καλλιεργείται το μίσος και ο φανατισμός, σε πάρα πολλές διαστάσεις και πόση δουλειά έχουμε ακόμα για να γίνουν αυτά κατανοητά σε πλανητικό επίπεδο.

Όταν λοιπόν θα έρθει η στιγμή, και πρέπει να έρθει, όπου θα ενοποιηθεί ο κόσμος αλλά όπως είπαμε μέσα από μια ένωση σωστών σχέσεων, η οποία θα σέβεται τη μοναδικότητα του καθενός παράγοντα, από τον απλό πολίτη, μέχρι ολόκληρα κράτη. Θα πρέπει επίσης να αλλάξει ριζικά και η συμπεριφορά μας, η δράση μας, σε σχέση με το όλον. Όπως είπαμε ότι σε επίπεδο ανθρώπου θα πρέπει να ζούμε μια δημιουργική ζωή, αλλά με αβλάβεια, εγκράτεια και προσφορά, το ίδιο πρέπει να γίνει και σε πλανητικό επίπεδο.

Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι θέλουμε, δε θέλουμε πάλι, δεν μπορούμε να πάμε σ’ ένα μοντέλο μη ανάπτυξης. Πρέπει να απαλλαγούμε από το ρομαντισμό, ότι η εποχή των σπηλαίων ήταν η πιο καλή εποχή για την ανθρωπότητα.

Η ανθρωπότητα θα εξελίσσεται, οι άνθρωποι έχουν την τάση να δημιουργούν. Γι αυτό για να το πω πάλι απλά, θα πρέπει μάλλον να το πάρουμε απόφαση ότι η ανάπτυξη και η δημιουργικότητα, μάλλον θα βαδίσει «δυτικά».

Το θέμα όμως είναι άλλο, ότι η Δύση μπορεί να έχει επιδείξει μια δημιουργικότητα, πάνω στην παραγωγικότητα, την ανάπτυξη της τεχνολογίας και τα σχετικά.

Της λείπει όμως σε τραγικό βαθμό, η έννοια της ισορροπίας όπως είπαμε με τους υπόλοιπους και με το όλον.

Έτσι λοιπόν αν η ανάπτυξη δεν περιλαμβάνει τα στοιχεία της αρμονίας με το περιβάλλον και της προσφοράς έναντι των υπολειπόμενων λαών, δεν μπορεί να θεωρείται ανάπτυξη.

Προσέξτε τι λεω, δεν είναι μόνο η οικολογία, που σίγουρα μας χρειάζεται, δηλ. η μάχη στο μέλλον θα δοθεί κατά τα πλαίσια της συνδιάσκεψης του Κιότο και όλων των μηνυμάτων που έρχονται για το πώς λειτουργούμε οι άνθρωποι αυτή τη στιγμή, δυσαρμονικά με το περιβάλλον. Πως εξοντώνουμε όλα τα υπόλοιπα όντα, και πως εξαντλούμε τον ίδιο τον πλανήτη, και πως εξαντλούμε τους υπόλοιπους λαούς.

Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο για κατάκτηση, για να μιλάμε για αγάπη στο μέλλον, είναι να αλλάξει ριζικά όχι η ανάπτυξη, αλλά ο ρυθμός και ο τρόπος με τον οποίο συντελείται εις βάρος του συνόλου. Γιατί κάτι τέτοιο διαταράσσει τραγικά τις ισορροπίες.

Φανταστείτε ότι, για να είμαστε και λίγο κυνικοί, να βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι, μπορεί να μην είμαστε η πιο ανεπτυγμένη χώρα στον κόσμο, αλλά το γεγονός ότι έχουμε την πολυτέλεια και καθόμαστε στην ωραία μας την πολυθρόνα, συζητάμε και έχουμε έρθει με τα αυτοκινητάκια μας και μετά θα πάμε να πιούμε το καφεδάκι μας και όλα αυτά, συν ότι έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε και τον οραματισμό. Έχετε σκεφτεί πού οφείλεται αυτό το πράγμα;

Πώς το μπορούμε αυτό εμείς;

Το μπορούμε επειδή πεθαίνουν εκατομμύρια Αφρικανών, Ασιατών. Μη σας περνάει από το μυαλό ποτέ ότι το επίπεδο το οποίο έχουμε εξασφαλίσει, δεν οφείλεται στην κλεμμένη υπεραξία από τη δουλειά και από το άθλιο επίπεδο που ζουν άλλοι λαοί.

Ακόμα και εμείς οι Έλληνες δεν έχουμε την ουρά μας απέξω. Στην πυραμίδα που είμαστε κι εμείς σε κάποιους άλλους έχουμε πατήσει απάνω.

Κι αυτό λοιπόν, να ξέρετε ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί. Εφόσον συνεχίζεται αυτό θα έρθουν και εδώ να κάνουν ενδεχομένως κάποιες ενέργειες τρομοκρατικές και θα έχουν και δίκιο.

Αν λοιπόν δεν ανατραπεί αυτό το κλίμα της αναλγησίας εις βάρος του κατώτερου, δεν μπορούμε να μιλάμε για αγάπη και για να έρθουμε και στο τελευταίο μήνυμα το οποίο, πιστεύω ότι θα έπρεπε να μεταδοθεί σε σχέση με την έννοια της προσφοράς, θα πρέπει να είμαστε λίγο ρεαλιστές και να καταλάβουμε ότι βέβαια όλοι οι άνθρωποι όπως έχουμε πει δεν είναι ίδιοι, άρα λοιπόν, αν εγώ είμαι πιο δημιουργικός από τον χι, δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση, – όπως η πλάνη στην οποία πιστεύω πως έχουμε καταλάβει πως είχε πέσει ο κομμουνισμός -, να είμαστε στο ίδιο οικονομικό επίπεδο. Άλλο έχει να προσφέρει ο ένας κι άλλο ο άλλος.

Όμως παρόλο που πρέπει να υπάρχει ένα τέτοιου είδους σεβασμός στη μοναδικότητα και άρα δεν μπορούν όλα τα έθνη ας πούμε να έχουν το ίδιο ακριβώς οικονομικό επίπεδο, όμως μιλήσαμε για πλεονάζουσα ενέργεια που σημαίνει το εξής, πολύ πρακτικά. Ότι η διεθνής κατάσταση, αλλά και οι τρομερές ανισότητες που υπάρχουν μέσα στα πλαίσια κάθε χώρας, γιατί μην ξεχνάτε ότι υπάρχει και αυτό, δηλ. οι πλούσιοι απολαμβάνουν ότι απολαμβάνουν, γιατί έχουν κάτσει στο σβέρκο κάποιων άλλων.

Άρα για ποια αγάπη μιλάμε;

Δεν μπορεί να γίνουν λοιπόν όλοι πλούσιοι, κατά πως φαίνεται και δεν μπορεί να καταργηθεί και αυτή η ανισότητα όπως έχει αποδείξει η ιστορία, με επαναστάσεις, με βίαιες ενέργειες.

Εκείνο όμως που μπορεί να γίνει και είναι ένα μήνυμα το οποίο πρέπει να μεταδοθεί και είμαι σίγουρος ότι θα απασχολήσει την ανθρωπότητα στο μέλλον, είναι αυτό που ονομάζεται οικονομία ελέους, ή οικονομία προσφοράς.

Έχει ήδη αρχίσει και κυκλοφορεί σαν όρος στο εξωτερικό και το άκουσα πρόσφατα, που σημαίνει ότι ο τρόπος ανάπτυξης της οικονομίας, να στηρίζεται πάνω στο έλεος, που σημαίνει ότι οι σχέσεις στο μέλλον θα βασιστούν σε κινήσεις καλής θέλησης των ισχυρών προς τους αδυνάτους.

Φανταστείτε πόσο θα ανατρεπόταν το παγκόσμιο σκηνικό, τι θα ήταν δηλ. πιο αποτελεσματικό έναντι της λεγόμενης τρομοκρατίας; αντί να βγει τώρα ο πρόεδρος της Αμερικής και να πει ότι «επειδή μας κάνετε αυτό θα έχουμε έναν πόλεμο τουλάχιστον δέκα χρόνια και δεν θα αφήσουμε τίποτα όρθιο», ή να κάνανε μια συνεδρίαση στο Λευκό Οίκο ή και στα Ηνωμένα Έθνη και να λέγανε σαν τον πάπα ότι «παραδεχόμαστε ότι το επίπεδο της ζωής μας το οφείλουμε στο ότι έχουμε εκμεταλλευτεί και κάποιο κόσμο, υπερδύναμη είμαστε, τι να κάνουμε κανένας ο οποίος τα έχει δεν θέλει να του τα πάρουνε, ζητάμε λοιπόν συγνώμη γι αυτό και υποσχόμαστε ότι θα μειώσουμε τους ρύπους, δεν θα ρίχνουμε χημικά απόβλητα ή πυρηνικά απόβλητα στις φτωχότερες χώρες, θα σταματήσουμε να αδιαφορούμε για τη διάδοση του έιτζ στην Αφρική και δεν θα τη βάλουμε στο μάτι σαν τόπο μελλοντικού αποικισμού, όπως τη θεωρούν τώρα, θα βοηθήσουμε τις ισλαμικές χώρες να ανέβει το επίπεδο της περίθαλψης, που δεν έχουν ένα φαρμακάκι οι άνθρωποι να ζήσουνε, θα βοηθήσουμε στη διάδοση των γραμμάτων, εκεί που υπάρχει αναλφαβητισμός και από κει και πέρα αν τα κάμουμε όλα αυτά και τολμήσει κάποιος να μας πειράξει θα του αλλάξουμε τα φώτα».

Τι πιο ωραίο από μια τέτοιου είδους ανακοίνωση και ποιος από κείνους τους λαούς που θα απευθύνονταν και θα ζητούσαν συγνώμη και θα προσέφεραν και μια τέτοιου είδους βοήθεια δεν θα ήταν στο πλευρό ας πούμε της Αμερικής σε περίπτωση που υφίστατο κάποια καινούργια επίθεση από κάποιον άλλο. Κάτι τέτοιο είναι αυτό που θα μας απασχολήσει πάρα πολύ στο μέλλον, γιατί έχει αρχίσει και εφαρμόζεται ήδη και σε επίπεδο κάποιων λίγων επιχειρήσεων.

Δεν πρόκειται να φτωχύνουν οι μεγιστάνες του πλούτου αν αφαιρέσουν λίγη από την αλαζονεία τους. Πιστεύω λοιπόν ότι έτσι πρέπει να δούμε την αγάπη σε πλανητικό επίπεδο, όχι –ισμοί, ρατσισμοί, όχι εθνικισμοί, όχι θρησκευτικοί φανατισμοί, όχι διαφορετικότητες, αλλά περιφρούρηση της μοναδικότητάς μας, σ’ ένα πλαίσιο ενιαίο, για να συνοψίσω και κινήσεις αλληλεγγύης και δημιουργικότητας μέσα από έλεος και προσφορά προς τους άλλους και μέσω ισορροπίας και αρμονίας με το φυσικό περιβάλλον και με τα υπόλοιπα όντα.

Ας έχουμε αυτά στο μυαλό μας, γιατί δεν είναι μόνο η ενέργεια η οποία εκπέμπουμε εδώ μέσα και μέσω του οραματισμού που κάνουμε, αλλά ξέρω πολύ καλά και εσείς το ξέρετε ότι αυτές οι ιδέες διαδίδονται αστραπιαία και μέσα στο ομαδικό ασυνείδητο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι από τότε που ξεκινήσαμε τον οραματισμό υπάρχει μια τρομακτική διαφορά στη νοοτροπία των Ελλήνων. Αυτό δεν θα μείνει όμως μόνο σε εθνικά πλαίσια, όπως εμείς υπάρχουν κι άλλοι που κάνουν ανάλογες εργασίες σε άλλες χώρες. Αυτό σιγά-σιγά δομεί ένα φωτεινό δίκτυο πάνω απ’ τον πλανήτη γι αυτό και δεν ανησυχώ. Πιστεύω ακράδαντα ότι ακόμα και εκείνοι οι οποίοι έχουν αυτούς τους σκοτεινούς στόχους και προσπαθούν να διαταράξουν την ισορροπία προκειμένου να μαντρώσουν τον κόσμο, ότι δεν το ξέρουν, αλλά εργάζονται προς όφελος της εξέλιξης.

Οι εξελίξεις θα τους υπερβούν, προωθούν την παγκοσμιοποίηση για να ελέγξουν όλο τον πλανήτη, δεν το καταλαβαίνουν ότι όμως έτσι φέρνουν σ’ επαφή τις κουλτούρες και τους πολιτισμούς, συμβάλουν στην πιο γρήγορη ενοποίηση της ανθρωπιάς, παγκόσμια. Μπορεί να νομίζουν τώρα ότι εξαπολύοντας ένα ανθρωποκυνηγητό θα μπορέσουν να παρακολουθούν όλο τον πλανήτη μέσα από ένα δίκτυο τύπου Μεγάλου Αδελφού, αλλά μας έχουν φέρει σε επαφή μέσω του διαδικτύου όλους. Μιλάω εγώ εδώ και το μαθαίνει όλος ο κόσμος αμέσως, ενώ προηγουμένως ήθελες μήνες.

Το ίδιο συμβαίνει και σε επίπεδο ιδεών, οι ιδέες μεταδίδονται ακαριαία. Σκεφτόμαστε κάτι εδώ και συλλαμβάνεται μια ιδέα στην άλλη άκρη του πλανήτη, σήμερα, τώρα.

Αυτά όμως δεν είναι σε θέση να τα καταλάβουν αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι εργάζονται με μοναδικό γνώμονα την εξουσία, τον έλεγχο, το τι θα συσσωρεύσουν. Δεν το καταλαβαίνουν όμως ότι δουλεύουν για εμάς. Αυτό μπορεί να το καταλάβουν μετά θάνατον τι σημαίνει, γιατί επίσης δεν έχουν καταλάβει ότι θα πεθάνουν κάποια στιγμή.

Όταν θα τα συνειδητοποιήσει σιγά-σιγά αυτά τα θαύματα ο κόσμος, θα καταλάβει ότι και η συσσώρευση του πλούτου και της αδικίας εις βέρος των υπολοίπων είναι μια τρύπα στο νερό, μπροστά στο θάνατο που υπάρχει σίγουρα.

Ας κλείσουμε κάπως έτσι, για σήμερα.